Αναξιοκρατία: η μεγαλύτερη αρρώστια του έθνους

Αγαπητή μου Μόλλη,

Η περιπέτειά σου όσον αφορά τη συμμετοχή σου ή όχι στο ψηφοδέλτιο του υποψήφιου (ναι, ναι, ακόμη υποψήφιος...) "γαλάζιου" πειφερειάρχη θα αποτελεούσε απλώς μια ακραία αναφορά στα δηκτικά σχόλιά μας, αν δεν συνιστούσε τη συντριπτική πλειοψηφία των αναξιοκρατικών επιλογών, στις οποίες, δυστυχώς, πρωτοστατεί η-άλλοτε αγαπημένη μου-Νέα Δημοκρατία. Οχι ότι στο σύνολο της χώρας μας οι διάφορες θέσεις και η οποιαδήποτε εργασία είναι αποτέλεσμα αξιοκρατικών διαδικασιών, αλλά αυτό που συμβαίνει με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει πράγματι προηγούμενο!!!

Είμαι ένας από τους 41 δημοτικούς συμβούλους του Δήμου Χαλανδρίου. Η δημοτική παράταξη του ΚΚΕ, η "Λαϊκή Συσπείρωση", έχει επικεφαλής μια από τις πιο έξυπνες γυναίκες που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, την κυρία Λούλα Καρατζά, εξέχον στέλεχος του κόμματος. Και αναρωτιέμαι πολλές φορές: Στο ΚΚΕ δεν υπάρχουν στελέχη με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης; Είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα η ευφυέστατη κυρία Καρατζά; Το ερώτημα είναι ασφαλώς ρητορικό. Στο ΚΚΕ κάθε στέλεχος επιτελεί μια συγκεκριμένη δουλειά. Η άριστη γνώστις των θεμάτων της τοπικής αυτοδιοίκησης βρίσκεται επικεφαλής παράταξης στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης μου. Οι υπόλοιποι, αποδεχόμενοι τον ρόλο τους, κάνουν πίσω, με αποτέλεσμα η διοίκηση του δήμου μας να έχει απέναντί της ένα... τανκ, το οποίο μπορεί να σε... τσακίσει με ισχυρή επιχειρηματολογία.

Στο άλλο άκρο βρίσκεται η ΝΔ. Εχει τύχει να μιλήσω δημόσια και γράφω επί καθημερινής βάσεως. Πέρα από ορισμένους ανιδιοτελείς αναγνώστες και ένα ολιγάριθμο κοινό, ουδέποτε άκουσα μια καλή κουβέντα. Οι "επικοινωνιολόγοι" της παράταξής μου (τρομάρα τους...), συνήθως πρόσωπα με μηδαμινή αξία και τεράστιο μέσο, αδιαφόρησαν για μένα παντελώς. Ούτε ένας "γαλάζιος" πολιτικός δεν μίλησε κολακευτικά ή απλώς ευμενώς για το άτομό μου. Κανείς δεν σκέφθηκε να με "αξιοποιήσει", όχι για το δικό μου καλό, για το δικό του!!! Ουδέποτε μου έγινε πρόταση να αναλάβω μια κομματική-ακόμη και άμισθη-θέση, προκειμένου να προσφέρω αυτά που αποδεδειγμένα μπορώ.

Ετσι, θα συνεχίσω να γράφω στην τοπική μου εφημερίδα με τα πενιχρά έσοδα και να "ξεδίνω" στο ίντερνετ.

Η αναξιοκρατία, αυτή η ύπουλη ασθένεια της Ελλάδας, θα χρειαστεί χρόνο για να θεραπευθεί. Κάποτε, οι πολιτικοί ταγοί μας θα κατανοήσουν το-για άλλες χώρες-αυτονόητο: Αν δεν αναδείξουμε τους άξιους σε κάθε τομέα, η χώρα μας δεν πρόκειται να βγει από το τέλμα. Οσο το όνειρο των παιδιών μας αλλά και των μαμάδων και μπαμπάδων θα είναι πως θα βρούμε "μια δουλίτσα στο δημόσιο", ξεχάστε την ανάπτυξη. Και αφήστε Ευρώπη και Αμερική να υποδέχονται μετά βαϊων και κλάδων τα καλύτερα ελληνικά μυαλά, την ώρα που εμείς θα καταριόμαστε τους... Νεφελίμ για τις συμφορές μας!!!

Με εκτίμηση,
Αρης Νόμπελης