Η θεωρία μου για τις σχέσεις μεταξύ άνδρα και γυναίκας

Αγαπητή μου Μόλλη 

Είναι πραγματική Wikipedia οι συζητήσεις μεταξύ φίλων τις νύκτες του χειμώνα στο γνωστό στέκι της παρέας. Αφορμή για το θέμα η χτεσινή συζήτηση που είχα με μια παρέα αντρών – και με  2 γυναίκες φίλες. Συζητώντας για σχέσεις λοιπόν, και εμβαθύνοντας αρκετά, πέρα από το σεξ ή τη συμπεριφορά γενικά, οι μεν γυναίκες το βρήκαν ανούσιο ως προς το να το κάνουν, οι δε άντρες στην πλειοψηφία τους, εστίαζαν στο παραπάνω. 

Η δικιά μου άποψη ήταν ότι  το σεξ αυτό καθ αυτό, είναι μια καθαρά οργανική λειτουργία, ενώ ο δρόμος που οδηγεί προς αυτό,  είναι μια ολόκληρη πόλη προς κατάληψη. Καταρχήν ας μου επιτραπεί η έκφραση, "μου αρέσει να κάνω έρωτα στο μυαλό κάποιου" μου αρέσει παρά πολύ. Έχει μια πολύ καλή δυναμική, ιδίως αν την συγκρίνω με το μου αρέσει να ‘’κάνω έρωτα’’ γενικώς και αορίστως όπως συνηθίζεται.

Για να επικεντρώσω λοιπόν, στο "σου κάνω έρωτα  στο μυαλό" δεν εμπεριέχει αναγκαστικά ούτε καταπίεση, ούτε εξουδετέρωση της προσωπικότητας του αλλού. Βεβαίως έχει να κάνει με το "κατακτώ", αλλά νομίζω ότι η κατάκτηση τείνει να γίνει συνώνυμο με την ανθρωπινή φύση αν δεν είναι κιόλας ήδη. Θεωρώ ότι τα οποία παιχνίδια, ερωτικά, κοινωνικά όσο δε και κυριαρχίας, είναι μια τυπική συμφωνία μεταξύ του ζευγαριού.

Αλήθεια, έχουμε μάθει να μιλάμε με τον/την σύντροφο μας κοιτώντας τον άλλο βαθιά μέσα στην ψύχη του και να λεμέ τους μύχιους πόθους μας η απλά παραμένει ένα σιωπηλό και κρυφό μυστικό?? Και ακόμα παραπέρα, αφήνουμε τον εαυτό μας να εκφραστεί η τείνουμε να τον καταπιέζουμε με  το "πρέπει" ??

Πιστεύω ότι πολλές σχέσεις κάνουν σήμερα το απλό:
Κάνουν σεξ με βάση την αναπαραγωγή και την ικανοποίηση της βιολογικής ανάγκης.
Για λόγους ανταπόδοσης, βλέπουμε ότι συνυπάρχει σε όλα αυτά, πιο περίπλοκα συναισθήματα, όπως η τρυφερότητα, η εκτίμηση η και η αγάπη ότι και να σημαίνει σήμερα αυτή η παρεφθαρμένη λέξη.
Αλλά ναι τολμώ να πω ότι δύσκολα θα προχωρήσουν στο να κάνουν έρωτα ο ένας στο μυαλό του αλλού.

Και εδώ είμαι υποχρεωμένη να ξεκαθαρίσω κάτι:
Οποιαδήποτε κίνηση τέτοιου τύπου αν δεν κινείται αμφίδρομα σε μια σχέση είναι σαν να μην έχει υπάρξει ποτέ.

Δυστυχώς ζώντας στο σήμερα και παρακολουθώντας την αδυσώπητη καθημερινότητα μας, τέτοιες σκέψεις έχουν να αντιμετωπίσουν βουνό δυσκολιών. Γιατί καλές οι θεωρίες αλλά όταν πάμε πχ στο ποιος πλένει τα πιάτα   εκεί ο έρωτας φεύγει  μακριά....

Και πάλι θα γίνω κουραστική, αλλά έχω καταλήξει ότι η ειλικρίνεια είναι αυτή που σκοτώνει την σχέση αν δεν υπάρχει ωριμότητα, αλλά επίσης είναι αυτή που την κρατεί ζωντανή. Όλα αυτά, τα θεωρώ απολύτως θεμιτά,  τι γίνεται όμως όταν  καταπιέζεται ο άντρας και  η γυναίκα του βάζει βέτο σε αυτό?

Ο καθένας παίρνει τα ρίσκα του, κρατεί ανέπαφα τα θέλω και προχωρεί - αν θέλει τουλάχιστον να παραμένει άνθρωπος και να πιστεύει σε αυτό ότι και να σημαίνει σήμερα, μια έννοια που σήμερα έχει ελάχιστη αξία βάσει τα τρέχουσα  κοινωνικοπολιτική κατάσταση ιδιαίτερα στις μικρές κοινωνίες όπως η Λήμνος.

Αυτή είναι η δικιά μου θεωρία μου για τις σχέσεις.

Λίλιαν