Η Λήμνος που καμαρώνουμε, είναι η Λήμνος που μας πληγώνει

Τι σημαίνει να είσαι Λημνιός; Τι σημαίνει να είσαι περήφανος για το νησί σου;   Πώς μπορώ να νιώθω περήφανος για κάτι που δεν έκανα και δεν έχω καμία συμμετοχή; Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να δείχνω σεβασμό σε ανθρώπους που πιστεύω ότι το αξίζουν.

Να νιώθω περήφανος για την ιστορία; Μα και πάλι, είναι αδύνατο να νιώθω περήφανος για κάτι που δεν είχα ανάμειξη ή δεν συνέβαλα με κανένα τρόπο, έστω κι αν ήταν χιλιάδες ή μερικά χρόνια πριν.

 Να νιώθω περήφανος για τον πολιτισμό; Είναι πραγματικά λογικό να νιώθω περήφανος για ένα ποίημα του Ιωάννη Ψαρρά απλά επειδή γεννήθηκε στην Λήμνο; Είναι λογικό να νιώθω περήφανος για έναν ποιητή με τον οποίο δεν είχα καμία σχέση αλλά με έναν άλλον όπως ο Ε.Α Poe πάλι να μην νιώθω περήφανος; Ή μήπως θα πρέπει να σέβομαι κάθε άποψη του κάθε πολιτισμού τον οποίο βρίσκω προσωπικά ενδιαφέρον;

Να νιώθω περήφανος για τους συμπατριώτες μου; Τι κοινό έχω με την Μαρία Λαμπαδαρίδου – Πόθου ή Ράλλη Κοψίδη  και γιατί πρέπει να νιώθω ευτυχισμένος που γεννήθηκα στο ίδιο μέρος και μιλάμε την ίδια διάλεκτο; Πρέπει να νιώθω περήφανος για το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών  που κέρδισε ένα άτομο το οποίο γεννήθηκε στην ίδια γεωγραφική περιοχή με μένα; Γιατί; Μαζί κάναμε την έρευνα (για το βραβείο);

Οι αναθεωρητικές απόψεις  που  μόλις περιέγραψα  δεν είναι   νιχιλιστικές προσεγγίσεις  αλλά φανερώνουν την εμμονή μου να  είμαι ενεργός πολίτης Λήμνου, να αγαπάω έμπρακτα το νησί μου και να κάνω οτιδήποτε πρέπει για τη προβολή του. Η Λήμνος όμως τι κάνει; Μόνο μας πληγώνει.

Πήγα στη Γερμανία να δω τον αδελφό μου που ζει μόνιμα σε ένα χωριό της Βαυαρίας. Στο τραπέζι της πρώτης βραδιάς άνοιξα τα κρασιά που έφερα από τη Λήμνο για να πιούμε για το καλό και οι Γερμανοί φίλοι του αδελφού μου τα ήξεραν. Ήξεραν τόσα για το νησί μου. Μου έδειξαν μία έκδοση ενός βιβλίου από έναν πολύ μεγάλο εκδοτικό οίκο ‘Konemann’ που βλέπετε στη πρώτη φωτογραφία και μου διάβασαν την κείμενο του βιβλίου για τη Λήμνο και τα κρασιά της. Ήξεραν ακριβώς τη ποιότητα του σταφυλιού, μου την έδειξαν στη φωτογραφία που βλέπετε και μου μίλησαν για τη Λημνία γη και τα κρασιά μας.

Οι περισσότεροι είχαν προσπαθήσει να πάνε στο νησί αλλά  το κόστος μεταφορικών ήταν απαγορευτικό για τα οικονομικά τους. Ένας από αυτούς που είχε καταφέρει να πάει στην αρχή δεν μου είπε τίποτα αλλά προς το τέλος μου ομολόγησε ότι απογοητεύτηκε. Είχε την εικόνα του Reims της πόλης της σαμπάνιας στη Γαλλία  και περίμενε να βρει κάτι αντίστοιχο. Είχε την εικόνα του φεστιβάλ κρασιού και μπύρας που γίνεται στη χώρα του και όταν δεν είδε κάτι παρόμοιο απογοητεύτηκε ακόμα μία φορά. Όταν θέλησε να πάει στο μουσείο του κρασιού και δεν βρέθηκε κανείς να του πει ότι υπάρχει έστω και ιδιωτικό, τελικά μετάνιωσε που ήρθε.

 Μου είπε και άλλα πολλά αλλά το σημαντικότερο όλων ήταν η απορία του για το πώς ο συνδυασμός του όμορφου νησιού και του καλύτερου κρασιού στο κόσμο δεν συμβαδίζει με τη νοοτροπία και τις υποδομές του νησιού. «Με τέτοιο κρασί που έχετε» μου είπε περίμενα να βρω χιλιάδες επισκέπτες στο νησί σας αλλά εκεί βρήκα κάτι αλόκοτο. Εκεί πραγματικά ένοιωσα τη Λήμνο να με πληγώνει. Δαγκώθηκα.

Το αρνητικό συναίσθημα που πήρα για τη Λήμνο που καμάρωνα συνεχίστηκε και τις επόμενες ημέρες όταν πήγα στο τοπικό οινοποιείο και κατάλαβα τι εννοούσε ο Γερμανός φίλος μου το πρώτο βράδυ. Κατάλαβα ότι για να καμαρώνουμε για το νησί μας, τα κρασιά μας, τις παραλίες, την πολιτιστική κληρονομιά μας πρέπει και εμείς να κάνουμε κάτι.

Το πρόβλημα μου όμως- ήταν, είναι και θα είναι-   ότι η Λήμνος που όλοι αγαπάμε δυστυχώς με τη στενοκεφαλιά και την κοτζαμπάσικη νομενκλατούρα των Λημνιών, συνεχώς θα μας πληγώνει.

Βενιαμιν