Επιπτώσεις στον ψυχικό κόσμο παιδιών μετά από ένα διαζύγιο’

Η φύση απαιτώντας την επιβίωση του ανθρωπίνου είδους, υπαγόρευσε την ανάγκη μονογαμικών σχέσεων ανάμεσα στους άνδρες και της γυναίκες και το σχηματισμό παραδοσιακών οικογενειακών μοντέλων (γάμων).

 Αυτές οι απλές παραδοσιακές οικογενειακές μονάδες, λειτούργησαν έτσι, μέχρι την εποχή που η οργανωμένη κοινωνία απαίτησε νέες περιβαλλοντολογικές συνθήκες και κατ΄ επέκταση αλλαγές στη δομή της κοινωνίας οπότε τα οικογενειακά μοντέλα  δεν διατήρησαν την  αντοχή που είχαν  παλαιότερα και οι αλλαγές τα  έκαναν εύθραυστα   με αποτέλεσμα τη θεαματική αύξηση των διαζυγίων.

Σε πολλές χώρες του κόσμου, αλλά ιδιαίτερα στην Ελλάδα, ο γονιός που χωρίζει, έχει να αντιμετωπίσει τα συναισθήματα που αναπόφευκτα συνοδεύουν τη διάλυση μιας οικογένειας και μια  

σειρά από πρακτικά προβλήματα που αφορούν τη σχέση του με τα παιδιά του, τα οικονομικά θέματα κ.λ.π.Δυστυχώς σε πολλές εκ των περιπτώσεων αυτών, το μέχρι εχθές ανδρόγυνο μεταπίπτει από το «εμείς» στο «εγώ», δηλαδή σε μία ψυχική κατάσταση όπου ο/η μέχρι εχθές «σύντροφος ζωής» μετατρέπεται σε απειλή.

Διαπιστώνει, ότι τα αρνητικά συναισθήματα που τον κατέκλυζαν από την διάλυση της οικογένειας του, αποτελούν ανέκδοτο μπρος στην απαξίωση του ρόλου του, στην οποία θα οδηγηθεί από τους λειτουργούς του νομικού συστήματος κατά τη ρύθμιση των θεμάτων που τον/την απασχολούν και ιδιαίτερα  στο θέμα των παιδιών. Αυτό που δεν εξετάζεται όμως είναι η επίπτωση που έχει το διαζύγιο στο ψυχικό κόσμο των παιδιών.

Οι σοβαρότερες επιπτώσεις προκαλούνται από την αποκαλούμενη ‘’Γονική αποξένωση’’ δηλαδή τη συστηματική δυσφήμηση του άλλου γονέα, από τον γονέα που ζει με το παιδί μετά την διακοπή της έγγαμης συμβιώσεως , με την πρόθεση της αποξένωσης του παιδιού από τον γονέα που δεν ζει μαζί του. Ο σκοπός της αποξένωσης είναι να ανατεθεί ή να διατηρηθεί η επιμέλεια του παιδιού, χωρίς καμία επικοινωνία του άλλου γονέα με το παιδί. Η αποξένωση επεκτείνεται συνήθως στην οικογένεια και στους φίλους του γονέα «θύματος». 

Ψυχιατρικά η συμπεριφορά αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια μορφή συναισθηματικής κακοποίησης των παιδιών. Οι αντιδικίες στην διάρκεια του χωρισμού προκαλούν στους γονείς αισθήματα κατάθλιψης, θυμού και επιθετικότητας και «καίνε» κάθε γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ τους. Τα συναισθήματα αυτά περνούν και στα παιδιά από τον γονέα με τον οποίο ζουν μαζί.Μια τέτοια συμπεριφορά σε ορισμένες περιπτώσεις σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό και με ισχυρισμούς σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών από τον πατέρα , που ψευδώς επικαλείται η μητέρα για να απαγορευτεί η επικοινωνία των παιδιών με τον πατέρα.

Στις περιπτώσεις αυτές τα δικαστήρια θα πρέπει άμεσα να αποφαίνονται και στην περίπτωση που αποδεικνύονται αληθείς να επιβάλουν αυστηρές ποινές στον πατέρα και στην περίπτωση που αποδεικνύονται αναληθείς, σκόπιμες και συκοφαντικές να επιβάλουν αυστηρές «ποινές» στην μητέρα.

Μια τέτοια συμπεριφορά σχετίζεται ακόμη σε μεγάλο βαθμό και με το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης», όπου τα παιδιά καθίστανται «όμηροι» της μητέρας και η υπακοή στις επιθυμίες της αποτελεί το μοναδικό μέσο επιβίωσης τους.

Πιστεύω, ότι αυτό που πρέπει να γίνει είναι έρευνα από τους αρμόδιους κλάδους της Επιστήμης και η δημιουργία στη χώρα μας του θεσμού του «Οικογενειακού Δικαστηρίου», ώστε στο μέλλον η πολιτεία μας με γνώση και σύνεση να περιορίσει τις συνέπειες μιας έτσι και αλλιώς κακής, αλλά μερικές φορές αναπόφευκτης λύσης, που είναι το διαζύγιο.