Οι σκέψεις μου για το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση

Έχουν πληθύνει οι φωνές για ανεξάρτητη Ελλάδα, απελευθέρωση των ελλήνων από τα δεσμά του μνημονίου, προσδοκώντας εκλογή βασιζόμενοι στο θυμό του έλληνα. 

Η επιλογή μας να εφαρμόσουμε ένα μνημόνιο με δανειακή σύμβαση που εξαθλιώνει τους έλληνες είναι η χειρότερη , αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει καλύτερη. Η λύση της χρεοκοπίας και η ανάπτυξη της οικονομίας μας από  ίδιους πόρους ,φαντάζει ωραία αλλά εξωπραγματική. Γιατί πολύ απλά μια άτακτη χρεοκοπία θα φέρει τη χώρα σε τέτοια φτώχια που θα είναι αδύνατον χωρίς χρηματοδότηση από το εξωτερικό να ανασηκωθεί για πολλές δεκαετίες.

Ισχυρίζονται ότι θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Ρωσία

Όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ αυτό ,αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Ρωσία είναι από τα μέλη του ΔΝΤ που έφερε αντίρρηση για το ύψος  βοήθειας προς την Ελλάδα σαν μη συμφέρουσα επένδυση . Δείγμα των προθέσεων της είναι ότι αρνείται να πουλήσει πετρέλαιο επί πιστώσει στα ελληνικά Διυλιστήρια, δηλ. σε κερδοφόρες και φερέγγυες επιχειρήσεις. Και για να δείξουμε το ανεδαφικό του παραπάνω ισχυρισμού, η Ρωσία θα μπορούσε να αγοράσει ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά, απλά δεν το 'κανε.

Προτείνουν ότι θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Κίνα;

 Η Κίνα όπως και η Ρωσία, όπως είπαμε θα μπορούσαν να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά, χωρίς να υπάρχει διακρατική συμφωνία. Δεν το έκαναν γιατί απλά δεν ρισκάρουν τα λεφτά τους σε μια αναξιόπιστη οικονομία. Η Κίνα έχει δικό της οίκο αξιολόγησης, ο οποίος υποβαθμίζει συνεχώς την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδος. Με λίγα λόγια, όχι δεν θέλει να μας δανείσει, αλλά συμβουλεύει και τους άλλους να μην το κάνου.

 Αναφέρουν διαρκώς  ότι το μνημόνιο κατέστρεψε τη χώρα.

Η χώρα ήταν κατεστραμμένη πριν το μνημόνιο. Το μνημόνιο ήταν μια διακρατική συμφωνία με όρους δανεισμού. Σε γενικές γραμμές προσανατολιζόταν στη μείωση των δημοσίων δαπανών, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στην επιτάχυνση διαρθρωτικών αλλαγών τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. (μείωση δημοσίων υπαλλήλων, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, κλπ) Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ που διαχειρίσθηκε το μνημόνιο δεν μείωσε δραστικά τις δημόσιες δαπάνες και τις σπατάλες του κράτους, δεν έκανε ούτε μια ιδιωτικοποίηση, δεν κατάφερε να πατάξει την φοροδιαφυγή, δεν μείωσε τους δημοσίους υπαλλήλους , δεν έκλεισε άχρηστους δημόσιους οργανισμούς , δεν άνοιξε τα κλειστά επαγγέλματα, και αντ’ αυτού μείωσε μισθούς και συντάξεις οριζόντια και έβαλε φόρους σε ότι κινείται ή δεν κινείται. Αποτέλεσμα αυτού η ύφεση να παγιωθεί και να χρειαστεί δεύτερο μνημόνιο πιο σκληρό. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι επί δυο χρόνια αυτοί που διαμαρτύρονταν να μην εφαρμοστεί το μνημόνιο το κατάφεραν στο ακέραιο. Τώρα διαδηλώνουν ότι η εφαρμογή του έφταιγε που καταρρέει η χώρα. Είναι σε σύγχυση ή την επιδίωκαν;

 Στις εξαγγελίες τους επιμένουν στη χρεωκοπία  αντί  μνημόνιο 2.  Το μνημόνιο 2 φέρνει ύφεση και εξασφαλίζει μόνο τους δανειστές μας. 

 Η χρεωκοπία και αυτή εξ ορισμού θα φέρει ύφεση. Άρα τι διαλέγουμε; Με το μνημόνιο 2 η χώρα μπαίνει σε μακροχρόνια ύφεση μένοντας όμως στην Ευρώπη, στο ευρώ και με πληθωρισμό 2,5%. Αν όμως χρεοκοπήσει η χώρα βγαίνει από το ευρώ χωρίς ρευστότητα, με αλλαγή νομίσματος και με πληθωρισμό άνω του 20%. Και ρωτώ, σε ποια από τις δυο περιπτώσεις υπάρχουν προοπτικές ανάπτυξης; Το να κατηγορούμε κάτι δεν σημαίνει ότι η άλλη επιλογή είναι καλύτερη.

