Πόνος και αγωνία για την Ιαπωνία

Δεν βρίσκω λόγια να εκφράσω την οδύνη, τον πόνο και την αγωνία για τα όσα συμβαίνουν στην Ιαπωνία. Μία από τις  όμορφότερες χώρες  του κόσμου , που τώρα κινδυνεύει να γίνει τόπος ζωντανών-νεκρών από τη ραδιενέργεια.

Τραγωδία χωρίς τέλος , καθώς τρεις εβδομάδες μετά το ξύπνημα του πυρηνικού εφιάλτη στη Fukushima, τουλάχιστον 1.000 πτώματα βρίσκονται στην απαγορευμένη «νεκρή... ζώνη» των 30 χιλιομέτρων περιμετρικά του εργοστασίου, δίχως να επιτρέπεται η περισυλλογή τους, λόγω των ιδιαίτερα υψηλών επιπέδων ραδιενέργειας που έχουν εκλυθεί στην ατμόσφαιρα.

Στα πρόσωπα των συγγενών των θυμάτων ο πόνος και η δυστυχία αναμειγνύονται με την οργή για τα λάθη, τις παραλείψεις αλλά και την εγκληματική αμέλεια, την οποία επέδειξε η ηλεκτρική εταιρεία Tepco, σε ό,τι αφορά στη διαχείριση αυτή της πυρηνικής κρίσης. Μάλιστα, με νεώτερο ανακοινωθέν της, η εταιρεία ανακοίνωσε ότι υπάρχει εκτεταμένη μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα.

Την ίδια ώρα,   ξεκίνησε μια γιγαντιαία επιχείρηση ανεύρεσης συνολικά 16.441 ανθρώπων στο νησί Honshu, οι οποίοι εκτιμάται ότι έχουν χάσει τη ζωή τους.

Δεν μπορεί να το χωρέσει ανθρώπινος νους.  Έτσι ξαφνικά ,πάνω από 16.000 άνθρωποι χάθηκαν σε λίγα λεπτά από την οργή της φύσης και την υπεροψία του ανθρώπου. Αλήθεια πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή για κάποιους;

Βλέπουμε τα μικρά παιδιά να αποχαιρετούν το σχολείο τους τη δασκάλα που χάθηκε στο βωμό του καθήκοντος  και να δακρύζουν έχοντας έντονα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους ένα απέραντο ΓΙΑΤΙ; Γιατί να πρέπει να φύγουν από τα σπίτια τους; Γιατί θα πρέπει να αφήσουω το σχολείο τους, τους συμμαθητές τπυς, τους φίλους τους. Ποιος αλήθεια θα μπορούσε να απαντήσει στα ερωτήματά τους;  Παρόλα αυτά η  υπερηφάνεια και η ανωτερότητα αυτής της φυλής είναι μάθημα για όλους μας.

Ας προσευχηθούμε όλοι για την Ιαπωνία.