Ταξιδεύοντας στην Αυστραλία

Θεόδωρος  Ι. Μπαβεας

 

Tην πρώτη του Μόρτη πριν από μερικά χρόνια  στις  15.20  το  μεσημέρι ,το  ιπτάμενο   σιδερένιο  χωριό  της  Singapore  Air lines ,μουγκρίζοντας  χάθηκε  προς τα  νότια       προορισμός   μας  η  Σιγκαπούρη   και μετά   το  SYDNEY    . Μετά  από τις  σχετικές  οδηγίες  του  καπετάνιου και του  πληρώματος ,βολευτήκαμε αναπαυτικά  στις θέσεις  μας ,δίπλα  μου  η  γυναίκα μου  και  δίπλα   της  ένα ζευγάρι   ‘Έλληνες  ,< Γεια  σας   που πάτε, μας ρώτησαν  στο  Sydney είπαμε!   >  εμείς  πάμε   στο  Adelaide ,μας   είπαν ,   και άρχισε  η συζήτηση .

Ο  κυρ  Δημήτρης  η  Τζιμ  όπως  μας είπε ,και κυρία  Αλεξάνδρα  χαρακτηριστικοί τύποι μετανάστη  ,είχαν  40 χρόνια  σκληρής  δουλείας στην  Αυστραλία , και τώρα  καλά  αποκατεστημένοι,  με  παιδία  και με  εγγόνια  ,επέστρεφαν μετά  από ένα  χρόνο  παραμονή  στη  Ελλάδα,  πάλι στο  νοικοκυριό τους ,στη  νέα  τους  πατρίδα ,.Εσείς  από  που  είσαστε  μας ρώτησαν, από  τη  Λήμνο είπα   .Μωρέ  ! έχω γαμπρό  τον  Καραγεώργη ,από   τον  Κάσπακα  η συζήτηση  άναψε , Το  γέρο  Παλαιολογούδια   τον  ήξερες , με ρώτησε , ξέρεις  πόσους  έφερε  στην  Αυστραλία !ναι  είπα  ,ξέρω  αυτό  το  όνομα  στη  Λήμνο  ,μπορεί  να είναι  συγγενείς , είπαμε  πολλά   για  την Λήμνο ,το  Τσιρίγο, τη πολιτική, η συζήτηση ,  κράτησε  πολύ  ώρα, είπαμε  πολλά .

Τα  φώτα  χαμήλωσαν ,και εγώ  άρχισα  με  τη θύμηση μου  να ταξιδεύω...πιο  γρήγορα και  πήγα Αυστραλία !  και  τι  δεν θυμήθηκα . . . τι δεν  σκέφθηκα  ! και προσπαθώ να τα γράψω  μέσα  στο  αεροπλάνο . Το σύγχρονο  πειθαρχημένο  ιπτάμενο  χωρίο  πετούσε  ήρεμα ,  Η  σκέψη  μου  πήγε κοντά  στους  Έλληνες ,στους   Τσιριγώτες ,στους  Λημνιούς ,που  έχω  γνωρίσει  στα  άλλα   προηγούμενα  ταξίδια μου  στην Αυστραλία

Εμείς  οι  Τσιριγώτες  έχουμε  τη ξενιτιά  μέσα  μας  και με τη  βοήθεια  της Παναγιάς  της  Μυρτιδίωτισας   ,μας  βρίσκεις  παντού ,έτσι και  εγώ  ξενιτεύτηκα   στη  Λήμνο  και μαζί  μου και η  Μυρτιδιώτισα ,που τη βάλαμε στο εκκλησάκι  του Νοσοκομείου  ,μεγάλη  παρηγοριά, για μας  τους ξενιτεμένους

,Θυμήθηκα  το 1985  που  προσκύνησα  στο  SYDNEY  στη καινούργια  εκκλησία  της  Μυρτιδιώτισας     δείγμα   πίστης   και ελπίδας του μετανάστη .Σε όλα μου τα ταξίδια  , γνώρισα  το  δυναμισμό  του μετανάστη , δεν  περίσσευε  χρόνος  ,για να αντιληφθώ  την  πατροπαράδοτη φαγωμάρα   της  φυλής  μας ,όλα  ήταν  ωραία ! η ξενιτιά είναι  δύσκολη  για  τέτοιες  πολυτέλειες .

