Το βουβό κλάμα μιας φίλης

Αν  μπορούσα να  στείλω τα δυο κλαμένα μάτια της, θα βλέπατε  τα όνειρα μιάς ζωής, να βρίσκονται  στην άκρη του δρόμου μισο- πεθαμένα. Πάντα  άφηνε το κλάμα της βουβό, με αρχοντιά και αξιοπρέπεια  δε φώναζε δε ξέσπαγε για να το  ξεπεράσει. 

Εμείς άγνοια !!!!

Τώρα ένα τέρας  πλέον έχει βγει και  θέλει να φάει, μίσος και αγάπη έχουν  γίνει ένα μαζί. Τώρα τα  λόγια της πικρά πιο συχνά από παλιά δεν έχουν  θάρρος, δεν έχουν προοπτική......................

Βουβό το κλάμα της κρύβει μία δυστυχία. Ένα εσωτερικό δάκρυ μάταια  προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της.  Σε κάθε σημείο της ψυχής της. Και αυτές, οι πληγές, παραδίνονται σε αυτή την οδυνηρή, παγωμένη υγρασία της δυστυχίας και λυγάνε από το βάρος της.   Εκεί, που το μυαλό προσπαθεί να ξεφύγει ξαναγυρίζει στους εφιάλτες της καθημερινότητας. Εκεί. που το ίδιο το μυαλό, γίνεται ο εφιάλτης της ζωής της.

Και εμείς  δεν ακούσαμε το βουβό της κλάμα.!!!!

Η ζωή της μοιάζει  με δένδρο που το ’ρίξαν οι βοριάδες, τα όνειρά της τα τυλίγει η ενοχή. Βουβό το κλάμα, και ζει  με το όραμα μιας άλλης εποχής ελπίζοντας σε κάποιο θαύμα... Στέκουν οι ώρες σαν τα πλοία τα δεμένα, ο ουρανός παίρνει το γκρίζο της ψυχής, και όλα βαραίνουν σαν χέρια κουρασμένα.

Βουβό το κλάμα της ,και με το λάδι της καρδιάς της στο καντήλι της ζωής ψάχνει απελπισμένα για ελπίδα ,τα όνειρα της  δίνει αντιπαροχή για λίγο χώρο της καρδιάς μας ...

Αλλά εμείς είμαστε αλλού

Μία φίλη