Μνημονιακή κατάθλιψη- Η ψυχολογική ασθένεια των Ελλήνων

Λέγονται πολλά για το «Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής», όπως είναι ακριβής τίτλος της συμφωνίας που έκανε το ελληνικό κράτος με την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Τι επίπτωση όμως έχει στη ψυχική υγεία των Ελλήνων;

Όλες οι σταθερές, οι βεβαιότητες τις οποίες είχαμε μάθει, γενεές και γενεές, αρχίζουν και χάνονται. Δημιουργείται μία ζοφερή απαισιοδοξία. Είναι αυτό το οποίο έχουμε ονομάσει «εθνική κατάθλιψη»

Ο σύγχρονος όρος ‘μνημονιακή κατάθλιψη’ είναι ο πλέον δόκιμος όρος και θα πρέπει να υιοθετηθεί στην ιατρική για να αποδώσει το αρνητικό συναίσθημα της μελαγχολίας ή της κατάθλιψης που καταλαμβάνει συχνά και σε ορισμένες περιπτώσεις βασανίζει ή αχρηστεύει τον Έλληνα εξαιτίας της εφαρμογής του μνημονίου.Τα συμπτώματα    ποικίλουν από ελαφρά ακεφιά ή κακή διάθεση, που συνοδεύεται από έλλειψη ενδιαφέροντος για τη δουλειά ή τις καθημερινές ασχολίες του ατόμου και να φτάσει μέχρι την πλήρη απογοήτευση, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τη ζωή και χωρίς ελπίδα. Τα κύρια  συμπτώματα που αρχικά δίνουν την εντύπωση ότι δεν έχουν καμιά σχέση μ' αυτήν είναι:·       

•   Ακεφιά, θλίψη, ιδέες ανικανότητας και αναξιότητας
•   Κόπωση, αδυναμία, βραδυκινησία
•  Ανησυχία, φοβία, δυσκολία στη συγκέντρωση:  
•  Αϋπνία, ανορεξία, απώλεια βάρους, μείωση libido.  

Σε καταστάσεις βαριάς μορφής τα συμπτώματα μπορεί να :  

•  Επιθετικότητα που έχει στραφεί προς τα έσω.
•  Απώλεια αντικειμενικού στόχου ως προσωπικότητα.  
•  Απώλεια της αυτοεκτίμησης του ατόμου.  
•  Αρνητική αντίληψη για τον εαυτό του, τις εμπειρίες του και το μέλλον του  
•  Απώλεια του προσωπικού ρόλου  που θα παίξει στη ζωή.  
•  Απώλεια του νοήματος της ζωής.  
•  Γενική νέκρωση συναισθημάτων και απάθεια σε σημείο   διαταραχής

Στην πραγματικότητα η σοβαρή αυτή οικονομική κρίση, όπως αυτή που ζούμε, έχει σοβαρές αλλά όχι εντελώς διευκρινισμένες επιπτώσεις στην υγεία σε αντίθεση με τις κυκλικές οικονομικές κρίσεις στη διάρκεια του επιχειρηματικού κύκλου.  

Ο Έλληνας για να αποφύγει αυτό τη δυσάρεστη αίσθηση της ‘μνημονίασης’ πρέπει να σταματήσει να πιστεύει ότι είναι μονόδρομος, το να σου υποδεικνύουν οι ξένοι πως θα τον σώσουν, το πώς θα τον κυβερνήσουν οι δανειστές. 

Θέλει εξυγίανση του κράτους, της οικονομίας, με  δραστική μείωση των χρεών. Θέλει να αγωνιστεί  για μια Ελλάδα και πάλι ανταγωνιστική. Πρωτοπόρο και παράδειγμα προς μίμηση. Όχι ένα ταπεινωμένο επαίτη δανεικών.

Χρειάζεται ελπίδα!