 Η  αγάπη    δια την οικογένεια ,την πατρίδα , τη  θρησκεία ,την  Ελλάδα  είναι έντονη    στους   Έλληνες   μετανάστες. Ο  Ελληνισμός της  ξενιτιάς  είναι σημαντικό κεφάλαιο  από εκατοντάδες  χρόνια ,οι  Έλληνες  της  Πόλης , της  Σμύρνης  ,της Αιγύπτου  ,της  Αυστραλίας  της Γερμανίας, Αφρικής , της  Αμερικής  ,αποτελούν  μια άλλη   Ελλάδα., με εντυπωσιακή προσωπικότητα,   με  έντονη  αγάπη   και σεβασμό  στη θρησκεία  μας   στο  πολιτισμό μας ,την   ιστορία  , την  παράδοση , στα  ήθη  ,τα έθιμα   της  πατρίδας μας  Πραγματικά   αισθάνεσαι  ότι ζουν  με  τη  νοσταλγία, τη θέληση  να τιμούν και να προβάλουν την Ελλάδα ,μέσα  στις πολύ θρησκευτικές και πολυφυλετικές  κοινωνίες  που ζουν  της  Αμερικής , της  Αυστραλίας και  πραγματικά  έχουν   μεγαλουργήσει .  Η Τρίτη  γενιά , προσπαθεί  να  μη  χάση  τις  ρίζες  της , η  κοινωνική  καταξίωση  στις  πατρίδες , και  στο χώρο  που δούλεψαν  οι  παππούδες  τους  και  οι πατεράδες   τους  είναι  σημαντικός  παράγων προόδου .

Οι  Τσιριγώτες  της  Αυστραλίας  ,από τους πρώτους  μετανάστες έχουν  σκληρά     δοκιμαστεί ( και όπως  όλοι  οι Έλληνες   )  και  έχουν   δώσει  αγώνες    ύπαρξης και  προσαρμογής ,στο  πάντοτε , αρχικά.... , αφιλόξενο  τόπο  της  ξενιτιάς ,και του άγνωστου !και σήμερα  επιβιώνουν  και δημιουργούν   σε όλους  τους κοινωνικούς  τομείς, στην  επιστήμη , στη πολιτική , .στη βιομηχανία , τις τέχνες  ,στις επιχειρήσεις  ,το εμπόριο  .Τσιριγώτες  διανοούμενοι  ,καθηγητές  πανεπιστήμιου  πολιτικοί ,δικαστές  σοβαροί έμποροι  επιχειρηματίες  ,δικηγόροι γιατροί Οι   ,Λημνιοί  επιστήμονες ,γιατροί  μεγαλοεπιχειρηματίες ,εργάτες, έμποροι   διατηρούν με σεβασμό  την ιστορία   ,του δοκιμασμένου   πατέρα  και παππού    μετανάστη  .

  Πόσα  δεν  θυμήθηκα.....στο αεροπλάνο .Τον  θειο  μου  τον  Δημήτρη ήταν γαμπρός της γιαγιάς μου   όταν  τον συνάντησα   στα  Κύθηρα  το 1950 ήταν  90 χρονών, και  μου έλεγε   ότι το 1894  πήγε  μετανάστης  στην Αμερική [ ,δούλεψα  σκληρά και   μετά  από  πέντε χρόνια  έφερα  λίγα τσουβάλια  αλεύρι  για τη φαμίλια  όπως μου είπε , ]δύσκολα  χρόνια , μεγάλο  και δύσκολο  ταξίδι . Ήμουν  μικρός  τότε  και νόμιζα  με  τη παιδική μου  φαντασία   ότι άκουγα  παραμύθι.

