Διεθνής Αναγνώριση παιδικού Βιβλίου για τη Λήμνο

Από τον Κώστα Ζαφειρίου          Upon their unusual meeting, the flute player and the old man recognise one another very well, despite having never met before... Μοιάζει με αρχή απο κάποιο μυθιστόρημα, αλλά στην πραγματικότητα είναι η πρώτη αράδα της παρουσίασης του βιβλίου που γράψαμε παρέα με τον Γιώργο Τυρίκο-Εργά, Αυλητής και Παππουλάνθρωπος - Μαγεμένες ιστορίες απ' τη Λέσβο και τη Λήμνο, στο διεθνούς εμβέλειας έντυπο White Ravens. Με την ευκαιρία αυτής της αναγνώρισης του έργου μας ως ένα απ' τα 250 πιο αξιόλογα και σημαντικά βιβλία παγκοσμίως από τη Διεθνή Νεανική Βιβλιοθήκη του Μονάχου θα ήθελα να γράψω λίγα πράγματα. Ως Αυλητής, αν και πράγματι παίζω φλάουτο, ομολογώ δεν είμαι και ο μεγαλύτερος βιρτουόζος, και ο Γιώργος αν και έχει ήδη έναν ένδοξο υιό, είναι πολύ νέος ακόμη για να λέγεται Παππουλάνθρωπος. Όμως... για κάποιο λόγο επιλέξαμε αβίαστα αυτές τις περσόνες για να αφηγηθούν τις ιστορίες των τόπων μας. Αυτή λοιπόν, είναι η ιστορία ενός βιβλίου, ενός καλού λόγου, ενός ταμνά τύχης και ατυχίας, μιας προβληματικής καλαμένιας φλογέρας και μιας.... μπάλας του πινγκ πονγκ. (;) Η γυναίκα μου το 2009 εργαζόταν ως δασκάλα στη Χίο, όταν μια ωραία μέρα αποφάσισαν με το σχολείο της να κάνουνε μια εκδρομή στη γειτονική Λέσβο και συγκεκριμένα στο μουσείο στο Σίγρι. Απο ένα gift shop εκεί, η Ελπίδα προμηθεύτηκε το βιβλίο του Γιώργου Τ-Ε (Παππουλάνθρωπος), με τον επιβλητικό τίτλο «Οι Μίνες του Θαβώρ». Όταν μετά απο λίγο καιρό την επισκέφθηκα στη Χίο, το Φλεβάρη νομίζω, του 09, είδα το βιβλίο στο γραφείο της και μου κίνησε το ενδιαφέρον. «Το ξέρεις ότι πριν μερικά χρόνια έγραψα ένα τραγούδι που λέγεται Θαβώρ;» παρατήρησα. Γέλασα και με το παράξενο επώνυμο του Τυρίκου, είδα και τη χαμογελαστή μουτράκλα του στο αυτί της έκδοσης, που ανακλαστικά μου φερε στο νου κάτι γνώριμο μα κι αγαπημένο συνάμα. (έχουμε και οι δύο μούσι, ίσως γι αυτό) Ξεφυλλίζοντας τις πρώτες σελίδες ωστόσο, τα ξέχασα όλα, μιας και κατάλαβα ότι είχα έρθει καταπρόσωπο με το ωραιότερο, πιο εμπνευσμένο κ' καινοτόμο ανάγνωσμα που είχα διαβάσει για χρόνια. Γύρισα στη Λήμνο λοιπόν, έκατσα βαρύς στην πολυθρόνα του γραφείου μου και εξύμνησα τις «Μίνες...» σε blogs, σε φίλους και σε ιστοσελίδες όπου γράφω είτε επαγγελματικά ή απλώς για να περνώ την ώρα μου. Όχι πολύ αργότερα, θα τανε κανα δυο βδομάδες, ο Γιώργος απάντησε σε κάποια ανάρτησή μου και έτσι κάπως, χωρίς να έχουμε ειδωθεί ποτέ, γνωριστήκαμε. Εγώ κατάλαβα πόσο Παππουλάνθρωπος ήταν κι εκείνος πόσο Αυλητής ήμουν. Μετά απο λίγο καιρό και αφού είχαμε μιλήσει προπαρασκευαστικά απ' το τηλέφωνο αρκετές ώρες, είχαμε ανταλλάξει σωρούς απο κείμενα και ιδέες με το ευλογημένο εργαλείο που λέγεται Internet (φαντάζεστε να έπρεπε να ανταλλάζουμε φακέλους των ΕΛΤΑ;), γεννήθηκε με μία πολύ προσεγμένη λογοτεχνική καισαρική, το βιβλίο μας. Και περπάτησε γρήγορα πάνω στα πόδια του φανταστικού απ' τη μια και της λαογραφικής έρευνας απ' την άλλη. Κανα μήνα μετά, ο Γιώργος με τη γυναίκα του την Κατερίνα επισκέφθηκαν τη Λήμνο. Βρεθήκαμε με το Γιώργο στο λιμανάκι του Κότσινα, κάτω απ' τα ερείπια του κάστρου για ένα καφεδάκι και για να δούμε επιτέλους τις μούρες μας απο κοντά. Τρομερή απογοήτευση... μα μούτρα ήταν αυτά; Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία... «Πριν μερικά χρονια, το 07 αν δεν απατώμαι, είχαμε έρθει στο ξενοδοχείο που δουλεύεις στο Πλατύ» μου λέει σε κάποια φάση πάνω στην κουβέντα ο Γιώργος. «Δε θυμάμα, τί να σου πω...