Τι θα γίνει στην Συρία

 Αυτό που συμβαίνει στη Συρία και κατ’ ευφημισμό μάλλον απεκλήθη «Αραβική άνοιξη», εξελίχθηκε κατά τρόπο τελείως  διαφορετικό από τις άλλες αραβικές χώρες. Η Συρία βιώνει έναν εμφύλιο πόλεμο, κυρίως σε θρησκευτικό επίπεδο. Από τη μία, η πλειοψηφία των Αράβων Σουνιτών που επιδιώκουν την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, και από την άλλη, οι συνασπισμένες μειονότητες των  Αλαουιτών, Δρούζων και Χριστιανών που στηρίζουν το καθεστώς, το οποίο βρίσκεται στην εξουσία από το 1970. Από στρατηγικής πλευράς, σχεδόν όλες οι κατευθύνσεις των 

αντιπαραθέσεων διασταυρώνονται στη Συρία, η οποία αποτελεί το κέντρο ενός περίπλοκου πλαισίου ανταγωνισμού ισχύος και σύγκρουσης συμφερόντων

    Η  πραγματικότητα δείχνει ότι η Συρία είναι, ουσιαστικά, ένα πιόνι στη σκακιέρα ενός περιφερειακού ανταγωνισμού ισχύος. Η κατάσταση  εγκυμονεί κινδύνους ευρύτερης αστάθειας ή και ανάφλεξης στο εσωτερικό των γειτονικών χωρών. Οι κίνδυνοι αυτοί μπορεί να προέλθουν από πολλαπλές κατευθύνσεις και για διαφορετικούς λόγους:

 α.        Το Τελ Αβίβ ανησυχεί για τα Υψώματα του Γκολάν (Golan Heights), τα          οποία το Ισραήλ κατέλαβε από τη Συρία κατά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967, θα καταστούν το επίκεντρο μιας επίθεσης κατά των συνόρων του. Ανησυχεί επίσης  για την υποστήριξη που παρέχει το Ιράν προς το καθεστώς Άσαντ, που οφείλεται, φαινομενικά τουλάχιστον, στο κοινό σιιτικό δόγμα-άξονα, αλλά και σε γεωπολιτικούς λόγους. Η συντήρηση του εμφυλίου μάλλον ευνοεί τις θέσεις του.

β.          Ο Λίβανος, που είχε καταληφθεί στρατιωτικά από τη Συρία, από το 1976 έως το 2005, έχει υιοθετήσει μια πολιτική «αποστασιοποίησης», από το φόβο του χάους. Έχουν ήδη υπάρξει ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ υποστηρικτών του Άσαντ και Σύριων ανταρτών στο βόρειο τμήμα του Λιβάνου, το οποίο οι αντάρτες χρησιμοποιούν ως βάση των επιχειρήσεών τους και όπου έχουν καταφύγει περισσότεροι από 200.000 πρόσφυγες από τη Συρία.  

   

 γ.         Στην Ιορδανία, η κατάσταση θα μπορούσε να καταστεί έκρυθμη, όπως στον Λίβανο, από την εισροή προσφύγων. Η κυβέρνηση της χώρας ανησυχεί για τον μεγάλο αριθμό προσφύγων από τη Συρία, που ξεπερνά τις 300.000. Επίσης  υπήρξαν αναφορές για αψιμαχίες στα σύνορα μεταξύ στρατιωτικών τμημάτων των δύο χωρών.

δ.          Για την Τουρκία, η κρίση στη Συρία συνιστά έναν «στρατηγικό εφιάλτη». Πέραν των προβλημάτων που της δημιουργεί εκ των πραγμάτων μια κρίση στα σύνορά της (πρόσφυγες, φόβος μεταφοράς της «Άνοιξης» στο εσωτερικό της κ.λπ.) υφίσταται ο φόβος της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν, κάτι που επιτείνεται από τις αποσχιστικές τάσεις των Κούρδων της Συρίας. Επιπλέον προβλήματα δημιουργεί το γεγονός των οικονομικών σχέσεων που είχε αναπτύξει η Τουρκία με τη Συρία και των επενδύσεων που είχε κάνει στη χώρα αυτή. Μεγάλος αριθμός τουρκικών εταιριών είχαν αναπτύξει επιχειρηματικές δράσεις στη Συρία, η οποία αποτελούσε επίσης χώρα διέλευσης των τουρκικών μεταφορών για εξαγωγές σε άλλες αραβικές χώρες. Η Τουρκία έχει ταχθεί ανοικτά με την πλευρά της αντιπολίτευσης, όπως κάποιων μετριοπαθών σουνιτικών παρατάξεων.

