Αλλού λαλούν οι πετεινοί κι αλλού γενούν οι κότες.

Ακούω και διαβάζω τι γίνεται με το Νοσοκομείο μας και πραγματικά προβληματίζομαι. Αναρωτιέμαι! Γιατί αυτή η δημοσιότητα; Από πού ξεκινά αυτός ο θόρυβος; Είναι η μεγαλύτερη επιχείρηση της Λήμνου με 200 εργαζόμενους. Αλλά πάλι δεν πιστεύω ότι είναι αυτό. Κάτι άλλο παίζεται. Μήπως η αναπληρώτρια διοικήτρια τους έβαλε τα δύο ποδάρια σε ένα παπούτσι και θέλουν να την διώξουν; Μήπως θέλουν να καλύψουν   τα  πειθαρχικά 2 πρωτοκλασάτων διευθυντών που κινδυνεύουν να απολυθούν; Μήπως η κ. Λυμπέρη ανακάλυψε πλαστό πτυχίο διασήμου πλέον συνδικαλιστή ; Δεν ξέρω τι να πρωτοπιστέψω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αλλού λαλούν οι πετεινοί κι αλλού γενούν οι κότες.

Μια και αναφέραμε για συνδικαλιστές θυμήθηκα κάποιον συνδικαλιστή που τον ρωτήσανε αν πήγε στο στρατόκαι είπε ότι είχε νομίμως απαλλαχθεί. Δεν εξήγησε ποτέ όμως......


 πως προσλήφθηκε στο Δημόσιο χωρίς να εξετασθούν οι λόγοι που δεν υπηρέτησε και αφού όλα ήταν καλά και ήταν υγιής γιατί δεν πήγε να υπηρετήσει όπως όλοι οι άλλοι τη πατρίδα; Κατά τα άλλα ήξερε τις ντουντούκες και να φωνάζει ότι τον κυνηγούσαν.    Μου θύμισε ένα παλαιό άρθρο του καθηγητή Θεόδωρου Λιανού ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρει ότι είναι πλέον τεκμηριωμένο και γνωστό ότι κύριοι υπεύθυνοι για την άθλια κατάσταση, οικονομική και άλλη, που επικρατεί στη χώρα είναι   οι συνδικαλιστές.  

Σύμφωνα με τη θεωρία η δουλειά των συνδικαλιστών είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και η προστασία τους από τις αυθαιρεσίες του εργοδότη Σύμφωνα, όμως, με την εμπειρία η δουλειά των συνδικαλιστών είναι η προστασία των συντεχνιακών συμφερόντων και η προώθηση των δικών τους προσωπικών φιλοδοξιών  Ένας θέλει να διατηρήσει ...την εξουσία που έχει και να ανέλθει συνδικαλιστικά  Άλλος θέλει να γίνει βουλευτής και, με τα κατάλληλα προσκυνήματα, υπουργός. Άλλος θέλει να γίνει ευρωβουλευτής. Άλλος θέλει να ανέβει στην κομματική ιεραρχία. Αυτές είναι θεμιτές και ευγενείς φιλοδοξίες, όχι όμως όταν επιδιώκονται εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, όπως συμβαίνει στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες. Σε πολλές περιπτώσεις η απερισκεψία και η σκόπιμη κακή πολιτική των συνδικαλιστών έχουν αποτελέσματα που θίγουν άμεσα τα συμφέροντα των εργαζομένων τα οποία υποτίθεται ότι προωθούν.  

Οι εργαζόμενοι χρειάζονται γνήσιο εργατικό κίνημα, όχι συντεχνίες, κομματικές οργανώσεις και πονηρούληδες υποκριτές που δουλεύουν για το δικό τους συμφέρον. Βλέπετε ότι η κρίση είναι τόσο μεγάλη που απαιτεί έκτακτα και άδικα μέτρα. Απλώς η μεζούρα της αδικίας που κρατούν οι συνδικαλιστές είναι πειραγμένη.

 Υπάρχει και πολιτικό όφελος; Μα βέβαια οι ψήφοι που σας έγραψα προηγουμένως. Aξίζει να μελετηθεί, για παράδειγμα, ο τρόπος πολιτικής παρέμβασης που οργανώνουν επικοινωνιακά  κάποιοι βουλευτές του ΣYPIZA που επιχειρουν να μιμηθουν τη συνταγή του Aλέκου Aλαβάνου την εποχή της σκληρής αντιπολίτευσης προς τον K. Kαραμανλή. H συνταγή αυτή ήταν τότε πετυχημένη. Aφορούσε, όμως, εντελώς διαφορετικές συνθήκες, αφού δεν βρισκόμασταν στο «χάος» της κρίσης, δεν είχε ανοίξει στα σοβαρά καμιά διαδικασία αναστοχασμού για τα πολιτικά επίδικα και το χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας και, κυρίως, στηριζόταν -καλώς ή κακώς- στο ισχυρό «αντιδεξιό σύνδρομο» του λαού της Kεντροαριστεράς.

H ίδια συνταγή, σήμερα, οδηγεί σε λάθος δρόμους. Όχι μόνο γιατί είναι διαφορετικές οι συνθήκες, αλλά και γιατί ο λαϊκίστικος λόγος περιβάλλεται από πολύ μεγάλη καχυποψία. Kυρίως, γιατί ένας ατελείωτος έλικας έντασης και ακραίας πόλωσης -και, μάλιστα, χωρίς εναλλακτικό ορίζοντα- συναρμολογείται στη συνολική αρνητική φορά των πραγμάτων για το μέλλον της χώρας. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Θεόδωρος Μαργαρίτης σε άρθρο του

 O κοινός παρονομαστής είναι ένας. Nα ηγηθούν κάθε κίνησης διαμαρτυρίας. Nα επικοινωνήσουν με τα στερεότυπα «του μικροαστικού αναρχισμού». Να δείτε που σε λίγο θα χρησιμοποιήσουν πιο υψηλές ατάκες, καλώντας τους υποψήφιους διαδηλωτές να μετατρέψουν την Πλατεία ΟΤΕ σε πλατεία Tαχρίρ.  

Tο πολιτικό αυτό πλαίσιο αδυνατεί να συνυπολογίσει όλες τις παραμέτρους μιας σύνθετης πραγματικότητας. Έχει πάρει διαζύγιο από την επιμονή σε ρεαλιστικές λύσεις.  Ωστόσο, η ελληνική κοινωνία έστω και με αργούς ρυθμούς, έστω και με θυμό και οργή για όσους και όσα συνέβαλαν στα σημερινά χάλια, αγωνίζεται να γυρίσει σελίδα. Nα ξαναδεί από την αρχή τα κοινωνικά και πολιτικά προστάγματα. Αντιμετωπίζει, επομένως, με εύλογη καχυποψία όποιον υπόσχεται την «έφοδο στους ουρανούς». Αναζητεί το διαφορετικό, το εναλλακτικό, αλλά και το ρεαλιστικό.