Η κατάρα του Άρη Νόμπελη

Αγαπητέ Άρη Νόμπελη

Διάβασα την ιστορία σου,΄΄Η κατάρα του να είσαι νεοδημοκράτης΄΄ και ένοιωσα ειλικρινά ότι κάποιος άλλος έγραφε τη δική μου ιστορία.

Είναι εκπληκτική η ομοιότητα των ιστοριών μας, σε σημείο που 
προβλημάτιστικα. Διάβαζα και κουνούσα το κεφάλι μου παραμιλώντας και βρίζοντας γιατί μου θύμησες τις εμπειρίες που είχα με τον  ΑΣΕΠ, την οδυνηρή μου επιθυμία να γίνω δημοσιογράφος στην ΕΡΤ, την απόρριψη και την απαξίωση ενός πιθανού διορισμού μου εξαιτίας του γεγονότος ότι οι γονείς μου ήταν οργανωμένοι νεοδημοκράτες και άλλα πολλά. 

Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου, σε αυτό που εύστοχα είπες ΄΄ Με συγχωρείτε, αλλά εγώ δεν θα πάρω ΄΄, αλλά επίτρεψέ μου να σου πω ότι αυτό δεν είναι μόνο δική σου η κατάρα, Άρη Νόμπελη, είναι και δική μου κατάρα. Είναι ολονών μας, γιατί ήμασταν νεοδημοκράτες.

Με συγκίνησες γιατί όπως ξέρεις τα σπασμένα φτερά χωράνε πιο εύκολα σε τυποποιημένα κουτιά. Μέσα σε αυτά ζω τώρα, αλλά δυστυχώς έγινα κυνικός. Κάποιος είπε ότι, μέσα σε κάθε κυνικό άτομο υπάρχει ένας απογοητευμένος ιδεαλιστής. Ναι αλήθεια είναι. Το δυσάρεστο όμως είναι ότι κυνικός δεν είναι απλά αυτός που παίρνει πικρά μαθήματα από το παρελθόν. Είναι αυτός που είναι εκ προοιμίου απογοητευμένος από το μέλλον.

Η  ΝΔ δεν τραβάει γιατί είναι καραστημένη και περιμένει στην γωνιά για να υπηρετήσει το μνημόνιο, τις τράπεζες, του νταβατζήδες, τους παραχωρησιούχους και την Ευρωζώνη της Μερκελ. Γιατί χρειάζεται υψηλής ευκρίνειας μικροσκόπιο για να δεις τις διαφορές της από την κυβέρνηση.

Γιατί είναι πασιφανές ότι δεν έρχεται για να αλλάξει κάτι (πέρα από τα επιμέρους δοσολόγια λιτότητας -τρεις κουταλιές το πρωί μετά το φαγητό, μια το μεσημέρι δυο το βραδύ-) και το μόνο της κίνητρο είναι η αρπαγή της ωραίας… κουτάλας.  Όλοι οι Έλληνες είναι σίγουροι ότι στην παρούσα φάση εάν υπήρχε σοβαρή εναλλακτική πρόταση από την ΝΔ τότε θα κάλπαζε προς την εξουσία.  

Και ο Σαμαράς, Σίτου σπαρέντος κριθή έφυ.

Αγαπητέ Άρη Νόμπελη ή αν μου επιτρέπεις 'Λάρυ Ντάρελ'!!!

Η απογοήτευση είναι ένα είδος χρεοκοπίας. Χρεοκοπίας επειδή ξοδεύουμε πολλά σε ελπίδες και προσδοκίες. Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους;  

Λάμπρος Κ.