Γνωρίζετε τι έγινε με το πλοίο Τάμπα;

 Στα τέλη του Αυγούστου του 2001, ένα ινδονησιακό οχηματαγωγό πλοίο με το όνομα  Τάμπα μετέφερε 400 περίπου Αφγανούς πρόσφυγες και βούλιαξε στα ανοικτά της Αυστραλίας. Ένα Νορβηγικό εμπορικό πλοίο περισυνέλεξε τους πρόσφυγες αλλά η αυστραλιανή κυβέρνηση αρνήθηκε να δεχθεί τους πρόσφυγες και θέλησε να τους στείλει στο κρατίδιο Νάουρου. Η κυβέρνηση της Αυστραλίας επιδίωξε στην πραγματικότητα, να δώσει ένα μάθημα στα εκατομμύρια παράνομους μετανάστες που περίμεναν στην Ινδονησία.

 Αυτό που ισχυρίστηκαν οι Αυστραλοί τότε, όταν κάποιοι επικαλέσθηκαν τη συνθήκη της Γενεύης, ήταν ότι η συνθήκη δεν δημιουργεί καμία υποχρέωση υποδοχής, η οποία μάλιστα μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο άρνησης για λόγους δημοσίας τάξης.[i]

             Εμείς δεν ξέραμε να πούμε κάτι παρόμοιο; 

            Δυστυχώς όμως άλλο Αυστραλία και άλλο Ελλάδα. Αυτό που σε κάθε χώρα φαντάζει αυτονόητο, η είσοδος δηλαδή συγκεκριμένου αριθμού μεταναστών νόμιμα και οργανωμένα, στην Ελλάδα φαντάζει περιττό. Η είδηση για την καλή συμπεριφορά της χώρας μας και τα «ανοικτά σύνορα» έχει κάνει ήδη τον γύρο του τρίτου κόσμου, καθώς οι εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστών που ζουν εδώ, έστειλαν το μήνυμα στις πατρίδες τους καλώντας νέες στρατιές και καραβάνια εξαθλιωμένων συμπατριωτών τους.

Βασικό χαρακτηριστικό του έθνους-κράτους συνιστά ο έλεγχος επί του εθνικού εδάφους (εθνική κυριαρχία), που παραβιάζεται στην πράξη από την ανικανότητα ελέγχου της παράνομης εισαγωγής ανθρώπων. Ουσιαστικά,  η εκτεταμένη παράνομη μετανάστευση αποδυναμώνει την εθνική κυριαρχία είτε αυτό ενθαρύνεται και γίνεται σκόπιμα, είτε είναι αποτέλεσμα ανικανότητας. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν σοβαρές ευθύνες. 

Τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας και τα σύνορα των χωρών του Βαλκανικού προσφυγικού διαδρόμου είναι κλειστά. Είναι κλειστά τα κράτη αυτά γιατί προσπαθούν να προστατεύσουν την εθνική τους κυριαρχία. Όσο και αν  είναι άδικο για τη Ελλάδα και ενάντια στην Ευρωπαική γραμμή της Μέρκελ για "ανοικτά σύνορα για πρόσφυγες", τα κράτη προστατεύουν την κυριαρχία τους με αποτέλεσμα οι πρόσφυγες και μετανάστες  να  είναι εγκλωβισμένοι στη χώρα μας. Δεν φταίνε αυτοί οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι που πρέπει εφόσον μπήκαν στη χώρα μας, να δείξουμε αλληλεγγύη, αλλά η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά την κυβέρνηση.

Αυτή τη στιγμή είναι 42.000 πρόσφυγες/μετανάστες "φιλοξενούμενοι στη χώρα μας σε απάνθρωπες συνθήκες", όταν θα φθάσουν 200.000 ψυχές τι θα κάνουμε από πλευράς υποδομών; Πως θα μπορέσει ο κρατικός μηχανισμός να ανταπεξέλθει , τα νοσοκομεία , οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό;  Πως θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε μία επιδημία; Μήπως οι άνθρωποι που χρησιμοποιήσατε δεν είχαν την ικανότητα και την εμπειρία να αντιμετωπίσουν μία τέτοια κατάσταση; Μήπως είχατε έμπειρους και ικανούς κρατικούς λειτουργούς που δεν χρησιμοποιήσατε γιατί δεν ήταν δικοί σας;

Η Τουρκία δεν θα σταματήσει τη ροή. Πρέπει εμείς ως κυρίαρχο κράτος να σταματήσουμε τη αθρόα απόβαση μεταναστών με ενέργειες αποτροπής. Πρέπει να πάψουμε να δεχόμαστε. Να κλείσουμε τις οδους της λαθραίας διακίνησης μεταναστών και όλο αυτό το κύκλωμα εκμετάλλευσης.

[i]Pascal Boniface. Οι πόλεμοι του αύριο σελ 133. Εκδόσεις Παπαζήση