 Λένε να πάμε στην δραχμή και να αναπτυχθούμε μόνοι μας. 

Η προοπτική της δραχμής δεν μας κάνει ανεξάρτητους από τους πιστωτές μας αλλά εξαρτημένους για πολλά χρόνια από την φτώχια. Φαντάζει εφιαλτικό οι καταθέσεις όλων μας να μετατραπούν σε δραχμές που με την ιλιγγιώδη αύξηση του πληθωρισμού θα εκμηδενισθούν, το δημόσιο χρέος θα πολλαπλασιασθεί, τα στεγαστικά δάνεια θα είναι αδύνατον να αποπληρωθούν, η ακρίβεια και η ανεργία, και οι ελλείψεις σε βασικά προϊόντα επιβίωσης, θα πυροδοτήσουν τεράστια κοινωνικά προβλήματα(εγκληματικότητα, πορνεία, παραοικονομία κ.α) για το λόγο αυτό η μόνη λύση είναι η ασπίδα του ευρω, να μας δώσει την δυνατότητα να έχουμε την απαιτούμενη οικονομική σύγκλιση με τις εύρωστες χώρες της ευρωζωνης

Βγάζουν μύδρους με μαγκιά και λένε ότι το χρέος είναι απεχθές ,και να μην το πληρώσουμε.

 Στην περίπτωση μας, τα δάνεια χορηγήθηκαν για επιδοματική πολιτική, διορισμούς , συντάξεις και σπαταλήθηκαν σε διάφορες ορατές δαπάνες του κράτους. Άρα η άποψη του δεν πληρώνω χαρακτηρίζεται από λαϊκίστικη έως δολίως παραπληροφόρηση των πολιτών.
Στην ιστορία των αρνήσεων χρέους από μια χώρα στους δανειστές της ,καταγράφεται η μεταπαναστατικη Ρωσία του Λένιν.   Μετά το πέρας τη κομμουνιστικής διακυβέρνησης ο Πούτιν πλήρωσε χρέη στις διεθνείς αγορές ,το 80% των οποίων αφορούσαν  χρέη της κόκκινης περιόδου.

 Η άρνηση χρέους της Ισλανδίας αφορούσε ιδιωτικό χρέος σε ιδιωτικές τράπεζες που επιχείρησαν  οι πολιτικοί να περάσουν στον προϋπολογισμό. Οι πολίτες αντέδρασαν και τα κατάφεραν. Αμέσως μετά το ΔΝΤ και Ευρωπαϊκή Τράπεζα  τους δάνεισε από 1,5 δις. Η οργάνωση της οικονομίας τους , οι θεσμοί τους και η δημόσια διοίκηση ,έφεραν τη χώρα πάλι σε τροχιά ανόδου.
 Καλό είναι να μην τα μπερδεύουμε με την Ελλάδα που δεν διαθέτει τίποτα από όλα αυτά.

Ο ισχυρισμός για την  εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας.

Δεν έχουμε ακόμα εικόνα σαφή για τι αποθέματα έχουμε. Χρειαζόμαστε  πάνω από μια δεκαετία να μας αποδώσει σαν επένδυση ο ορυκτός πλούτος και το σπουδαιότερο αν χρεοκοπήσουμε  δεν θα έχουμε  τους πόρους και την διαπραγματευτική ικανότητα να τον  εκμεταλλευτούμε  μόνοι μας, ποτέ.

ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ  ΜΟΝΗ  ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΛΥΣΗ

Η μόνη λύση είναι να εφαρμόσουμε τις διαθρωτικές αλλαγές  (αποκρατικοποιήσεις, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, εξορθολογισμος των δημοσίων δαπανών κλπ) και να διαπραγματευτούμε την άμεση μείωση στο ποσοστό φορολόγησης των επιχειρήσεων στο 15%. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα διατηρηθεί λαϊκό εισόδημα που θα τροφοδοτεί την αγορά και θα δημιουργεί παράλληλα ευνοϊκές συνθήκες για προσέλκυση νέων κεφαλαίων. Η διαπραγματευτική ικανότητα όμως χρειάζεται λογική και ικανό πολιτικό αρχηγό. Χρειάζεται αυτοδυναμία. Όχι κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας που δεν κυβερνά. Η τρόικα εφαρμόζει το γνωστό πια «διαίρει και βασίλευε»  αφού διαπιστώνει ότι υπάρχει ακυβερνησία.