Αλήθειες που δεν ακούγονται στα μεγάλα κανάλια.

Γράφει ο Ιωσήφ

Η σημερινή κατάσταση στη χώρα δίνει μία χαρακτηριστική εικόνα στον επισκέπτη που έρχεται μετά από 2 ή 3 χρόνια στην Αθήνα. Μία τάση τριτοκοσμικής πρωτεύουσας με απίστευτα μεγάλο αριθμό κλειστών μαγαζιών, μειωμένη κίνηση στα εμπορικά κέντρα, αλλά και το βράδυ, εκεί  που η διασκέδαση και η νυκτερινή δραστηριότητα των Αθηναίων  ήταν ασφυκτική, λες και υπήρχε κατοχική απαγόρευση.

Εκτός από τη κοινωνική διάσταση της κρίσης που όλοι λίγο πολύ ζούμε, υπάρχει και η πολιτική κρίση. Τα μεγάλα κόμματα ευρίσκονται στην εντατική με... βέρτιγκο, έχοντας αντιληφθεί τη κατάσταση και την απαξίωση των πολιτικών από τον κόσμο, προσπαθούν να κεντρίσουν  το ενδιαφέρον των 

ψηφοφόρων τους κυρίως στη περιφέρεια, με αποστολή μεγαλοκλασσάτων  στελεχών τους  ώστε να  αναπτερώσουν το ενδιαφέρον για το κόμμα. Εις μάτην όμως. Τα μεγαλοστελέχη είτε γιαουρτώνονται, είτε γιουχάρονται, είτε οδηγούνται σε άδειες αίθουσες με ακροατήριο κάποιους ρομαντικούς από τα προεδρεία η γραμματείες των  τοπικών ή κλαδικών οργανώσεων.

Μερικές  τοπικές κομματικές  οργανώσεις ανθίστανται στο συνηθισμένο ρόλο του νερο-κουβαλητή της κεντρικής οργάνωσης του κόμματος και συνιστούν ηρεμία και άλλη προσέγγιση του ψηφοφόρου.  Βέβαια οι πρόεδροι ή γραμματείς των τοπικών κομματικών οργανώσεων απειλούνται με διαγραφές εξαναγκάζονται σε παραιτήσεις ή παρακάμπτονται από φιλόδοξους μνηστήρες, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο ‘’ οι ψηφοφόροι έχουν μείνει ορφανοί και αυτό-οργανώνονται’’

Από την άλλη μεριά στη κεντρική κομματική οργάνωση σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου, βουλευτές, υπουργοί της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, που έχουν διαφορετικές απόψεις για μέτρα που πρέπει να παρθούν, βρίσκονται σε ανοιχτή σύγκρουση και απειλούν τις κομματικές ή κυβερνητικές διαδικασίες. Οι διαφωνίες που εκφράζονται, παρουσιάζονται συχνά σαν επιθυμία των μελών να πλήξουν την κομματική πειθαρχία, παρά σαν μια άποψη που εκφράζεται για να διορθωθούν τυχόν λάθη. Τα μηνύματα βέβαια των ηγετών προς κάθε κατεύθυνση είναι ότι, δεν θα δεχθούν διαφοροποιήσεις από την επίσημη γραμμή τους, ούτε καν αδικαιολόγητες απουσίες ή στάση ουδετερότητας.

Δυστυχώς  η παραπάνω εξέλιξη επιβεβαιώνει ότι, τα κόμματα έχασαν την  δική τους διακριτή επαφή στην κοινωνία. Δεν είναι εκφραστές των τοπικών κοινωνιών. Η υποστήριξη που θα παρέχουν  είναι μια αποστεωμένη, λεκτική και κούφια συγκατάβαση. Η σχέση τους με τις τοπικές οργανώσεις  στερείται  διαλεκτικής και  λείπει  κάθε ίχνος ανοχής  εποικοδομητικής  κριτικής. Το Κόμμα που θα πρέπει να είναι ο μπροστάρης, η δύναμη και ο μπούσουλας που κινεί την κοινωνία αποτελεί παρελθόν.

Τα βουλευτικά γραφεία των περιφερειακών βουλευτών ή προσκειμένων αυτοδιοικητικών αρχόντων, ανέλαβαν ιδιοτελώς να υποκαταστήσουν τις λειτουργίες των οργανώσεων, με αποτέλεσμα να μειωθεί και η αναπαραγωγή αξιόλογων στελεχών με κοινωνική απήχηση και όσμωση.

Στο τότε και νυν κατεστημένο των βουλευτών αυτό ήταν γνωστό και δεν άρεσε, οπότε έπρεπε να βρεθεί λύση. Ο βουλευτής ή ο αυτοδιοικητικός, για να διασφαλίσει την τοπική του κυριαρχία άρχισε να ορίζει ή να επιτρέπει την εκλογή στις οργανώσεις ότι υποδεέστερο στελεχιακό δυναμικό υπήρχε στο νομό, με αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα στο σύνολο των οργανώσεων όλης της χώρας.  

  

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της ταχύτητας, το κόμμα, πυρήνας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, το έθνος κράτος και άλλοι θεσμοί αναζητούν βεβαίως μια νέα ανανοηματοδότηση , Το ερώτημα του Ποζαντόφσκι από το 1903 μένει ακόμη κατά την γνώμη μου αναπάντητο, παρόλη την προσπάθεια του Πλεχάνοφ.

Συγκεντρωτισμός και ιεραρχική πειθαρχία ήταν και θα είναι βασανιστικά αναπάντητα ερωτήματα που κατατρέχουν όλα τα   κόμματα.

Το σύστημα στο σύνολο του απαιτεί μια νέα δημιουργική ανατροπή.

Αναμένονται εξελίξεις.