Επιχείρηση "Μουδρέικερ"

Από τον αναγνώστη Ν.Ζ.

Δεν κατάγομαι από τη Λήμνο αλλά είμαι νησιώτης και πιστεύω ότι μοιραζόμαστε ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά. Δεν γνωρίζω αν είναι υπαρκτή η αντιπαλότητα Μύρινας και Μούδρου-συμβαίνει σε πολλές περιοχές της χώρας μας να... μισιούνται κοντοχωριανοί! Ανεξαρτήτως των αισθημάτων σας για τους Μουδρινούς, ξέρω και την ιστορία (πραγματική ή δοξασία δεν μπορώ να πω με σιγουριά) που σχετίζεται με την (υποτιθέμενη) κατάρα της εκκλησίας.


Ξεκίνησα με αυτόν τον πρόλογο προκειμένου να σας διηγηθώ μια πραγματικά απίστευτη ιστορία που συνέβη τρία χρόνια πριν, στην οποία πρωταγωνιστούσε η πιο όμορφη κοπέλα του νησιού σας (μου φαίνεται αδιανόητο ότι υπάρχει πιο όμορφη) και... εγώ!!! Οπως ανέφερα προηγουμένως, δεν είμαι βέβαιος για τη θεϊκή κατάρα που έπληξε (;) τον Μούδρο. Εμένα όμως στα σίγουρα με καταράστηκε κάποιος να γνωρίσω την πιο εγωπαθή, μωροφιλόδοξη, ντίβα, επηρμένη, ψηλομύτα και, δυστυχώς, μυστήρια γυναίκα που κυκλοφορεί στη Λήμνο (καλύτερα: κυκλοφορούσε). Ας την ονομάσουμε Αννα, γιατί το νησί δεν είναι μεγάλο και θα τη φωτογραφίσω. Η Αννα ήταν μια μελαχροινή οπτασία. Βρέθηκε στην Αθήνα και προσλήφθηκε-με συνοπτικές διαδικασίες- σε καφέ-ρέστοραν των βορείων προαστίων. Η πρώτη εικόνα της περιείχε σίγουρα κάτι μαγικό!!! Η κορμοστασιά της των 180 πόντων ήταν επιβλητική. Τα κατάμαυρα μαλλιά της τα τίναζε ακκιζόμενη και η ματιά της έφθανε τους σφυγούς σου στα ύψη. Εκείνη την πρώτη φορά που την αντίκρισα, με τζιν σορτσάκι και τα χέρια πίσω από τη μέση, αναρωτήθηκα αν υπάρχει άντρας στον πλανήτη που δεν θα υπέκυπτε στη γοητεία της. Φρόντισα κι έμαθα ότι κατάγεται από τη Λήμνο και συγκεκριμένα τον Μούδρο.

Αμέσως έθεσα σε εφαρμογή το σχέδιο με την κωδική ονομασία "Μουδρέικερ"!!! Το σκεπτικό βασισζόταν σε μια πραγματικά απλή σκέψη: Εφόσον όλοι οι άνδρες θα τη φλέρταραν, η λύση του αινίγματος να κατορθώσω να τη γοητεύσω βρισκόταν σε μια προσποιητή αδιαφορία. Ετσι, κάθε φορά που υποδεχόταν την παρέα μου κι εμένα στο καφέ, αποκτούσα ένα μπλαζέ ύφος και κοίταζα τα... αστέρια, μην ρίχνοντας την παραμικρή ματιά-όσο αυτό ήταν εφικτό...

Το σχέδιο έδειχνε να πιάνει τόπο, καθώς ο μετρ του καταστήματος άρχισε να καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να μας γνωρίσει-προφανώς με δική της πρωτοβουλία. Παράλληλα, έθεσα σε εφαρμογή το "Μουδρέικερ 2", το οποίο προέβλεπε κατά μέτωπον επίθεση από (άγνωστο) θαυμαστή της. Μια τεράστια μοσχοβολιστή ανθοδέσμη έφθασε στο μαγαζί από (μιλημένο) ανθοπώλη, εκπαιδευμένο (!) από μένα σε ειδικές αποστολές. Τα λουλούδια συνόδευε μια κάρτα που έγραφε ακριβώς: "Οι πιθανότητες να έχεις σήμερα γενέθλια είναι μία στις 365 μέρες αλλά από τότε που σε γνώρισα κάθε μέρα είναι γιορτή!!!".

