Ιατρική Ηθική και Δεοντολογία στη Λήμνο

Το θέμα της «Ιατρικής Ηθικής και Δεοντολογίας» είναι κεφαλαιώδους σημασίας, όσον αφορά τις διαπροσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις των ανθρώπων, ενώ το περιεχόμενό του δεν έχει αποσαφηνισθεί πλήρως ακόμη και σήμερα. Δεδομένου ότι η δομή του άπτεται και άλλων ειδικοτήτων επιστημόνων όπως ανθρωπολόγων, κοινωνιολόγων, νομικών υφίστανται διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις σε πολλά θέματα. Ειδικά σε εμάς τους Έλληνες έναν Μεσογειακό και θερμόαιμο λαό.

Η Ηθική, υπό την ευρεία έννοιά της, περιλαμβάνει συνήθειες, καθώς και κανόνες συμπεριφοράς και τρόπους κοινωνικής ζωής. Οι συνήθειες και οι κανόνες αυτοί, άγραφοι και γραπτοί, αποσκοπούν, κατά βάση, στον έλεγχο των ορμών και των ενστίκτων τωνανθρώπων, όπως και στην υπαγωγή καθ΄ενός από μας, στην υπηρεσία γενικότερα του κοινωνικού συνόλου. Η Ιατρική Ηθική εξετάζει τα ηθικά προβλήματα που εγείρονται με στόχο το «αγαθόν πράττειν». Οι τέσσαρες βασικές αρχές της Ηθικής και οι οποίες ισχύουν  για εμάς του ιατρούς είναι η αυτονομία, η ωφέλεια, η μη βλάβη (ωφελέειν ή μη βλάπτειν) και η δικαιοσύνη.

Στη Λήμνο για παράδειγμα η ενδοποιότητα και η έννοια της κλειστής κοινωνίας στις ανθρώπινες σχέσεις δίνουν κατά την  επαφή με τους ασθενείς αλλά και με τους συναδέλφους μία  δυναμικότητα των σχέσεων που οριοθετεί  συμπεριφορές του ιατρού με το περιβάλλον που ζει και εργάζεται. Ειδικά οι σχέσεις με τους συναδέλφους θα έλεγα είναι ένα δύσκολο και ιδιαίτερο κεφάλαιο που καθαρίζεται και με νόμο γνωστό σε εμάς τους ιατρούς (Ν.3418/2005 Αρθρο 21).

Ο ιατρός πρέπει να έχει επαγγελματική συνείδηση, να διατηρεί καλές επαγγελματικές σχέσεις με τους συναδέλφους του, να βοηθά αυτούς πρόθυμα και να σέβεται τη διαφορετική τους άποψη σε επαγγελματικά και επιστημονικά θέματα. 

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επικρίνει δημοσίως τους συναδέλφους του ούτε να υπαινίσσεται οποιαδήποτε υπεροχή έναντι αυτών. Η συμπεριφορά του αυτή, δεν θα πρέπει να εξαρτάται από την τυχόν διαφορά των χρόνων άσκησης επαγγέλματος, το οικονομικό επίπεδο των συναδέλφων, τη διαφορά ιεραρχίας ή τίτλων σπουδών που έχουν μεταξύ τους.

  Ο ιατρός που καλείται να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε ασθενή που παρακολουθείται από άλλον συνάδελφό του πρέπει, προς το συμφέρον του ασθενή, να επιδιώξει να έλθει σε επαφή με τον τελευταίο θεράποντα ιατρό, εκτός αν ο ασθενής δηλώσει ανεπιφύλακτα στον ιατρό την αντίθεσή του σε μία τέτοια ενέργεια

Για παράδειγμα οι νοσοκομειακοί ιατροί που “δεν κάνουν ιατρείο” και προσφέρουν τυχόν υπηρεσίες εκτός αυτού απολαμβάνουν την ανεκτικότητα των ελευθέρων επαγγελματιών ιατρών γιατί προσφέρουν έργο στο Λημνιακό λαό που το έχει τόσο ανάγκη. Αυτό είναι συναδελφικότητα. Το να κατηγορείς όμως με την ασφάλεια του νοσοκομείου άλλους ιατρούς για την ικανότητά τους να διαγνώσουν μία ασθένεια και να μην επικοινωνείς μαζί τους είναι απαράδεκτο.

Η προσφυγή του ιατρού στα αρμόδια επαγγελματικά και ελεγκτικά όργανα σχετικά με θέματα αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς, παράνομης ή πλημμελούς άσκησηςτης ιατρικής από συναδέλφους του δεν αποτελεί παράβαση του καθήκοντος συναδελφικότητας.

Ισως εδώ στη Λήμνο  ο Ιατρικός σύλογος θα πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες σε αυτό το  θέμα