Η επικαρπία

 Για αυτούς που ασχολούνται με την αγορά ακινήτων η πιο άχαρη μορφή ιδιοκτησίας είναι αυτή της ψιλής κυριότητας. Ο «αποδυναμωμένος» ιδιοκτήτης ουσιαστικά παραδίδει την νομή του ακινήτου στον επικαρπωτή και ταυτόχρονα υπομένει τα αρνητικά του, όπως η πτώση της τιμής, το κόστος  τακτοποίησης αυθαιρεσιών και ένα σημαντικό μερίδιο των φόρων. Τις ουσιαστικές αποφάσεις για την αξιοποίηση του ακινήτου λαμβάνει ο επικαρπωτής, αφού αυτός έχει την νομή και πραγματική «εξουσία» επί του ακινήτου. Στη δυσάρεστη αυτή θέση του αποψιλωμένου κύριου κινδυνεύουμε να βρεθούμε ως κυρίαρχος λαός όσον αφορά στη ιδιοκτησία της δημόσιας και κοινής περιουσίας μας, εάν συνεχιστεί η κυβερνητική πολιτική και πρακτική.

Ήδη σήμερα η κυβέρνηση της χώρας δεν μπορεί να πράξει τίποτα χωρίς την έγκριση της τρόικας, ως εκπροσώπου των «επικαρπωτών» της χώρας. Όσο συνεχίζεται αδιακρίτως η χωρίς σχέδιο κυβερνητική πρακτική ο κίνδυνος πλήρους παράδοσης της «επικαρπίας» στους δανειστές μας γίνεται πραγματικότητα με μαθηματική ακρίβεια. 




Κύριος λόγος ότι από την αρχή της θητείας της η κυβέρνηση δεν διαθέτει συγκροτημένη στρατηγική με αποτέλεσμα να μην μπορεί να διαπραγματευτεί αποτελεσματικά με τους δανειστές προασπίζοντας το εθνικό κοινωνικό συμφέρον. Συμφώνησε το μνημόνιο χωρίς όμως να το συνοδεύσει με ένα εφικτό και συνδυασμένο πλάνο αναδόμησης και ανάπτυξης της οικονομίας. Πράττει τυχαία με κύριο γνώμονα την έγκριση των μνημονιακών δόσεων και όχι την ουσιαστική προοπτική και ενδυνάμωση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Η λογική του εκβιασμού όταν πλησιάζει μια δόση του μνημονίου είναι έωλη και χωρίς καμία προοπτική. Με βάση μια οριζόντια υπερβολική προσέγγιση των ζητημάτων, κυρίως της φορολογίας και των παρεμβάσεων στο δημόσιο η κυβέρνηση κατάφερε να φέρει απέναντι της σχεδόν όλη την κοινωνία. Αδυνατεί σταθερά να συνθέσει και να ενεργοποιήσει θετικά την κοινωνία. Τελικό αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι να χαθεί κάθε ίχνος θετικού δυναμισμού, ορισμένες κοινωνικές ομάδες να διατηρούν μια αδιάλλακτη στάση για την ικανοποίηση των αιτημάτων τους και τελικά η κοινωνία να εκβιάζεται πολλαπλώς και παντοιοτρόπως.

Η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση επέλεξε εξ’ αρχής το 2009 μια λαθεμένη δημοσιονομική πολιτική υπέρ-φορολόγησης που στραγγαλίζει την αγορά και θυσιάζει την ανάπτυξη χωρίς ταυτόχρονα να προχωρεί σε ουσιαστικές διαρθρωτικές αλλαγές της δομής του κράτους και των δαπανών. Αποτέλεσμα η σαρωτική ύφεση και απαξίωση της  οικονομίας με την ταυτόχρονη ισχυρή αύξηση των ανισοτήτων. Η αδυναμία θετικής και συντονισμένης δράσης της κυβέρνησης και η εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη στην πραγματική οικονομία οδηγεί αναπόφευκτα στην πλήρη παράδοση του τιμονιού στα όργανα της τρόικας. Ενδεχόμενο αποτέλεσμα η απεμπόληση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας και της δυνατότητας αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας με σχέδιο και ένα θετικό κοινωνικό αποτύπωμα. Ο κίνδυνος οι επικαρπωτές να αποφασίσουν την πώληση δημοσίας περιουσίας σε ελάχιστη αξία είναι ορατός. Μια αξία που δεν αφορά μόνο τιμές αλλά και τα πολλαπλά δευτερογενή οφέλη μιας αξιοποίησης για την ελληνική οικονομία. Άλλωστε σε αυτή τη λογική παράδοσης κυριαρχικών δικαιωμάτων κινείται και το σχέδιο ΕΥΡΗΚΑ!

Η ελληνική κοινωνία, λόγω της ελλιπούς σύγχρονης διακυβέρνησης, έχασε πολύτιμο χρόνο όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να χαθούν κυριαρχικά δικαιώματα. Η πλήρης κυριότητα είναι κορυφαία επιταγή να παραμείνει ελληνική. Ο τρόπος είναι ένας και μοναδικός. Οφείλει να συνδυάζει την αλλαγή πολιτικής με συγκροτημένη αναπτυξιακή στρατηγική, νέα διαπραγμάτευση των όρων εξόφλησης του χρέους, κοινωνική συμπόρευση και αλληλεγγύη. Πρωτίστως όμως πρέπει να εστιάσει στην δίκαιη εξειδικευμένη προσέγγιση της φορολογίας, στην αναδόμηση και αποτελεσματική λειτουργία του δημοσίου τομέα και στην αξιοποίησης δημόσιας περιουσία με βάσει πάντα το κοινωνικό συμφέρον.

Μάνος Κρανίδης

Πολιτικός Μηχανικός, ΕΜΠ,Msc

Δημοτικός Σύμβουλος Χαλανδρίου