Νικ ο Αμερικάνος

Τι να είναι αυτό άραγε που διαφοροποιεί στα μάτια μας ορισμένους ανθρώπους; Τι είναι αυτό που μας παροτρύνει να συμπεριφερόμαστε με αλλιώτικο τρόπο σε κάποια άτομα; Τι προκαλεί μέσα μας τον οίκτο, τη λύπη αλλά και την ειρωνεία όταν αντικρίζουμε τη σωματική ή τη νοητική διαφορετικότητα των συνανθρώπων μας; 

Γι’ αυτά τα ερωτήματα δόθηκαν πολλές απαντήσεις από ειδικούς κοινωνιολόγους, ψυχολόγους και ανθρωπολόγους χωρίς όμως κανείς να καταφέρει να διορθώσει την  κοινωνική αδιαφορία και το συναισθηματικό μας κενό απέναντι στα άτομα που Βαδίζουν ένα διαφορετικό από εμάς δρόμο.

Συνηθίζουμε να λέμε  όμορφα λόγια στις συζητήσεις μας μόνο σε περιόδους εσωτερικής υπερεγωτικής ψυχικής υπερφόρτωσης ή  να εκφράζουμε  λύπη και συμπόνια όταν αντικρίζουμε τους συνανθρώπους μας  , αλλά δεν τολμούμε να σηκώσουμε το σταυρό που κουβαλούν, παρά μόνο

κλείνουμε τη φιγούρα τους εκτός της προσωπικής μας θαλπωρής.  Ο λόγος είναι απλός. Μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες του αφειδώλευτου και στείρου συναισθηματισμού,  προκαλούν ρήγμα στην πλαστικοποιημένη μας ομορφιά.  

Ας δούμε εδώ, στη μικρή κοινωνία της Λήμνου ένα ιδιαίτερο άνθρωπο, τον ''Nik τον Αμερικάνο'' όπως συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε. Έναν άνθρωπο, που συναντάμε κάθε ημέρα πηγαίνοντας στην αγορά, κοντά στην Αστυνομία, με ένα φιλικό και χαμογελαστό πρόσωπο. Είναι διαφορετικός από εμάς. Γιατί όμως; Χρόνια χρήστης ναρκωτικών με εμφανή πλέον τα σημάδια του αλκοολισμού στο πρόσωπό του δείχνει μία εικόνα ενός περιθωριακού ανθρώπου.  Αυτό όμως που δεν γνωρίζουν πολλοί είναι ότι ο Νικ είναι πλέον απεξαρτημένος. Μετά από μία φοβερή δικιμασία ψυχής και χαρακτήρα που πέρασε ολομόναχος  κατάφερε να βγάλει τον εαυτό του έξω από αυτή την σύγχρονη λαίλαπα.

Αλήθεια τι έχει να μας διδάξει αυτός ο άνθρωπος;  Τί μηνύματα έχει να δώσει σε εμάς, τα προβληματισμένα παιδιά μας, όλους μας; Δυστυχώς όμως, απολαμβάνει της περιφρόνησής μας, ζεί  χωρίς φως, νερό, και πολλές φορές χωρίς φαγητό. Άστεγος σχεδόν ψάχνει τα σκουπίδια μας για να ζήσει. Τον ξέρουμε όλοι. Πόσοι όμως κάνουμε κάτι γιαυτόν; Ο Νικ δεν θέλει ελεημοσύνη, χρειάζεται πραγματική συμπαράσταση. Η τραγική του ιστορία  είναι  γνωστή σε ελάχιστους και δυστυχώς για αυτόν η μοίρα φάνηκε ακόμα πολύ σκληρή αφού  προσβλήθηκε από μία πολύ σοβαρή ασθένεια στο συκώτι του και  ο Νικ είναι άρρωστος σοβαρά στο Νοσοκομείο.  

Ποία υπηρεσία πρόνοιας του Δήμου έχει ασχοληθεί με το πρόβλημά του;

Διάβασα με ιδιαίτερη χαρά ότι ο ιατρικός σύλλογος Λέσβου, σε συνεργασία με το νέο Δήμαρχο Λέσβου έχουν δείξει την απαιτούμενη ευαισθησία για αυτή τη κατηγορία ανθρώπων. Εμείς αλήθεια στη Λήμνο τι έχουμε κάνει; Είμαστε λιγότερο ευαίσθητοι; Λιγότερο άνθρωποι;

Τι έχει κάνει η εκκλησία σεβασμιώτατε;
Τι κάνει ο Ιατρικός σύλλογος;
Τι κάνει ο Δήμος;
Που είναι η κοινωνική μας πρόνοια;

 Έφτασε νομίζω η στιγμή να άρουμε τα ανθρώπινα διαχωριστικά σημεία και τα ανθρωπολογικά σύνορα για μια μελλοντική, πραγματική κοινωνική αλληλεγγύη.

Κύριε Δήμαρχε, κύριε πρόεδρε του Ιατρικού συλλόγου, Σεβασμιώτατε  θα περιμένουμε τις πρωτοβουλίες σας.