ε.          Η Ρωσία και η Κίνα αντιδρά στην ανατροπή του συριακού καθεστώτος γιατί  αυτό θα αποτελούσε ένα στρατηγικό κτύπημα στην Τεχεράνη και θα άνοιγε την πόρτα στην κυριαρχία του δυτικού κόσμου στη Μέση Ανατολή υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.  Θα μπορούσε λοιπόν να υποστηριχθεί ότι οι αντιδράσεις του Πεκίνου και της Μόσχας οφείλονται κυρίως σε γεωπολιτικούς λόγους  που απορρέουν από μία  ενδελεχή ανάλυση και εκτίμηση των γεωπολιτικών μεταβολών που συνέβησαν στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής και έχουν επιφέρει αλλαγές στο  παγκόσμιο σύστημα και στην  ισορροπία δυνάμεων.

Πρόσφατα ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών μίλησε προσφάτως για «τόξο αστάθειας»: «Σε όλο τον κόσμο, περιλαμβανομένης και της περιοχής της Ασίας, συνεχίζουν να υπάρχουν αρκετές προκλήσεις και απειλές. Ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η δημιουργία ενός είδους “τόξου αστάθειας”,{οροσειρά του Χίντου Κους (Hindu Kush) στο Αφγανιστάν, μέχρι την Αίγυπτο –περνώντας από το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία.},  «η Τουρκία θα είναι ο επόμενος χώρος ανάπτυξης της βίας μετά τη Συρία, αν η Άγκυρα συνεχίσει να λειτουργεί για λογαριασμό των δυτικών συμφερόντων. Η Άγκυρα εκφράζει τη δυτική (αμερικανική) γραμμή στην περιοχή, όπως η Σαουδική Αραβική και το Κατάρ. Αυτοί είναι υπεύθυνοι για την αιματοχυσία στη Συρία».

Επί δύο χρόνια συζητείται κάθε τόσο το αν θα εκδηλωθεί ή αν θα πρέπει να εκδηλωθεί επέμβαση ξένων δυνάμεων, έστω υπό την κάλυψη του ΟΗΕ για την επίλυση της κρίσης.  Οι μεγάλοι διεθνείς παίκτες και κυρίως οι Ηνωμένες Πολιτείες κατανοούν μάλλον την δυσκολία του εγχειρήματος, θέλουν τη διεθνή στήριξη, ενώ τα διαφορετικά συμφέροντα και οι διαφορετικές σκοπιές υπό τις οποίες βλέπουν το πρόβλημα δυσκολεύουν τα πράγματα.  Από την άλλη, το παράδειγμα του Ιράκ, του Αφγανιστάν και τελευταίως της Λιβύης έδειξε ότι η ανατροπή ενός καθεστώτος δεν λύνει το πρόβλημα ούτε εξασφαλίζει ότι το καθεστώς που θα το διαδεχθεί ή η κατάσταση που θα ακολουθήσει θα είναι οπωσδήποτε καλύτερα.

Τελικά τι θα γίνει;

<<Η δίκαιη υπόθεση  δεν  κάνει ένα πόλεμο καλό, αλλά ένας καλός πόλεμος είναι εκείνος που κάνει την υπόθεση δίκαιη ειδικά εκ των υστέρων.>>

Η μόνη σωτηρία για τον ισχυρό  είναι να πετύχει μία γρήγορη νίκη προκειμένου να αποφύγει τις χειρότερες συνέπειες της δικής του ενέργειας,  η αστραπιαία ανηλεής κτηνωδία ίσως αποδειχθεί περισσότερο σπλαχνική από την παρατεταμένη καταστολή. Ένα φρικτό τέλος είναι προτιμότερο από μια φρίκη  χωρίς τέλος και ασφαλώς είναι περισσότερο αποτελεσματικό. Από την άλλη πλευρά δεν υπάρχει τίποτα πιο μάταιο από μια σειρά νικών που επαναλαμβάνονται χωρίς τέλος.

Ευχαριστούμε τον αναγνώστη  του blog για την αποστολή του άρθρου.