Συνήθης τακτική των σταυροφόρων κάθε ιδεολογίας και δή των πρωτεργατών
της είναι να εξαγνίζουν τις ντροπές τους μέσα στην κολυμβήθρα του
Σιλωάμ στο όνομα της ελευθερίας,του πατριωτισμού,της αξιοκρατίας και
γιατί όχι της παιδείας ενίοτε.Με αυτόν τον εύκολο,εύπεπτο και
δοκιμασμένο τρόπο ανανέωναν για πολλές δεκαετίες και για πολλούς αιώνες
την εμπιστοσύνη των οπαδών τους και συνέχιζαν απτόητοι και με μεγαλύτερη
έπαρση την εξουσιαστική τους διαδρομή,εξασφάλιζαν το παρόν και το
μέλλον των ιδίων
και ασφαλώς των πριγκηπικών απογόνων τους.Ζητούμενο
βέβαια είναι μέχρι και σήμερα,πόσοι από αυτούς πραγματικά και ουσιαστικά
συνέβαλαν στην παραγωγή έργου,δημιούργησαν θετικές
εξελίξεις,ανακούφισαν τις μάζες απο τα δυσβάσταχτα προβλήματά τους και
αποτέλεσαν πρότυπα παραδειγματισμού για αυτούς που έπονταν.Πόσοι απο
αυτούς δεν κουρέλιασαν με πρωτοφανή ωμότητα τις σημαίες που οι απλοί και
ταπεινοί,αυτοί που αθώα και άκριτα τους ακολουθούσαν, μούσκευαν με τον
ανιδιοτελή αγώνα τους.
Στην πατρίδα μας πολλά χρόνια τώρα ακούμε διαφόρους επισήμους και μη να
υπεραμύνονται της αέναης ανάγκης της χώρας μας να αποκτήσει την Παιδεία
που της αξίζει,να αναλωθούν μεγαλύτερα κονδύλια για την εκπαίδευση των
ερχόμενων γενεών και πάει λέγοντας...Επίσης,η γνωστή καραμέλα στην οποία
αρέσκονται συνήθως οι πολιτικολογούντες και ειδήμονες περί των
εκπαιδευτικών πραγμάτων,είναι,ότι αποτελεί αδήριτη ανάγκη κάποτε να
διαθέτουμε ένα σχεδιασμό και ένα πρόγραμμα Εθνικής Παιδείας όπου όλες οι
φωνές κάθε ιδεολογικής προέλευσης θα έχουν συμβάλλει στη δημιουργία
του με το κλασικό πια σύνθημα ,οι Έλληνες να αποκτήσουν την Παιδεία που
αρμόζει στη φυλή και στην ιστορία τους.Όλα αυτά ακούγονται φυσικά πολύ
ωραία αν και πια τελευταία γίνονται ολοένα και πιο κουραστικά είτε γιατί
οι νέοι με τις επαναλαμβανόμενες αθλιότητες της εκάστοτε εξουσίας αλλά
κυρίως από την έλλειψη προοπτικής που τους υποχρέωσε το παρόν
σύστημα,έχουν βαρεθεί να τα ακούνε αφού πρακτικά δεν είχαν,δεν έχουν και
δεν φαίνεται να έχουν κανένα αντίκρυσμα.Απο την άλλη πλευρά η λαική
θυμοσοφία με ρήσεις του τύπου: ''Όπου λαλούν πολλά κοκόρια αργεί να
ξημερώσει'' ή "Ο Μανόλης με τα λόγια φτιάχνει ανώγια και
κατώγια",επανατοποθετεί τα σύγχρονα δεδομένα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια
και αγωνία,δείχνοντας μας τη μία και μοναδική αλήθεια:Κανείς φτιάχνει
μόνο ότι αγαπά με μεράκι,με πίστη,με δυναμική,με ελπίδα,με
όραμα.Φτιάχνει κάτι όταν γνωρίζει το αντικείμενό του,τα δεδομένα
του,όταν έχει τις γνώσεις και την ευαισθησία,όταν έχει ανοιχτά τα μάτια
και τα αυτιά του στο εδώ,στο τώρα,στο ολόγυρα,όταν θέλει να μάθει,όταν
ξέρει να ακούει και κυρίως όταν δεν έχει τη διαφθορά,την αλαζονεία και
την ανάγκη της εξουσίας.
Όταν καταλάβουμε ότι η Παδεία είναι
υπόθεση όλων μας και του καθενός ξεχωριστά όπως το νερό που πίνουμε και
ο αέρας που αναπνέουμε,ίσως τότε σταματήσουμε τον κατήφορο της
συνδιαλλαγής με "επισήμους" που αρπάζουν την εργολαβία της στο όνομα του
Τίποτα και που κάθε φορά φτιάχνουν,φτιάχνουν με αποκορύφωμα εν έτει
2011 ακόμα σε πολλά σχολεία να μην υπάρχουν βιβλία!Επίσης οφείλουμε να
συνειδητοποιήσουμε ότι θα ζητήσουμε πραγματικά Παιδεία για το λαό,τους
νεόυς και τα παιδιά ,όταν εμείς οι ίδιοι την έχουμε διεκδικήσει για τν
εαυτό μας,αν έχουμε δουλέψει πάνω σε αυτόν,αν είμαστε
ευαίσθητοι,διαβασμένοι,
Μίνα Μαχαίρα,Φιλόλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.