Απαραίτητο συστατικό της επιτυχίας να μην συνδυαστεί ο θαυμαστής με τον αδιάφορο τύπο που μπαινόβγαινε σε καθημερινή βάση στο καφέ. Η δεύτερη ανθοδέσμη παραδόθηκε πάλι με παρόντα εμένα. Αυτή τη φορά αντί για κάρτα τη συνόδευε ένα συγκινητικό ποίημα: "Κι όταν η Αννα με θωρεί το βλέμμα αλλού θα στρέψω, κοινός θνητός εγώ, μπορεί θεά για ν' αγναντέψω κ.λπ.". Μαζί με το ποίημα η Αννα παρέλαβε και μια φωτογραφία μου με την υποσημείωση: "Αυτός είμαι". Μόνο που η φωτογραφία είχε τραβηχθεί το 1979 και με έδειχνε με την αδερφή μου 10 ετών παιδάκι!!! Η Αννα, κεραυνοβολημένη, κραδαίνοντας τη φωτογραφία, βγήκε από την κουζίνα και άρχισε να περιδιαβαίνει το μαγαζί, προσέχοντας τους άντρες-πελάτες έναν-έναν. Αδικος κόπος... Κοντοστάθηκε σε κάποιον στο μπαρ αλλά, φυσικά, έκανε λάθος και εγκατέλειψε την προσπάθεια.
Ολα πήγαιναν ιδανικά στο σχέδιο "Μουδρέικερ" κι εγώ παρέμεινα προσηλωμένος στον υψηλό στόχο που είχα θέσει: να πέσει η Αννα!

Ομως, λίγα βράδια μετά, σε ένα άδειο κατάστημα, κάποια Τρίτη, συνειδητοποίησα ότι η γυναίκα των ονείρων μου καθόταν εντελώς μόνη της σ' ένα σκαμπό, χαζεύοντας τον κρύο εξωτερικό χώρο. Χωρίς να το πολυσκεφθώ, θεώρησα κατάλληλη τη στιγμή να την προσεγγίσω. Κρατώντας στο χέρι μου αντίγραφο της φωτογραφίας, την πλησίασα και της είπα χαμογελαστά με δήθεν αφέλεια: "Πρέπει να έχεις πολλούς θαυμαστές, γιατί δύο φορές τουλάχιστον είδα να σου παραδίδουν λουλούδια". Η νύχτα έγινε μέρα από το εντυπωσιακό της χαμόγελο: "Πράγματι, μου είπε". Και τότε, γέρνοντας ελαφρά προς το μέρος της απάντησα με αυτοπεποίθηση: "Θα είχα γίνει έξω φρενών αν δεν ήξερα ότι τα στέλνω εγώ!!!". Η Αννα έμεινε να με κοιτάει αποσβολωμένη. Και η παραμικρή αμφιβολία διαλύθηκε όταν της έδειξα το πιο ακλόνητο πειστήριο: τη φωτογραφία που αποκλείεται να είχε άλλος. "Σου θυμίζει κάποιον;" της είπα περιπαιχτικά!!! Για να συμπληρώσω: "Πότε έχεις βάρδια πάλι;". Την Πέμπτη, μεθαύριο, απάντησε σαστισμένη. Τότε θα πιούμε μαζί ένα ποτό τής ανταπάντησα. Εγνεψε καταφατικά κι έφυγα. Το σχέδιο "Μουδρέικερ" στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία, σκέφθηκα.
Εκεί θα έπεφταν οι τίτλοι τέλους αν το ήθελα και, φουσκωμένος υπερηφάνεια, θα κόμπαζα για την επιτυχία μου να κλείσω ραντεβού στην πιο όμορφη Λημνιά!!!

Λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος ενημερώθηκε για το συμβάν. Τον θεωρούσα φίλο μου αλλά απεδείχθη αξεπέραστο εμπόδιο. Από εκείνη την... καταραμένη Τρίτη η Αννα δεν ξαναφάνηκε μόνη της στο καφέ. Συνοδευόταν επί μονίμου βάσεως από μέλη του προσωπικού και το ίδιο το αφεντικό. Πέρασε πάνω από μήνας για να μου ξαναμιλήσει, ψιθυρίσει ένα φοβισμένο: "Τι κάνεις, είσαι καλά;", ελέγχοντας τον χώρο για κρυμένους ρουφιάνους. Για κακή μου τύχη στο προάστιο που διαδραματίστηκε η ιστορία ή μουν γνωστό πρόσωπο. Επίσης, αν και διαστάσει, πολλοί με θεωρούσαν ακόμη παντρεμένο. Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν έγινε αντιληπτό ότι οι μισοί υπάλληλοι ενδιαφέρονταν για εκείνη και με διέβαλλαν συνεχώς. Στην ιστορία άρχισαν να εμπλέκονται και διάφοροι άλλοι άσχετοι με ευθύνη και των δυο μας.

Εφαρμόζοντας το ύστατο κόλπο, επιχείρησα να την καλέσω να δουλέψει σε μια εκδήλωση. Το κατάλαβε. Την πήρα τηλέφωνο στη γιορτή της και μου δήλωσε αμηχανία. Δώσαμε ραντεβού και της πήρα ακριβό δώρο. Δεν ήρθε ποτέ και αντί γι' αυτή έφθασε ένα μήνυμά της, κυνικό και ευγενικό, στο κινητό: "Κάποια άλλη φορά". Τελευταία προσπάθεια: Κεφαλονίτες κανταδόροι βγήκαν να ερμηνεύσουν τραγούδια της παλιάς Αθήνας στην πόλη μου. Περνώντας μπροστά από το καφέ της Αννας, σε πλήρη συνεννόηση μαζί μου ξεκινούν να τραγουδούν: "Είχα πάει τσάρκα στη Θεσσαλονίκη..." του Ζαμπέτα. Ομως, τα λόγια για χάρη της ήταν αλλαγμένα με τοποθεσίες της Λήμνου: "Είχα πάει τσάρκα στη Χορταρολίμνη... είδα μια ωραία, γλυκιά Λημνιά!!!". Ούτε αυτό ήταν αρκετό να συκγινήσει την Αννα. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια έμαθα τη διεύθυνσή της και της έστειλα γράμματα, παρακαλώντας για μια μοναδική ευκαιρία. Την περίμενα μέσα στη βροχή να βγει από το μαγαζί, σχεδόν εκλιπαρώντας να την πάω σπίτι της.
Τελικά, της έστειλα ένα θλιμμένο μήνυμα στο κινητό της: "Θα σε πάρω στις 7 το απόγευμα. Αν δεν το σηκώσεις ή μου το κλείσεις θα καταλάβω...". Δεν το σήκωσε ποτέ...

Η Αννα έμεινε άπιαστο όνειρο. Πέρασαν δύο χρόνια και ένας τρελοκεφαλονίτητς κανταδόρος την πήρε τηλέφωνο να τη ρωτήσει πού είχε πάει, γιατί από το μαγαζί εξαφανίστηκε. Του απάντησε ευγενικά αλλά και κοφτά: "Είμαι με τον άνδρα μου!!!".

Την Αννα δεν την ξαναείδα. Αν την αναγνωρίσατε, γράψτε σχόλιο για να καταλάβω κι εγώ ότι δεν ήμουν ο μόνος που έπεσα θύμα της ακαταμάχητης γοητείας της. Τελικά, η "κατάρα" των Μουδρινών μάλλον έπεσε στο κεφάλι μου!!!

Με εκτίμηση,
Ν. Ζ.