Μιά φορά και ένα καιρό

Ο ΠΑΓΚΥΠΡΙΩΤΑΤΟΣ

11 Σεπτεμβρίου 2013 - Νο.8/27

Μια φορά κι ένα καιρό...!

Γράφω αυτό το ποίημα με μια μελαγχολία,

γιατί προχθές αγαπητοί, άνοιξαν τα σχολεία

και τότε φευ, θυμήθηκα κι εγώ ο ποιητής,

πως μια φορά κι ένα καιρό, υπήρξα μαθητής !

***

Θυμήθηκα τον δάσκαλο με την μεγάλη βέργα,

που πάσχιζε ο δυστυχής με λόγια και με έργα,

μήπως μας μάθει γράμματα, το άλφα-βήτα-γάμα,

μ' από το ξύλο το πολύ πλαντάζαμε στο κλάμα !

***

Με πιάνει τον Σεπτέμβριο βαθιά μελαγχολία

κι αναζητώ εδώ κι εκεί να βρω μια κιμωλία,

να βγω στον μαυροπίνακα ξανά όπως παλιά,

να με κοιτάζει άγρια πίσω απ' τα γυαλιά...,

***

ο εφιάλτης... δάσκαλος, μ' εκείνη την ματιά,

που μου τραβούσε σαν θεριό, τα δύο μου αυτιά,

και μ' έβαζε σε μια γωνιά των τοίχων τιμωρία,

γιατί δεν ήξερα καλά, το ένα-δύο-τρία...!

***

Είχα κι εγώ αβάκιο και αναγνωστικό

κι ομολογώ κάτι εδώ  που είχα μυστικό,

στη σάκα μου την ξύλινη, π' αν κι ήτανε μικρή,

έκρυβα μέσα τρεις... ελιές, μια σβούρα και... λιγκρί !

***

Πάντοτε τον Σεπτέμβριο - πρώτη φορά το λέω,

θυμάμαι το μικρό παιδί και μου 'ρχεται να... κλαίω,

που ήθελε να 'ναι άριστος στην τάξη μαθητής

κι αντί να βγει... μηχανικός, έγινε... ποιητής !

Ο Παγκυπριώτατος

h.chrysanthou@gmail.com