Το σχόλιο του Σάββατου

Παρατηρώντας τις εξελίξεις στην πατρίδα μας ,η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο να διολισθήσει και πάλι στην βαλκανική μιζέρια . Όλοι γνωρίζουμε την κατάσταση. Πλέον ο Έλληνας είναι γνώστης αυτής και των αιτιών που μας οδήγησαν σε αυτή. Δυστυχώς όλοι είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα σύστημα στο οποίο δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε, δεν μπορούμε να αποδώσουμε, δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε, γιατί μας έχει κυριεύσει όχι μόνο ο φόβος, το άγνωστο, αλλά γιατί δεν υπάρχει μηχανισμός. Χρέος όλων μας είναι όχι μόνο να καταγγείλουμε την συστηματική τρομοκρατία του λαϊκισμού αλλά και να αλλάξουμε κατεύθυνση  από το δρόμο της αβεβαιότητας που ανοίγεται μπροστά μας, απειλεί άμεσα τον αστικό χαρακτήρα του κράτους και  οδηγεί την χώρα σε εθνικές περιπέτειες...............

Στις 17 Ιουνίου οι πολίτες θα κληθούν να επιλέξουν ευρώ ή δραχμή , την συμμετοχή της χώρας μας στην ευρωζώνη ή όχι. Το δίλημμα όμως των επερχόμενων εκλογών είναι ακόμη πιο βαθύ από την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη ή την έξοδο της από αυτήν Στις 17 Ιουνίου ο Έλληνας πρέπει να επιλέξει και το μοντέλο της κοινωνικής οργάνωσης που θέλει να πορευτεί στο μέλλον. Μία ατζέντα οδυνηρών αλλαγών πολύ καλά κρυμμένη από το ρεπερτόριο συγκεκριμένου κόμματος που εξέπληξε στις πρόσφατες εκλογές.

Αυτό συμβαίνει διότι κάποιοι κερδοσκοπούν σε βάρος της χώρας μας και δυστυχώς εμείς δεν έχουμε μηχανισμούς για να αντισταθούμε σε αυτό. Θεωρώ ότι σε αυτήν την κατάσταση που βρισκόμαστε θα πρέπει να αναζητήσουμε τον διπλανό μας συνεργάτη, το διπλανό μας φίλο και άνθρωπο. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα νέο τύπο κοινωνικής οργάνωσης, ο οποίος δεν θα βασίζεται στον ισχύοντα της πυραμίδας, στον οποίο ο ένας δεν βασίζεται στον άλλο, αλλά πατά στον άλλο για να αναρριχηθεί, αλλά σε αυτόν της αλυσίδας, όπου ο καθένας με το ρόλο του δένεται με τον άλλο, έτσι ώστε να παράγουν προϊόντα, εννοώντας το χώρο της ανταγωνιστικότητας, να ξεπερνούν προβλήματα και ο ένας να συγκρατεί τον άλλον. Είναι ανάγκη να δημιουργήσουμε τέτοιους μηχανισμούς ή δομές κοινωνικής οργάνωσης με σχέση εμπιστοσύνης για τον δίπλα μας, να αρχίσουμε να συνδημιουργούμε και να συνυπάρχουμε και να συνεργούμε για να μπορέσουμε να δώσουμε την ελπίδα πρώτα, να ξεπεράσουμε τις φοβίες μας έστω σε τοπικά επίπεδα και αυτό δεν είναι κακό. Η διαφορά πολλές φορές στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μπορεί να γίνει ακόμη και από ένα νομό ή μια πόλη ή από ένα σχήμα.

