Τι συμβαίνει στον Αραβικό κόσμο;

Tις τελευταίες εβδομάδες, o μουσουλμανικός κόσμος, από τη Βόρεια Αφρική μέχρι το Ιράν, γνώριζει ένα κύμα αστάθειας. Τα καθεστώτα που βρίσκονται στη εξουσία, είναι στα πρόθυρα να καταρεύσουν από τη λαική οργή,  προσπαθώντας να  την διατηρήσουν με κάθε τρόπο. 

 Υπήρξαν στιγμές στην ιστορία, όπου η επανάσταση σε μια περιοχή εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο,  σαν να ήταν μια πυρκαγιά. Αυτές οι στιγμές δεν συμβαίνουν συχνά. Αυτές που έρχονται στο μυαλό αναφέρονται  στο1848, όπου μια επανάσταση στη Γαλλία βύθισε την Ευρώπη σε περιπέτειες. Υπήρξε επίσης και το 1968, όπου οι διαδηλώσεις νέο-αριστερισμού αν  θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε έτσι,   σάρωσαν τον κόσμο: Η Πόλη του Μεξικού, Το Παρίσι, η Νέα Υόρκη και εκατοντάδες άλλες πόλεις είχαν αντιπολεμικές διαδηλώσεις
 

σκηνοθετημένες από μαρξιστές και άλλους ριζοσπάστες. Οι Σοβιετικοί είχαν επίσης συντρίψει μια νέο-αριστερή κυβέρνηση στη Πράγα. Ακόμη και στην Κίνα η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση θα μπορούσε, κατά κάποιο τρόπο, να συμπεριληφθεί στην ίδια κατηγορία. Το 1989, ένα αναταραχής, που προκλήθηκε από Ανατολικογερμανούς , δημιουργεί  μια εξέγερση στην Ανατολική Ευρώπη, που ανέτρεψε τη σοβιετική κυριαρχία.

  

Κάθε  μία είχε ένα βασικό θέμα. Το 1848 με τις εξεγέρσεις υπήρξε προσπάθεια να εγκατασταθούν

φιλελεύθερες δημοκρατίες σε χώρες που είχαν καταρεύσει από την αντίδραση στον Ναπολέοντα. Το 1968 πραγματοποιήθηκε μία ριζική μεταρρύθμιση στην καπιταλιστική κοινωνία. Το 1989 προξένησε την πτώση του κομμουνισμού.  Τελικά, οι πραγματικοί λόγοι πίσω από αυτές θα μπορούσε εύλογα να συμπυκνωθούν σε μια φράση ή δύο. Υποκεινούμενες αγώνες πάλης και λαική αντίδραση του πλήθους ενάντια στο καθεστημένο.


Μερικές από αυτές τις επαναστάσεις είχαν πολύ μεγάλη επίδραση στο σιεθνές σύστημα. Τα γεγονότα του 1989 άλλαξαν την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων. Το 1848 κατέληξε σε αποτυχία και  η Γαλλία επανήλθε σε μια μοναρχία μέσα σε τέσσερα χρόνια - αλλά για να μεταπέσει αργότερα στο στάδιο  πολιτικών δημοκρατικών αλλαγών. Το 1968 επέφερε αλλαγές οι οποίες κράτησαν ελάχιστα. Το κλειδί των λαικών αντιδράσεων αυτών ήταν  ότι σε κάθε χώρα στην οποία πραγματοποιήθηκαν, θα έπρεπε  να εφαρμοστούν  δεδομένα και αρχές που υπήρχαν σε άλλες χώρες, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό.

Εξετάζοντας στην τρέχουσα εξέγερση ανά γεωγραφική περιοχή, τα συμπεράσματα είναι σαφή: Οι μουσουλμανικές χώρες της Βορείου Αφρικής και της Αραβικής Χερσονήσου είναι στο επίκεντρο της εν λόγω κρίσης και ειδικότερα η Βόρεια Αφρική, όπου η Αίγυπτος, η Τυνησία και τη Λιβύη  είναι στο επίκεντρο των γεγονότων.


