Όταν βλέπουμε ένα blog, και αυτόματα νοιώθουμε κάτι αρνητικό χωρίς απαραίτητα να γνωρίζουμε το λόγο, τότε μη ψάχνουμε για την αιτία. Φταίει η σύνδεση που έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας μεταξύ του blog και δυσάρεστων συναισθημάτων..................................
Όταν κάποιος διαβάζει ένα blog ή συνδέεται στο facebook, δεν το κάνει για να ψυχοπλακωθεί. Το κάνει για να ενημερωθεί, να ψυχαγωγηθεί και να χαλαρώσει. Αν ήθελε να πάθει κατάθλιψη θα έβλεπε τις ειδήσεις. Δεν θα διάβαζε ποτέ ένα blog.
Για τους παραπάνω λόγους θα επιχειρήσω να δώσω μια απάντηση βασισμένη όχι σε πληροφόρηση, αλλά σε προσωπικές εκτιμήσεις του γράφοντος, οι οποίες υπόκεινται, όπως είναι λογικό , στο βάσανο του ελέγχου και της κριτικής του αναγνώστη. Ως βάση της εκτίμησης τίθεται ο παρακάτω συλλογισμός.
Η ελληνική κρίση ξεκίνησε ως νομισματικός πόλεμος μεταξύ δολαρίου και ευρώ. Οι αδύναμες το 2008-2009 ΗΠΑ αναγκάστηκαν να κόψουν νόμισμα και, μετά την άρνηση της ζώνης του ευρώ να κάνει το ίδιο, έπρεπε με κάποιο τρόπο να πείσουν τους σεΐχηδες να εξακολουθήσουν να τιμολογούν το πετρέλαιο σε δολάρια. Έπρεπε, συνεπώς, να αποδυναμώσουν το ευρώ. Βρέθηκε ο άνθρωπός τους, ο ΓΑΠ, ο οποίος υπονόμευσε συνειδητά την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας, προκειμένου να εξαναγκάσει τη Γερμανία και τη λοιπή ευρωζώνη να χρηματοδοτήσουν την Ελλάδα. Η Γερμανία ελέγχεται πολλαπλά τόσο από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, όσο και από τις αόρατες δυνάμεις της λεγόμενης «παγκόσμιας διακυβέρνησης», που βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό και πίσω από την ελληνική κρίση. Δεν πρέπει δηλαδή να σκεφτόμαστε με όρους εθνικούς ούτε σε σχέση με τις ΗΠΑ, ούτε σε σχέση με τη Γερμανία. Το κάθε κράτος εξυπηρετεί είτε κοινά προγραμματικά συμφέροντα της «παγκόσμιας διακυβέρνησης», είτε επιμέρους επιχειρηματικά και κυρίως τραπεζικά συμφέροντα, είτε σε ορισμένες περιπτώσεις, τα δικά του εθνικά συμφέροντα.
Τον Φεβρουάριο-Μάρτιο του 2010 έγινε φανερό ότι ο ΓΑΠ κινείται με σκοπό να εξαναγκάσει την Γερμανία να δανείσει χρήματα στην Ελλάδα και να οδηγήσει τις ιδρυτικές αρχές του ευρώ σε κατάρρευση. Βέβαια, είδαμε ότι ενώ στην αρχή η Μέρκελ δεν ήθελε να δει τον ΓΑΠ ούτε ζωγραφιστό, στην πορεία μετέβαλε στάση και τον βράβευσε και με διάφορα βραβεία. Αυτό έγινε επειδή ο ΓΑΠ αφενός τους έπεισε ότι θέλει να «διορθώσει» τους «τεμπέληδες και διεφθαρμένους Έλληνες», αφετέρου τους έταξε το ξεπούλημα της χώρας μέσω των λεγόμενων «αποκρατικοποιήσεων».
Ο κύριος Σαμαράς έκανε και άλλο πολύ σημαντικό από πλευράς πολιτικής: Ποτέ δεν είπε ένα έντιμο «όχι» στα γερμανικά-ευρωπαϊκά χρήματα. Ήθελε δηλαδή τα χρήματα, χωρίς τις πολιτικές που τα συνόδευαν. Αυτό από μόνο του δεν θα ήταν βέβαια κακό για τη χώρα. Το κακό ήταν όχι υιοθέτησε τη λογική ΓΑΠ-δολαρίου, λέγοντας ότι η χρηματοδοτική στήριξη από την ευρωζώνη «κατέστη πλέον απαραίτητη».
