Οι σκέψεις μιας φοιτήτριας

 Αναρωτήθηκες ποτέ αν είσαι γυναίκα ή ρομπότ;

Πιστεύεις ότι είσαι γυναίκα; Αμ δε !! Είσαι ρομπότ και κρίμα. Κρίμα γιατί δεν διαβλέπω αλλαγές στη ζωή σου μέχρι να αφήσεις το μάταιο τούτο κόσμο

Θέλεις να σου το αποδείξω;

Ξυπνάς το πρωί, πίνεις τον καφέ σου, πηγαίνεις στο Πανεπιστήμιο, επιστρέφεις, τρως κάτι πρόχειρο , βλέπεις λίγη τηλεόραση χαζεύεις ότι σου πασάρει η τηλεόραση σήμερα, διαβάζεις (όχι κάθε μέρα…), μιλάς στο τηλέφωνο, σερφάρεις, ξαπλώνεις για ύπνο, και κοιμάσαι.................

Λυπάμαι, αλλά όσοι ταυτιστήκατε μερικώς ή πλήρως με την παραπάνω παράγραφο δεν χρειάζεται να αποδείξετε κάτι. Σας το λέω ευθέως. Είστε ρομπότ.

Προβληματίζομαι έντονα πως θα είναι η ζωή μου αύριο. Αυτή τη στιγμή είμαι φοιτήτρια και πληρώνει ο μπαμπάς όσο μπορεί. Θα έχω άραγε δουλειά; Θα έχω σπίτι; Το πιο πιθανό να  έχω ένα σύζυγο και τελικά να εξελιχθώ σ’ ένα μελλοντικό ρομπότ. Αυτό είναι ζωή; Τι μπορώ να κάνω για να αποφύγω αυτή την εξέλιξη; Πως μπορεί να μη βαλτώσει η ζωή μου; Πως μπορώ στο τέλος να είμαι ευτυχισμένη;

Να είμαι ρομπότ ή γυναίκα ευτυχισμένη;

Τα ρομπότ φίλοι και φίλες μου, κυκλοφορούν γύρω μας. Μας μυρίζουν και μας ζηλεύουν. Μας πλησιάζουν και προσπαθούν να μας κάνουν κι εμάς ρομπότ. Ρομποτοποίηση τώρα. Μας κλέβουν την ενέργειά μας. Θέλουν να μας επιβάλλουν το φρικτό πρόγραμμα που ακολουθούν κατά γράμμα και μας γεμίζουν ενοχές που πίνουμε ένα ποτάκι παραπάνω παρόλο που το πρωί έχουμε δουλειές και πρωινό ξύπνημα, που βρέχει και δεν κρατάμε ομπρέλα γιατί θέλουμε να απολαύσουμε ακόμη και το κρύωμα από αυτή τη τρέλα,  που στις 3 το μεσημέρι βάζουμε μουσική, που δεν γουστάρουμε τις πολλές ευγένειες και τα αγαπούλα μου, ζουζουνίτσα μου, λατρεία μου, μωράκι μου, που δε γιορτάζουμε καμιά από τις συμβατικές γιορτές του χρόνου

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι ρομπότ. Αυτούς θέλω να γνωρίζω και να συναναστρέφομαι. Απέδειξε ότι δεν είσαι ρομπότ και θα σε βάλω στη ζωή μου.

Κατερίνα φοιτήτρια Λήμνος