Γαστρονομικός Τουρισμός στη Λήμνο

Το νησί μας  βασίζεται σ’ ένα μοντέλο τουρισμού το οποίο θεωρεί ότι  η Λήμνος προσφέρει ήλιο και θάλασσα. Αλλά τόσο καιρό λέμε ότι το μοντέλο αυτό μόνο του, δεν μπορεί να δώσει αυτό το οποίο χρειάζεται ο νέος και μάλιστα θα έλεγα ο νέος επισκέπτης, ο οποίος έχει και χρήματα να ξοδέψει.

Αν δείτε, ήδη είχαν ξεκινήσει οι αγορές της Τουρκίας, να ανταγωνίζονται την Ελλάδα σε αυτό. Όμως η Ελλάδα έχει να προσφέρει πάρα πολύ περισσότερα πράγματα απ’ ότι έχει να προσφέρει η Τουρκία στον τουρισμό. Και αυτά τα πράγματα είχαν υποτιμηθεί.  Αυτή τη στιγμή έχουμε υποανάπτυκτες  μορφές τουρισμού και είναι καιρός να μεταφερθούμε σε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης του τουρισμού.

Για παράδειγμα το καλό φαγητό είναι ο οδηγός σε μία επιτυχημένη απόδραση για ένα τριήμερο στη Λήμνο και όχι μόνο για το καλοκαίρι. Έλα όμως που ο γαστρονομικός τουρισμός εξακολουθεί να φυτοζωεί στο νησί   μας. Όχι γιατί δε μπορούμε, αλλά γιατί αδυνατούμε να κατανοήσουμε ότι οι συνταγές της γιαγιάς και η τοπική κουζίνα, αξίζουν να στηριχθούν και να αναδειχθούν από τους ιδιώτες. Το ζητάει ο πελάτης. Το απαιτεί ο επισκέπτης!

Το υπέροχο θυμαρίσιο μέλι της Λήμνου έχει όχι μόνον ξεχωριστή γεύση και άρωμά, αλλά είναι και πέρα για πέρα αγνό, αφού η κατεργασία του γίνεται ακολουθώντας πιστά την παράδοση.

Ο Ξακουστός ο λημνιός σταρένιος τραχανάς, με τα διάσημα  «φλομάρια τ' αδραχτιού», τις λημνιές χυλοπίτες δηλαδή από γάλα, αλεύρι και αβγά, κομμένες στο μέγεθος ενός σπίρτου και φανταστικές γεύσεις αν συνοδεύουν τις πέρδικες, και τριμένη μυζήθρα.!

Οι τραχανόπιτες και οι διάφορες εκδόσεις τους με κιμά, κρεμμύδι και ζωμό από κρέας ή κοτόπουλο, και με αρωματικά χόρτα, όπως μάραθο, διόσμο και άνιθο, και βέβαια φρέσκο λημνιό τυρί.

Κοκκινιστές μπεκάτσες και κουνέλια στιφάδο να συνοδεύονται από χυλούς φτιαγμένους με βάση το σκληρό σιτάρι  Λήμνου.

Άγρια χόρτα του βουνού, μαυρομάτικα φασολάκια, κουκιά φρέσκα, ή ξερά, και αμπελοφόσουλα, είναι τα  λαχανικά του τραπεζιού και φυσικά το τουρλού, την ονομαστή σπεσιαλιτέ που θυμίζει μπριάμ.

Υπέροχη σπεσιαλιτέ θεωρείται ο αστακός με άγρια χόρτα, άνιθο και κριθαράκι, ή το χταπόδι πιλάφι με ντομάτα.

Στη Λήμνο το γεύμα ή το δείπνο θα κλείσει με συροπιαστά γλυκά με εξέχουσα παρουσία αυτή του μπακλαβά, τα καταπληκτικά αμυγδαλωτά φόρμας, ενώ η σουμάδα και μία μεγάλη ποικιλία από μπισκότα και κουλουράκια προσφέρονται για όλες τις ώρες.

Τα βενιζελικά, ένα απίθανο είδος φοντάν με αμύγδαλο και σοκολάτα, καλυμμένο με γλάσο βανίλιας, ένα γλυκό που οι Λημνιοί αφιέρωσαν κάποτε στον Ελευθέριο Βενιζέλο! Θα ήταν ένα θαυμάσιο συνοδευτικό του καφέ.

Στο τέλος σκόπιμα άφησα τα υπέροχα κρασιά μας, στα οποία θεωρώ ότι θα πρέπει να επιμένουμε τοπικιστικά. Δεν μπορεί ο  τουρίστας στη Σαντορίνη να πίνει κρασί Λήμνου και εμείς στο Ρωμέικο ή στον Αη-Γιάννη να σερβίρουμε κρασί Νεμέας.

Δεν θα πρέπει να επικεντρωθούμε  μόνο στο περιεχόμενο του πιάτου αλλά και στη ποιότητα του σκεύους (πιάτο-μαχαιροπήρουνα) που μετράει σαν πρώτη εικόνα στον επισκέπτη.

Έχει κάτι το καθησυχαστικά οικείο αλλά και το ανακουφιστικά διαφορετικό η Λήμνος. Σου καλύπτει την νησιώτικη-αίσθηση την οποία αποζητάς για να χαλαρώσεις χρειάζεται λίγο περισσότερη προσοχή και καλή προσφορά υπηρεσιών από εμάς.