Θυμάσαι καρδιά μου..κρυβόσουν σαν παιδί στην αγκαλιά μου...και τώρα...?
να μαι εδώ...απέναντι σου...κοίτα με σου φωνάζω...μα δεν μπορείς να με κοιτάξεις...
μίλησε μου σου φωνάζω...μα δεν μπορείς να μου μιλήσεις...
άνοιξε τα μάτια σου...μα εχουν σφραγίσει σ εναν διαφορετικό ύπνο...
ο Θεός γιορτάζει που έχει μαζί του πια έναν άγγελο...
ανοίξαν οι ουρανοί σήμερα...
σ εχουν αγκιαλιάσει...είσαι στον παράδεισο...
εκεί που πάντα ανήκεις...βροχή στα μάτια μου....
μα μην φοβάσαι μωρο μου...είμαι εδώ...μαζί σου...
σ αγαπάω....
Αλήθεια πως να αλλιώς να εκφράσω αυτό που αισθάνομαι; Πως να σου αντίο; Με λόγια αγάπης που πλημμυρίζουν την ψυχή ή μήπως απαριθμώντας στιγμές που δεν θέλω να ξεχάσω; Αν ήσουν εδώ σίγουρα θα με συμβούλευες.
Με τα χρόνια ένα πράγμα έχω καταλάβει . Ο πόνος της απώλειας δε συνηθίζεται . Παραμένει το ίδιο δυνατός και αβάσταχτος κάθε φορά που σου χτυπάει την πόρτα. Τον ένοιωσα όταν έφυγε η μαμά. Τώρα διπλάσιο. Πιό δυνατό, γιατί έφυγες νωρίς.
Στην αρχή υπάρχει ένα γιατί που σε βασανίζει, ένα γιατί τεράστιο ανακατεμένο με δάκρυα και πόνο.
Μετά έρχονται οι αναμνήσεις που κατακλύζουν το μυαλό . Στιγμές ευτυχίας που θέλεις να αποτυπώσεις με κάθε λεπτομέρεια γιατί αυτές είναι ό,τι θα σου απομείνει . Η στιγμή που σε αγκάλιασα για τελευταία φορά, οι φορές που γελούσες κι εσύ ήμουν εκεί . Στιγμές που θέλω να κρατήσω σφιχτά σαν φυλακτό.
Είναι τόσες πολλές αυτές που θα κρατήσω από εσένα …Με χρώματα ανεξίτηλα όπως ήταν το καθετί που άφησες πίσω.
Μετά έρχονται οι αναμνήσεις που κατακλύζουν το μυαλό . Στιγμές ευτυχίας που θέλεις να αποτυπώσεις με κάθε λεπτομέρεια γιατί αυτές είναι ό,τι θα σου απομείνει . Η στιγμή που σε αγκάλιασα για τελευταία φορά, οι φορές που γελούσες κι εσύ ήμουν εκεί . Στιγμές που θέλω να κρατήσω σφιχτά σαν φυλακτό.
Είναι τόσες πολλές αυτές που θα κρατήσω από εσένα …Με χρώματα ανεξίτηλα όπως ήταν το καθετί που άφησες πίσω.
Με καμάρωνες και αυτό ήταν ό,τι πιο πολύτιμo μπορούσες να μου δώσεις, γιατί το είχα ανάγκη.
Σου άρεσε να κουβεντιάζουμε και να μου λες ιστορίες. Ξέρεις όμως κάτι …το άξιζες γιατι είσαι ο πιο ηθικός και δίκαιος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου και με αυτές τις αρχές πορεύτηκες και στη ζωή σου.
Ήσουν πάντα χαμογελαστός , ευγενής και μελιστάλαχτος σε κάθε σου κουβέντα. Ήσουν περήφανος για την οικογένεια σου μα πιο πολύ για τον τόπο σου, την Λήμνο. Ήσουν ένας άνθρωπος που ήξερε τι θα πει αγάπη για αυτό και την προσέφερες απλόχερα και ανιδιοτελώς σε όποιον βρέθηκε στο διαβα σου .
Πολέμησες την καταραμένη αρρώστια όσο κανείς άλλος. Έδωσες τη μάχη σου ενθαρρύνοντας εμάς που λυποψυχούσαμε κάθε τόσο. Είσαι ένας γενναίος και ένα λαμπρό παράδειγμα αγωνιστή.
«Καλό ταξίδι αγαπημένε μου αδελφούλη, ήσουν πάντα ένας ήρωας μέχρι και την τελευταία στιγμή! Σ’ αγαπώ πολύ!»,