 Μετά  μου  έρχεται στο  μυαλό  εκείνος  ο ξεσηκωμός  του  50-58 που το state   της Αυστραλίας ,όπως μου  είπε  και ο κυρ. Δημήτρης , πήρε  τα  νιάτα της  Ελλάδας    δια  μετανάστες  ,να δουλέψουν στους  δρόμους  ,στα εργοστάσια , στα λιμάνια ,στα  τραίνα , στις  φάρμες  , μπροστά  οι  Τσιριγώτες  και οι Λημνιοί   δύσκολη  ζωή  ,είναι μετά  το  πόλεμο  ,φτώχεια  στα νησιά  τους .

Οι περισσότεροι έφευγαν   χωρίς να ξέρουν  που πηγαίνουν ,η ψυχολογία  της ξενιτιάς δύσκολα  περιγράφεται ,οι δυσκολίες  της  ξενιτιάς  δεν  προγραμματίζονται, όμως  λίγοι είναι αυτοί  που  λύγισαν .Αυτό  το ταξίδι  γινόταν  με το  βαπόρι  σε  ένα  μήνα μετά  με το  αεροπλάνο  σε μια βδομάδα , και  σήμερα  μετά  σύγχρονα  αεροπλάνα  ΤΖΑΜΠΟ -MEGATOP   σε 19ώρες .

Το  ΚΥΡΗΝΕΙΑ  ,το ΠΑΤΡΙΣ, και τα  Εγγλέζικα  Υπερωκεάνια  της  ORIENT  LINE, πόσα  νιάτα , και  πόσα  όνειρα  δεν   κουβάλησαν   στην  Αυστραλία   Αισθάνεσαι  πραγματικά  υπερήφανος  όταν συναντάς  καταξιωμένους  Έλληνες  της  Αυστραλίας   ,σημαντικές μονάδες  στη  κοινωνική  ζωή  . Νοιώθεις  ότι δούλεψαν   σκληρά  και  προσπάθησαν  , όχι  μόνο  να προσαρμοσθούν  στο  καινούργιο  περιβάλλον , αλλά  και να διατηρήσουν   ζωντανές εστίες   Ελλάδας στην  Αυστραλία ,με  εκκλησίες  ,σχολεία  ,σωματεία  ,με την   ίδια  την πατρίδα  τους  τα ΚΥΘΗΡΑ ,τη ΛΗΜΝΟ ,τη  ΜΥΤΙΛΗΝΗ , το  ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ  τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ   και  άλλα  .

Στα  ταξίδια μου  στην Αυστραλία , συνάντησα  τους  πρώτους  μετανάστες  που στις  αρχές  αυτού  του αιώνα  πήραν το  δρόμο  της   ξενιτιάς πολλοί  είναι  από τα  Κύθηρα ,ο καθένας τους , είναι  μία  ιστορία  με παιδιά  εγγόνια  που προσπαθούν  να  διατηρήσουν  την  Ελληνικότητα   τους, ελάχιστες  είναι  οι  εξαιρέσεις   που  έχασαν  την  γλώσσα , και την  πατρίδα   τους  .

Πραγματικά στις  ατέλειωτες  ώρες  ενός τέτοιου ταξιδιού, μια καλή  διασκέδαση  είναι να  ανακατεύεις   την  μνήμη  σου  και να  θυμάσαι  μνήμες παλιές  , και  μικρές και μεγάλες  ιστορίες  που  σου έχουν  διηγηθεί  η   έχεις  ζήση .Σε  ένα  τέτοιο  ταξίδι   δεν  μπορείς  παρά  να  αναλογίζεσαι  τους  Έλληνες  της ξενιτιάς  , και  εγώ  ιδιαίτερα ,  τους  Τσιριγώτες  και τους  Λημνιούς  που έχω συναντήσει  στα ταξίδια  μου ,αυτοί που δοκιμάσθηκαν  σκληρά,  πριν  και μετά  τον  πόλεμο ,για να  επιβιώσουν, να προσαρμοστούν , να καταξιωθούν   κοινωνικά   και  επαγγελματικά  , και να αγαπήσουν  περισσότερο την  τότε   φτωχή ,αλλά  περήφανη  πατρίδα  τους  την  Ελλάδα .  