ι» απάντησα ειλικρινέστατα. «Θυμάσαι ένα βράδυ ένα ζευγάρι που ήρθε στη ρεσεψιόν να σου ζητήσει να ανοίξεις τα φώτα στο πινγκ πονγκ και να τους δώσεις μπαλάκια για να παίξουνε και συ ούτε που σήκωσες το κεφάλι σου απ' το pc;» Συνέχισε κατηγορηματικά. «Ααα!» αναφώνησα. Ασφαλως και θυμόμουν. Εκείνη την περίοδο ολοκλήρωνα τη δεύτερη γραφή ενός άλλου βιβλίου μου με τίτλο τα Χρονικά της Αντάκρης. Και ο ίδιος ο πανίσχυρος Θωρ να κατεβαινε με τη σφυρούκλα του και να μου την κοπάναγε πάνω στη ρεσεψιόν, πιθανόν να τον έγραφα επίσης. «Μη μου πεις ότι είσασταν εσείς;» χαμογέλασα κάπως συμπονετικά. «Εμείς είμασταν βρε παπάρα.» είπε ο Γιώργος κομψά. Γελάσαμε πολύ. Ο αγαπητός Παππουλάνθρωπος, φεύγοντας, μου χάρισε μία χειροποίητη καλαμένια φλογέρα, ένα χαμπιόλι όπως το λένε στη μαλλιαρή... το οποίο να σημειώσω, δεν πατάει καθαρά τη νότα ντο, αλλά αυτό, είναι μια άλλη ιστορία... Ακολούθησε πολλή δουλειά, πολύ γράψιμο, πολύ διόρθωμα, πολλά ταξίδια, πολλές πολλές πρόβες, 10 θεότρελες ώρες σε ένα στούντιο ηχογράφησης στο κέντρο της Αθήνας με έναν larger than life ηχολήπτη, συναντήσεις με τους καλύτερους των καλυτεροτέρων της παιδικής εικονογράφησης (Ντανιέλα Σταματιάδη και Βασίλης Γρίβας) και όλα τα υπόλοιπα όπως πολύ σωστά φαντάζεστε αγαπητοί μου φίλοι και φίλες, ανήκουν στην ιστορία... http://www.youtube.com/watch?v=F2k7CTJ5SE8&feature=related Ηθικό δίδαγμα 1. Ευχαριστώ το υπουργείο Παιδείας που έστειλε την Ελπίδα στη Χίο εκείνη τη χρονιά για αναπλήρωση. Μπορεί να μας έκανε τη ζωή κόλαση, όμως διαφορετικά δε θα είχαμε γνωριστεί ποτέ με το Γιώργο, οι Μαγεμένες Ιστορίες δε θα έμπαιναν ποτέ στα 250 σημαντικότερα παιδικά βιβλία για το 2011 παγκοσμίως και απόψε δε θα έγραφα αυτή τη σημείωση... Ηθικό δίδαγμα 2. Ένας καλός λόγος δεν κοστίζει τίποτα. Ηθικό δίδαγμα 3. Ο Τυρίκος ήθελε να ξεφορτωθεί ένα προβληματικό χαμπιόλι. Ηθικό δίδαγμα 4. Μη στερήσετε ποτέ την ευκαιρία σε κάποιον να παίξει μεταμεσονύκτιο πινγκ πονγκ. Μπορεί να εκτεθείτε ανεπανόρθωτα στο μέλλον... Ευχαριστώ για την προσοχή σας! Καληνύχτα! :) Ακολουθεί ή πλήρης αναφορά του βιβλίου μας στο διεθνή κατάλογο White Ravens 241 Zapheiriu, Kōstas (= Zafiriou, Kostas) / Tyrikos-Ergas, Giōrgos (text) Gribas, Basilēs (=Grivas, Vasilis) / Stamatiadē, Ntaniela (= Stamatiadi, Daniela) (illus.) Aulētēs kai Pappulanthrōpos. Magemenes istories ap' tē Lesbo kai tē Lēmno (The flute player and the old man. Enchanted stories from Lesbos and Limnos) Mytilēnē: Ekd. Aiolida, 2010. – 64 p. + CD ISBN 978-960-99323-3-2 Island – Folktale Upon their unusual meeting, the flute player and the old man recognise one another very well, despite having never met before. This volume collects these and other wondrous events portrayed in the folktales of the islands of Lesbos and Limnos. They convey their ancient roots as well as elements of the traditional music and the medieval character of the islands. The young authors of the book handle the transmitted myths and fables respectfully. By adding their own elements, however, they playfully and masterfully create new, contemporary texts. The stories are full of courage, cunning, dread, humour, and beauty, and are nicely accompanied by colourful, shadowy, and mysteriously glowing illustrations. (Age: 6+)