Μέχρι τότε στους πάγκους των πλανόδιων με τις κασέτες εύρισκες λαϊκούς και ρεμπέτες, ροκ, Σαββόπουλο, και τέτοια. Μετά, και με την έλευση του CD και την καθιέρωση της ελεύθερης, δεν ξέρω από τι, τηλεόρασης, internet, το πράγμα χάλασε πολύ. Μα πάρα πολύ.
Βέβαια και πριν από αυτά είχαμε μια “κουλτουριάρικη” επέλαση με “κοντσέρτα με μαϊμούδες”, μανδύες, δήθεν επανάστασης, δήθεν κουμμουνισμός και τα παρόμοια, αλλά η λαϊκή ψυχή ζούσε ακόμη. Μετά ξέφυγε η κατάσταση. Ξέφυγαν και οι ελπίδες μας, μακριά σαν πουλάκια.
Λουσάτοι “ερμηνευτές” και “ερμηνεύτριες”, διάφοροι γυαλιστεροί, που περνούσαν για νομιμοποίηση στην λαϊκή συνείδηση στα νυκτερινά κέντρα της Λήμνου, άλωσαν τα γούστα και την αισθητική, των νέων κυρίως, που ήδη είχε δεχθεί σοβαρά χτυπήματα. Και μαζί την ιδεολογία τους για την ζωή. Εως εξαφανίσεως.
Τα μαγαζάκια των 150 καθισμάτων με την λαϊκή κομπανία, όπου πήγαινες με τα ρούχα που φορούσες στο σπίτι, εξαφανίστηκαν. Εκλεισαν.
Την θέση τους πήραν τεράστιοι χώροι, πολυ-χώροι διασκέδασης και άντε-μην-πω, όπου ορθιοι (ορθάδικα), αρχικά, με νεαρά παιδιά, φορώντας οτι καλύτερο και ακριβότερο είχαν (19χρονες κοπέλες, σαν τα κρύα τα νερά, βαμμένες ως φύλαρχοι), διασκέδαζαν μέσα σε έναν παροξυσμό ντεσιμπέλ, που απαγόρευε οποιαδήποτε επαφή. Με τα φώτα να εναλλάσσονται σε χιλιοστά του δευτερολέπτου και την συνείδηση να παραδίνεται αμαχητί. Οι ξενόφερτοι τρόποι διασκέδασης, άρχισαν να εισάγονται και στο νησί μας. Οι χώροι διασκέδασης και χορού μετεξελίχθηκαν σε ορθάδικα ή μπαράκια και οι τότε καφετέριες μετατράπηκαν σε μίνι εστιατόρια. Τα νυκτερινά κέντα ως ένας χώρος προβολής του χορού από καλλίγραμμες κυρίες πάνω στα τραπέζια.
Οι γονείς είχαν ήδη παραδώσει την ανατροφή των παιδιών τους στην τηλεόραση, στο internet και τα παιδιά τους τώρα, μεγαλωμένα από την ολέθριες αυτές τροφούς, έκαναν μεταπτυχιακά στην εξατομίκευση, το πρωτάθλημα της μοναξιάς τους και της επίδειξης και στην διάρρηξη κάθε κοινωνικής σύνδεσης. Η έννοια της κοινωνικής ευθύνης και του χρέους απέναντι στον άλλο, τα ιδανικά για καλυτέρευση και προκοπή όλης της κοινωνίας, εξαφανίστηκαν από συζητήσεις, σκέψεις και παρέες. Εσβησαν και οι παρέες, με την παλιά έννοια.
Η αναστροφή αξιών ολοκληρώθηκε. Ευμάρεια κατανάλωση trademark και κενότης. Αντικατέστησαν τον “πολιτικό ινστρούχτορα” και το αμπέχωνο της προηγουμένης περιόδου. Το οποίο όμως δεν είχε μπορέσει να μας κάνει τόση ζημιά. Στη νεολαία, ζημιά. Διότι πολλοί από κείνους τους αμπεχωνίτες, έγιναν στελέχια κομματικά και οικονομικά, κατέληξαν golden boys που πυρπόλησαν τις ελπίδες της πατρίδας για κάτι καλύτερο, βάζοντας ως υψηλό στόχο ζωής ένα Καγιέν και μια πισίνα, και μας έφεραν ως εδώ. Στη κρίση που βιώνουμε.
Δυστυχώς το περιτύλιγμα νίκησε το περιεχόμενο.
Μακάρι να αναβιώσει το συσσίτιο της γειτονιάς και έτσι να αναθερμανθούν και πάλι οι σχέσεις στις γειτονιές όπου κανείς πλέον δε λέει καλημέρα στον άλλον.
Μακάρι να ξαναγυρίσουμε στις παλαιές ταβέρνες, όπου τραγουδίστριες, ντυμένες με ένα απλό τζην, θα γίνουν οι αδέξιες ανάδοχοι μας, σε μια αναβάπτισή μας στην παλιά μας εκείνη συλλογικότητα που χάσαμε.
Ίσως αυτά τα κλασικά τραπέζια , που δεν στοιχίζουν και μισό μισθό, να μας ξαναδείξουν πως να είμαστε έλληνες. .
Η αρετή πάντα θα σιγοκαίει μέσα στην ελληνική ψυχή.
Και ο ήρωας θα κρύβεται μέσα μας όσο νομίζει ότι είναι ντεμοντέ η παρουσία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.