Η  οικογένεια  της  μητέρας  μου ήταν  οικογένεια  μετανάστη , ο παππούς μου , ο Χρήστος , από τα   Κύθηρα  πήγε  στη  Σμύρνη  και από  εκεί  στη  Ρωσία , για  να  επιστρέψει  στη  πατρίδα  του , πριν  την επανάσταση  των  Μπολσεβίκων το 1917Έτσι τα δύο αγόρια   της οικογένειας , ο Δημήτρης  και  ο  Γιώργος, γαλουχημένα  , με τις  χαρές  και τις  λύπες  της ξενιτιάς , έφυγαν  από  το Τσιρίγο ,πολύ  μικροί  μόλις  15  χρονών πήγαν  στην  Αυστραλία .

Λοιπόν  για   μένα (φαντάζομαι και σε άλλους) ,το  άκουσμα   της  λέξης  ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ το ένοιωσα   μόλις  γεννήθηκα , ήταν  καθημερινά ,μέσα  στο  σπίτι  μας , και     μέχρι  σήμερα , το πήρα,    και εγώ   στο δικό   μου    σπίτι , και το  ακούνε  τα  παιδιά   μου

  Η  φαντασία μου  , και  οι απορίες μου  διαρκώς    μεγάλωναν  για  τη  μεγάλη  Ήπειρο  και την ζωή  της  .Στα  70  χρόνια  της  ζωής μου η  Αυστραλία, μετά  αδέλφια  της μητέρας μου ήταν  πολύ  κοντά  μας . Η  εποχή  εκείνη  των παιδικών  μου  χρόνων  ήταν  μετά  τον πόλεμο , η  ανέχεια , η φτώχεια ,η ανεργία  ,η  πείνα  ,η  δυστυχία  μάστιζε  την πατρίδα  μας ,η  οικονομική  βοήθεια ,  και τα δέματα  με  ρουχισμό  ήταν  πραγματικό φιλί  ζωής ,και μήνυμα  ελπίδας για  χιλιάδες  ελληνικές  οικογένειες ,από  τους ξενιτεμένους   συγγενείς   τους  , που με   τη  σκέψη  και την αγάπη τους  ,έστελναν  τη στοργή τους και  την  φροντίδα τους  σε μας τους καταπονημένους από την δυστυχία και την  λαίλαπα  του  πολέμου !

.Η  ζωή , αλλάζει  και το σκηνικό σήμερα  είναι διαφορετικό,  γερασμένοι πια  από την βιολογική φθορά  και το πέρασμα του  χρόνου παππούδες  και  γιαγιάδες  νοσταλγούν  την πατρίδα τους  το  μέρος  που  γεννήθηκαν. Οι  Τσιριγώτες  και οι  Λημνίοι  είναι  από αυτούς  που  αγαπάνε  την  πατρίδα   τους και θέλουν  τα  παιδία   τους  να μείνουν    Έλληνες ,και αυτό   τους  τιμά.!

Πόσα  δεν μπορείς  να δεις  και να  μάθεις ,κοντά στους  ξενιτεμένους , όμως  είναι  επτά  το  πρωί  ,και το  αεροπλάνο έχει  τροχοδρομήσει στο  αεροδρόμιο  του  ΣΥΔΝΕΥ , είναι  ΠΡΩΙ   και η  φαντασία  μου  για  μια  ακόμη φορά  έγινε πραγματικότητα ,είμαι πια στην    Αυστραλία

Γραμμένο  στο  αεροπλάνο 

Ιανουάριος 2012