Η σωστή επιλογή μοντέλου και ο καθορισμός παραγόντων είναι το κλειδί της επιτυχίας για την αύξηση της παραγωγικότητας της ανταγωνιστικότητας και της εξωστρέφειας μιας οικονομίας. Η επιλογή μοντέλου ,το μεταπολιτευτικό κράτος υπήρξε ο μεγαλύτερος πολέμιος της επιχειρηματικότητας και της ανάπτυξης της χώρας, προκειμένου να ικανοποιήσει τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και τις αρπακτικές διαθέσεις των φανατικών στελεχών  και οπαδών έγινε ο τιμητής του βλακώδους μαξιμαλισμού και της αδράνειας που στο τέλος θα πληρώσουμε όλοι. Παρόλα αυτά έχουμε πολιτικό κόμμα που φιγουράρει ακόμα και πρώτο στις προτιμήσεις ορισμένων εκλογολόγων να επιμένει στο κρατικό μοντέλο οργάνωσης της οικονομίας 

Οι Έλληνες δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας και την ιστορία μας. Τα κρατικό μοντέλο του ΠΑΣΟΚ όπως ξεκίνησε το 81 δεν πέτυχε διότι  λειτουργούσαν με ομάδες και δυστυχώς ακόμα και σήμερα το πολιτικό επίπεδο συνεχίζει να λειτουργεί με μικρές ομάδες οι οποίες λόγω του ότι έχει μικρύνει η πολιτική επιρροή έχουν μικρύνει και αυτές. Πρέπει αυτά να αλλάξουν και πρέπει, όπως είπα, να μιλήσουμε για μοντέλα κοινωνικής οργάνωσης αλυσίδες, όπου ο ένας θα βασίζεται στον άλλο με ένα και μοναδικό στόχο την επιβίωσή μας και δεύτερον την δημιουργία τέτοιων συνθηκών, ώστε να αρχίσει να απελευθερώνεται η νεοελληνική δημιουργικότητα, η οποία έχει αποδειχθεί σε πάρα πολλές πτυχές της ιστορίας μας ότι ξεπέρασε και ανέβασε αυτή τη χώρα σε πολύ υψηλά επίπεδα. Ας διδαχθούμε από την ιστορία μας.

Η αντιμετώπιση ενός μείζονος προβλήματος όπως το ακτοπλοϊκό ή τα θέματα τουριστικού ενδιαφέροντος ,μαρίνες θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αλυσίδα  με  υπέρβασης των όποιων κομματικών και τοπικών αντιπαραθέσεων. Ακόμα και στο λατρεμένο μας νησί παρατηρούμε το θέμα του ακτοπλοϊκού σχεδιάσθηκε και οργανώθηκε με απαράδεκτο ερασιτεχνισμό χωρίς την διασύνδεση του με τους άλλους τομείς της κοινωνικής-οικονομικής μας ανάπτυξης.  .

Ακόμα και  τώρα η απραξία είναι δεδομένη. Η Λήμνος μας παραμένει να εξυπηρετείται ακτοπλοϊκά από το ίδιο καράβι ενώ θα έπρεπε στο οξυμένο προεκλογικό σκηνικό το συγκεκριμένο πεδίο αντιπαράθεσης να αντιμετωπιστεί ως ευκαιρία προβολής θέσεων και προτεραιοτήτων εν όψει της επόμενης μέρας. Όπως και αν διαμορφωθεί η πολιτική κατάσταση μετά τις εκλογές θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι το μοντέλο της ελάσσονος προσπάθειας , των κολλητών , της αναξιοκρατίας του γραφειοκρατικού αλαλούμ είναι το εκρηκτικό μείγμα που θα διώξει όχι μόνο τις επενδύσεις αλλά θα γκρεμίσει το μέλλον μια ολόκληρης γενιάς.

Για να αποφύγουμε την επερχόμενη καταστροφή οφείλουμε να θέσουμε στους εαυτούς μας αλλά και δημόσια  το ερώτημα είμαστε  αποφασισμένοι να οδηγήσουμε την πατρίδα μας σε νέα μονοπάτια μακριά από νοοτροπίες  και πρακτικές που οδήγησαν την χώρα στο οριακό σημείο 000000000000.

Λεωνίδας Μαχαίρας