Η Λήμνος είναι εδώ, σε θυμάται και σε περιμένει.

Ξενητεμένε μου
Μεγάλος ο πόνος του Λημνιού που  άφησε πίσω αγαπημένη.
Μεγάλος  κι ο πόνος της Λημνιάς που ακόμη περιμένει
Μεγάλο το κλάμα του νησιού που αρχισε να ερημώνει
κι αντί τα νιάτα σου  να χαίρεται,  τους γέρους καμαρώνει.

 Και παρακάτω σας αφιερώνω μία ωδή της Χριστίνα Ροσέτι του άντρα που έφυγε στη ξενητιά.

Remember me when I am gone away,

Να με θυμάσαι , όταν θα ΄μαι μακριά
Gone far away into the silent land;

μακριά στης σιωπής τη χώρα' 

When you can no more hold me by the hand,

Όταν δε θα μπορείς να με κρατάς πια απ΄το χέρι,

Nor I half turn to go yet turning stay.

ούτε εγώ φεύγοντας το κεφάλι να γυρίσω πίσω.
 

Remember me when no more day by day

Να με θυμάσαι, όταν χωρίς εμένα στο πλάι σου

You tell me of our future that you plann'd:

θα  εξηγείς τα σχέδιά σου για το  κοινό μας μέλλον.

Only remember me; you understand
Να με θυμάσαι απλώς' κατάλαβέ το

It will be late to counsel then or pray.
είναι αργά πια για αναλύσεις ή προσευχές.

Yet if you should forget me for a while
 Κι αν ίσως με ξεχάσεις για λίγο

And afterwards remember, do not grieve:
κι ύστερα με ξαναθυμηθείς, μη νιώσεις θλίψη'

For if the darkness and corruption leave
γιατί αν το σκοτάδι μου  κι η φθορά σ΄ έχουν αφήσει

A vestige of the thoughts that once I had,
κάποιο ίχνος από τις αλλοτινές μου σκέψεις

Better by far you should forget and smile
καλύτερα από μακριά να λησμονείς και να χαμογελάς

Than that you should remember and be sad.
παρά να θυμάσαι και θλιμμένος να ΄σαι.