Η Λήμνος είναι μέρος της ψυχής μου ή η ίδια μου η ψυχή?

 Όλοι μας θυμόμαστε την αξέχαστη ατάκα του Θανάση Βέγγου από ταινία του αθάνατου και κλασικού πλέον  Ελληνικού κινηματογράφου «Ξέρεις από Βέσπα;» Αυτή την ατάκα θυμήθηκα προχθές κατά τη διάρκεια του πρωινού κυριακάτικου καφέ στο Νέο Ψυχικό.

Συνηθίζω να πίνω τον ελληνικό καφέ με την φίλη μου Ναυσικά, ξέρετε εκείνον  που συνοδεύεται με ένα ωραίο πιατάκι γλυκό, συνήθως κεράσι, εκτινάζοντας το ζάχαρό μου στο 150.Η Ναυσικά είναι μια περίεργη περίπτωση γυναίκας, συνταξιούχος, ανωτέρου μορφωτικού επιπέδου, λάτρης του καλού κρασιού. Είναι ιταλοτραφής. Δούλευε όλα της τα χρόνια στο Χρηματιστήριο Αθηνών και είναι μία κλασική Παρθένος... στο ζώδιο. Η συμβατότητα της σχέσης μας συγκρούεται πάντα με το χαοτικό τρόπο ζωής ενός πελαγόψαρου που είμαι εγώ και τα συναισθηματικά αδιέξοδά της που πάντα βρίσκουν τοίχο.

Μόνιμο πεδίο αντιπαράθεσης μας ο «ΟΙΝΟΣ». Αυτός ο οίνος που ευφραίνει καρδιές ανθρώπων. Αυτή τη φορά πεδίο μάχης ήταν ένα από τα καλύτερα καφέ - ρεστοράν της Αθήνας, στο Νέο Ψυχικό, το ADAMO.

Η Ναυσικά με τη σαφή διανοητικότητα και το δυναμισμό της άρχισε να αγορεύει όπως πάντα υπέρ των ιταλικών κρασιών. Verona ήταν το πρώτο χτύπημά της, εκεί που γεννήθηκε ο έρωτας του Ρωμαίου και Ιουλιέτας. Μαγική πόλη που τη συμπληρώνει η λίμνη Γκάρντα, με τα εξαιρετικά οινοποιία όπως το Masi και τους αμπελώνες της οικογένειας Boscani. Συνέχισε με Τρεβίζο, τη περίφημη αμπελουργική περιοχή με τα εξαιρετικά μονοποικιλιακά κρασιά και το καλύτερο Prosecco.

Δεν άντεχα το μονόλογό της και ήμουν έτοιμη να πω ότι παραδίνομαι. Για καλή μου όμως τύχη, ανοίγω τον κατάλογο του καταστήματος και τα μάτια μου πέφτουν στη κατηγορία “DESSERT WINES” Μοσχάτο Λήμνου Χατζηγεωργίου. Τότε μου ήρθε η ατάκα του Βέγγου. ‘Ξέρεις από βέσπα’ της λέω; Ξέρεις από Λήμνο;

Με βάρκα το μυαλό μου ταξιδεύω μαζί της στη Λήμνο,  στη παραλία του Κοκκινόβραχου. Πορευτήκαμε  ως το Διαπόρι και δεξιά απάνω στα εύφορα αμπελοτοπία της παιδικής μου μνήμης. Όμως ο υποσυνείδητος βοριάς φυσάει το πανί της βάρκας μου και μας στέλνει πάνω στους Αγγαριώνες και τον Άη Δημήτρη  στους αμπελώνες  Θυμάμαι τον Τρύγο, τους  κάναβες, τα πατητήρια, τους  ληνούς, και τα  ξύλινα βαρέλια. Αλλά και καζανέματα, ρακιδιά και χάλκινους άμβυκες. Τα οινοποιεία, κελάρια παλαίωσης, αίθουσες γευσιγνωσίας, μικρά μουσεία οίνου.   Ανάμεσα σε ουρανό και θάλασσα, σταθήκαμε στην ανοιξιάτικη ορμή του Λημνιακού αμπελώνα, στα κατάφορτα τσαμπιά του καλοκαιριού, στο χρυσαφί φθινοπωρινό φύλλωμά του, και παρασυρθήκαμε από τους ξέφρενους ρυθμούς του τρύγου.

Η Ναυσικά με σκουντάει για να πάρει το τρόπαιό της. Δεν ήταν τίποτε άλλο από τον λογαριασμό αξίας 7.5€ συμπεριλαμβανομένου και του δημοτικού φόρου. Όσο η Ναυσικά γιόρταζε τα επινίκειά της, η απορία θέριευε μέσα μου. Η Λήμνος είναι μέρος της ψυχής μου ή η ίδια μου η ψυχή?  Δεν είχε σημασία γιατί όλες είναι γένους θηλυκού ... η Λήμνος, η ψυχή.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΑΤΕΡΑΚΗ

Συνταξιούχος Δημόσιος Υπάλληλος