 Φυσικά, πολλές άλλες μουσουλμανικές χώρες είχαν επίσης επαναστατικά κινήματα που δεν έχουν, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, κλιμακώθεί σε επαναστάσεις οι οποίες να απειλήσουν  καθεστώτα ή ακόμα ερωτήματα για επικεφαλής προσωπικότητες: Υπήρξαν υπαινιγμοί τέτοιων γεγονότων αλλού. Παρατηρήθηκαν μικρής εκτάσεως διαδηλώσεις στην Κίνα και σε άλλες χώρες, χωρίς όμως να υπάρχει καμία σχέση με όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή. Έτσι, αυτό που διαπιστώνουμε επί του παρόντος  είναι μια ανερχόμενη κρίση στον αραβικό κόσμο η οποία δεν έχει εξαπλωθεί πέρα από εκεί προς το παρόν.

 Η βασική αρχή  από την οποία φαίνεται να οδηγούνται οι  εξεγέρσεις είναι ένα συναίσθημα ότι τα καθεστώτα, ή μια ομάδα ατόμων στο πλαίσιο των καθεστώτων, έχει στερήσει από τον κόσμο, τα οικονομικά δικαιώματα - εν ολίγοις, ότι και οι ίδιοι έχουν πλουτίσει εις βάρος του λαού τους. Αυτό έχει εκφραστεί με διάφορους τρόπους. Στο Μπαχρέιν, για παράδειγμα, η αύξηση ήταν   κυρίως από το σιιτικό πληθυσμό σε βάρος της κατά κύριο λόγο σουνιτική βασιλική οικογένεια. Στην Αίγυπτο, ήταν κατά του προσώπου του Χόσνι Μουμπάρακ. Στη Λιβύη, είναι ενάντια στο καθεστώς και το πρόσωπο του Μοαμαάρ Καντάφι και της οικογένειάς του, και οδηγείται από φυλετική εχθρότητα
 

Έτσι, τα στοιχεία που προέκυψαν από ολόκληρη την περιοχή ήταν ότι οι εξεγερθέντες ζητούσαν ελευθερία από καθεστώτα και τα άτομα που ήταν κλασικοί κλεφτες. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αν θέλουμε να καθορίσουμε αυτό το κύμα των ταραχών, ιδίως στη Βόρεια Αφρική, θα λέγαμε ότι είναι μια εξέγερση ενάντια καθεστώτα - και ιδιαίτερα τα άτομα - που έχουν θεσπιστεί για εξαιρετικά μεγάλο χρονικό διάστημα. Και θα μπορούαμε να προσθέσουμε σε αυτό ότι είναι άνθρωποι που σκόπευαν να διατηρήσουν την εξουσία την οικογένεια και τα χρήματα με την εγκατάσταση τους γιους ως πολιτικοί κληρονόμοι τους. Η ίδια διαδικασία, με παραλλαγές, βρίσκεται σε εξέλιξη στην Αραβική Χερσόνησο. Αυτή είναι μια εξέγερση ενάντια στους επαναστάτες των προηγούμενων γενεών.

Οι επαναστάσεις υποβόσκουν εκεί πολύ καιρό πριν. Η έκρηξη στην Τυνησία, ιδιαίτερα όταν απεδείχθη επιτυχής, προκάλεσε τη διάδοσή τους. Όπως το 1848, 1968 και 1989, παρόμοιες κοινωνικές και πολιτιστικές συνθήκες που δημιουργούν παρόμοιες εκδηλώσεις προξένησαν και   προκαλούν ανατροπές καθεστώτων όπως το παράδειγμα μιας χώρας (Τυνησία) έδωσε το έναυσμα  στη συνέχεια   να εξαπλώθούν ευρύτερα. Αυτό συνέμβαίνει το 2011 και συνεχίζεται. 

Γιατί όμως τώρα τώρα; 

Έφθασε ο κόμπος στο κτένι και η αγανάκτηση του αραβικού κόσμου στο ζενίθ;
Μήπως τα καθεστώτα δεν συναίνεσαν σε κάτι;

Αυτή είναι μία πολύ καλή ερώτηση που θα απαντήσει η ιστορία.

Βιβλιογραφία.G. Freedman