Πολιτική συναίνεση, το ελληνικό 'παράδοξο'

Γράφει ο Ιωσήφ

Μέσα στη δίνη της κρίσης, τις ανατροπές σε ότι ξέραμε και είχαμε ως δεδομένο τόσα χρόνια, την οικονομική ύφεση, παρατηρούμε ότι τίποτα δεν εκτρέπεται των εσκαμμένων σε πολιτικό επίπεδο.

Υπάρχει μία συναίνεση παντού. Το βλέπουμε όλοι ακόμα και στις κατά περιόδους ελαφρές κοκορομαχίες που και αυτές σκόπιμα γίνονται από γραφικούς πλέον πολιτικούς. Η προσέγγιση αυτή φαίνεται ακόμα περισσότερο με την αγανακτισμένη φωνή των πολιτικών που από το πολύ γιουχάρισμα ομιλούν πλέον για οικουμενική κυβέρνηση.

Αλήθεια όμως, γιατί  υπάρχει αυτή η συναίνεση; Γιατί έχουμε αυτό το ελληνικό παράδοξο πολιτικό φαινόμενο;

Η εφαρμογή της θεωρίας του κρατικού παρεμβατισμού στη χώρα μας οδήγησε σε  ανεξαρτησία της πολιτικής ολιγαρχίας, σε νέα ανάπτυξη των δικτύων πατρωνείας και σε συντήρηση του κοινωνικού σώματος σε κατάσταση ραγιαδισμού.

Όλες οι πολιτικές ελίτ των πιο πάνω κομμάτων, ως μέλη της συνολικής πολιτικής ολιγαρχίας του τόπου, σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να πεταχτούν στα αζήτητα, σε συνθήκες κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος.

Όλες οι κομματικές ελίτ, για τους δικούς της κομματικούς λόγους η κάθε μία επιθυμεί αυτή την εξέλιξη και ειδικότερα:

Το ΠΑΣΟΚ γιατί, αφενός βλέπει το μέχρι σήμερα αδιέξοδο, αφετέρου και με βάση τις νέες Νεοταξικές αντιλήψεις του περί παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, αλλά και με πρόθεση ψηφοθηρικής εκμετάλλευσης, των νεόπτωχων που θα δημιουργηθούν, επιθυμεί σφόδρα να ιδιωτικοποιηθεί πλήρως η κοινωνία.

Η Νέα Δημοκρατία, γιατί βλέπει μέσα από αυτή τη διαδικασία, να υλοποιείται το όραμα, τόσων γενιών δεξιών για φιλελευθεροποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας, προσδοκώντας να αντλεί ψήφους από μια κοινωνία φιλελεύθερων αντιλήψεων.

Τα κόμματα δορυφόροι (ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ, Δημοκρατική Αριστερά), γνωρίζουν ότι μόνο μέσα από το υπάρχον πολιτικό σύστημα και μέσα από μια εξαθλιωμένη κοινωνία μπορούν να ψηφοθηρούν. Έξω από αυτό θα διαλυθούν.

Τα κόμματα της Αριστεράς, γιατί προσδοκούν ότι μέσα από την εξαθλίωση της κοινωνίας, θα μπορούν άνετα να ριζώσουν τις δικές τους αντιλήψεις και να ψηφοθηρούν εκ του ασφαλούς.

Γίνεται λοιπόν αντιληπτό γιατί, στην πραγματικότητα, όλες οι κομματικές ελίτ, συναινούν στην ακολουθούμενη οικονομική πολιτική, στην επικυριαρχία της Τρόϊκας και στα μνημόνια, παρά τις δήθεν μεταξύ τους διαφοροποιήσεις, προκειμένου να κρατήσουν τους ψηφοφόρους τους στα κομματικά μαντριά.

Αν μάλιστα, η μεταπολεμική συναίνεση είχε και στοιχεία κοινωνικά, δυστυχώς η σημερινή συναίνεση είναι άγρια, γιατί γίνεται μόνο και μόνο για πολιτική επιβίωση της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας σε βάρος της εξαθλίωσης της κοινωνίας.
Αυτό δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε.

Είναι επομένως επιτακτική ανάγκη να αντιληφθούμε, ότι θα πρέπει άμεσα να δημιουργηθεί μια λαϊκή αντιπολίτευση, με στόχο την ανατροπή του υπεύθυνου καθεστώτος που μας έφτασε ως εδώ και την συνολική  αλλαγή του πολιτικού συστήματος.