Η ΦΥΛΑΞΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ (ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗ – ΣΧΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ)

Αποτελεί βασική προϋπόθεση για τη συμμετοχή των γυναικών στην αγορά εργασίας. Στο σύνολο της χώρας λειτουργούν 1.577 δημόσιοι βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί καθώς και 5.559 νηπιαγωγεία, που δεν καλύπτουν τις ανάγκες: 4% μόνον των παιδιών κάτω των τριών χρόνων πηγαίνουν σε δημόσιους σταθμούς και 65-70% στα νηπιαγωγεία. Το βασικό πρόβλημα είναι το ωράριο λειτουργίας τους δεν ανταποκρίνεται στο ωράριο εργασίας των γονέων. Επίσης, το προσωπικό είναι ανεπαρκές και οι περισσότεροι γονείς δεν εμπιστεύονται τους δημόσιους σταθμούς. Με πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση του Υπ. Παιδείας, θα λειτουργήσουν, από εφέτος, σε μεγαλύτερη κλίμακα και όχι πιλοτικά τα ολοήμερα σχολεία και νηπιαγωγεία, που αναμένεται να διευκολύνουν τους εργαζόμενους γονείς και ειδικότερα τις γυναίκες.

Μετά τη δεκαετία του ’70, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, παρατηρούνται σημαντικές αλλαγές στα δημογραφικά οικογενειακά δεδομένα, γεγονός που επιφέρει αλλαγές στη μορφή, στις λειτουργίες και στους κοινωνικούς ρόλους των μελών της οικογένειας.

Συγκεκριμένα, παρατηρούνται μεταβολές:

- στη γαμηλιότητα, δηλαδή γίνονται λιγότεροι γάμοι, περισσότεροι γάμοι συνάπτονται σε μεγαλύτερη ηλικία και πολλοί γάμοι καταλήγουν σε διαζύγιο,


- στην αναπαραγωγική συμπεριφορά των ατόμων. Παρατηρείται μείωση των γεννήσεων και απόκτηση παιδιών σε μεγαλύτερη ηλικία. Παράλληλα η εκτός γάμου γεννητικότητα αυξάνεται σημαντικά.


Οι πιο πάνω τάσεις στα δημογραφικά δεδομένα συνεπάγονται την επικράτηση νέων σχημάτων οικογενειακής ζωής, που αφορούν την αύξηση των ατόμων που ζουν μόνοι, των μονομελών νοικοκυριών, των οικογενειών με ένα μόνον γονέα «μονογονικές οικογένειες» - στις περισσότερες περιπτώσεις αποτελούμενες από μητέρα και παιδί/α - των ατόμων που συμβιώνουν χωρίς να έχει προηγηθεί γάμος, των οικογενειών, που δημιουργούνται μετά από το διαζύγιο και των συζύγων-γονέων (οικογένειες σε ανασύνθεση), οι οποίες επικρατούν σε ευρεία κλίμακα. Αυτές οι μεταβολές είναι αποτέλεσμα σημαντικών κοινωνικο-οικονομικών μετασχηματισμών στη μεταπολεμική Ελλάδα, και έχουν σχέση με τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, την άνοδο του επιπέδου εκπαίδευσης των ανδρών και των γυναικών, την υιοθέτηση νέων καταναλωτικών και αξιακών προτύπων που έχουν επικρατήσει. Αυτές αποτελούν διεθνώς παράγοντες που προσδιορίζουν τις αλλαγές στη γονιμότητα και στους τρόπους ζωής των ατόμων. Οι νέοι και οι νέες, σήμερα, στη χώρα μας, παντρεύονται (ή συμβιώνουν) πιο αργά, αποκτούν λιγότερα παιδιά, τα οποία γεννιούνται, όταν οι γονείς τους είναι σε μεγαλύτερες ηλικίες. Επίσης, στις περισσότερες περιπτώσεις και οι δυο σύντροφοι-γονείς συμμετέχουν στην αγορά εργασίας, παρά τις σημαντικές έμφυλες ανισότητες, που εξακολουθούν να υφίστανται, τόσο στις επαγγελματικές διαδρομές, όσο και στον ιδιωτικό βίο.


Η κοινωνική ατζέντα, που διαπραγματευόμαστε, στοχεύει σε κρίσιμα, κοινωνικά ζητήματα (όπως δημογραφικές εξελίξεις & διάσταση φύλου, δημογραφικές εξελίξεις & σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, συμφιλίωση οικογενειακής & επαγγελματικής ζωής, ισότητα στις αμοιβές, διαγενεακή αλληλεγγύη, γυναίκα & εθελοντισμός), επιδιώκοντας την ώσμωση με τους πολίτες και τις συνέργειες με επιστημονικούς συλλόγους, επιμελητήρια, ιδίως στις περιφέρειες, ώστε να διαμορφώσουμε αξιόπιστο προγραμματικό λόγο, τον οποίο θα κληθούμε να υλοποιήσουμε.