Ο Σαμαράς υπερψήφισε τη δανειακή ως «σωτηρία» για τη χώρα, με τη λογική ότι πετάει το μπαλάκι στη Γερμανία και θα φέρει πιο κοντά το ευρωομόλογο… Άρα, δεν θυσιάζει την Ελλάδα στο βωμό της νέας δανειακής «χωρίς λόγο», το κάνει για το ευρωομόλογο…
Μόνο που… ξεχνάει να πει στον εαυτό του ότι το ευρωομόλογο προϋποθέτει ότι θα θεσμοθετηθεί μόνιμα αυτό που συμβαίνει σήμερα με τα Μνημόνια: η χρηματοδοτική και οικονομική κηδεμονία της Ελλάδας από την Ευρώπη!
Μήπως όμως πρέπει πει να σας θυμίσω τι έγινε στο ΠΑΣΟΚ; Μήπως πρέπει να επαναλάβω αυτά που είπε ο Μίμης Ανδρουλάκης;
«Είναι απαράδεκτο να σημειώνεται από αυτούς που εμπιστεύθηκε ο Πρόεδρος, ο οποίος δεν είναι οικονομολόγος και του εισηγήθηκαν το οικονομικό πρόγραμμα που άφησε, παρά τις προειδοποιήσεις, απροετοίμαστη τη χώρα ενώπιον της επερχόμενης χρεωκοπίας Είναι απαράδεκτο να εγκαλούν άλλους για απουσία εθνικού σχεδίου ανάπτυξης στη διαπραγμάτευση η αδιάβαστη πρώην Υπουργός Ανάπτυξης, οι υπεύθυνοι Οικονομικών και Ανάπτυξης πριν τις εκλογές, όπως και η αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών υπεύθυνη του συνολικού προεκλογικού προγράμματος και μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας σ’ όλα τα Μνημόνια, η οποία μέχρι χτες εκθείαζε τα επιτεύγματα των διαπραγματεύσεων!
Είναι πρωτοφανές οι Υπουργοί των Μνημονίων, οι έμπιστοι συνομιλητές του Προέδρου να τον “αδειάζουν” στην πιο κρίσιμη ψηφοφορία της μεταπολίτευσης από την οποία ενδεχόμενα να προκύψει τραγικό ατύχημα. “Φτώχυνε το μοναστήρι σκόρπισαν οι καλογήροι”. Τι να κάνουμε όταν βλέπουμε να αυτομολούν ορισμένοι πρωταγωνιστές της διακυβέρνησης που βιάζονται να αλλάξουν ράσο για την επόμενη μέρα; Σε μια κρίσιμη μάχη πρέπει να μείνεις συντεταγμένος γιατί διαφορετικά, έτσι κι αλλιώς, θα τη χάσεις με σωστό ή με λάθος χάρτη. Και στο ναι και στο ενδεχόμενο όχι, όταν θα χρειαστεί, πρέπει να πας συντεταγμένα με ισχυρό εσωτερικό μέτωπο. Αν αυτομολούν οι αξιωματικοί η αποδιάρθρωση θα είναι μεταδοτική και η μάχη χαμένη.
Ηγεσία σήμερα σημαίνει να πείσεις τον ελληνικό λαό ότι το επίπεδο ζωής του και οι υποχρεώσεις του κράτους στους απόμαχους της ζωής και στις νέες γενιές μπορεί να είναι βιώσιμα μόνο αν αναπτυχθεί η παραγωγική εξαγωγική βάση της χώρας. Διαφορετικά με ή χωρίς Μνημόνιο, με ευρώ ή με δραχμή θα φτάσουμε στη στιγμή “Βαμπίρ και Κανίβαλοι”. Είμαστε κοντά. Το ζήτημα δεν είναι να αποφύγουμε την άτακτη χρεωκοπία και κατάρρευση για να πάμε σε μια slow motion χρεωκοπία. Ο υπερδανεισμός για να συντηρούμε μια ζήτηση εισαγόμενων αγαθών δεν είναι πλέον εφικτός. Ή θα φτωχύνουμε υπερβολικά για να μην αγοράζουμε πια ξένα προϊόντα ή θα αυξήσουμε την παραγωγική μας βάση και σ’ αυτό πρέπει να συμβάλει και το ζητούμενο επενδυτικό μπουμ όταν βγούμε από το λυκόφως της αβεβαιότητας του “χρεωκοπούμε” – ”δεν χρεωκοπούμε”»
Ο φόβος λοιπόν είναι υπαρκτός γιατί δεν υπάρχει ηγεσία. Ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Παπανδρέου ούτε Κουβέλης ούτε Τσίπρας ούτε κανείς……Δεν θέλω να σκέπτομαι τι έγινε μετά την πτώχευση του 1932 και το θάνατο του Βενιζέλου…….
Βενιαμίν
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.