Ρε που πάμε....ρε ..που πάμε;

Στον Αθάνατο παλαιό Ελληνικό κινηματογράφο στη ταινία της ωραίας των Αθηνών ο αξέχαστος Αυλωνίτης είπε την ατάκα του αιώνα. . Μία φράση που ταιριάζει γάντι στη σημερινή κατάσταση.''Ρε που πάμε….Ρε''. Tι γίνεται ρε παιδί μου! Της κακομοίρας. Λοιπόν. Βρισκόμαστε στη δίνη μιας οικονομικής κρίσης. Απεργίες και κακό. Η ταλαιπωρία δεν περιγράφεται. Αλήθεια που πάμε ρε;

Ξεκινάμε από την ανικανότητα της πολιτικής ζωής της χώρας την οποία έρχεται να συμπληρώσει άριστα η διαφθορά της. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω περισσότερα για αυτό.  Καταλαβαίνετε όλοι.

 Ουσιαστικός συνδικαλισμός όπως πάντα δεν υπάρχει πουθενά. Κάποτε υπήρχε ένας εργατοπατέρας που έβγαινε στις πορείες.... . Που είναι δε ξέρω. Τον ψάχνουν όλοι. Εκτός αν φοβάται μη τον βρούν αυτοί που αντιπροσωπεύει και κρύβεται. Μπορεί.

Άρχισε  μια νέα μόδα στην Ελλάδα που λέγεται "θέλω και εγώ κόμμα". Ο κάθε πικραμένος φτιάχνει κόμμα. Ξεκίνησε η Ντόρα και τα όργανα συνέχισαν με τον Κουβέλη και εσχάτως με Δημαρά κ.τ.λ..Όπου νάνε έρχεται και ο Πλεύρης. Η άλλη μόδα λέγεται παραιτούμαι από βουλευτής του κόμματος αλλά όχι από βουλευτής. Παραμένω ανεξάρτητος οπότε και βουλευτής είμαι και μπορώ να λέω ότι μου γουστάρει για να φαίνομαι ωραίος στο λαό. Γρατζουνάω δηλαδή σα γατί την πόρτα και νιαουρίζω . Μια μόδα που θα λέγεται είμαι πολιτικός με ……. , με νοιάζει ο λαός και βγάζω όλα τα λαμόγια στη φόρα όλων των κομμάτων δεν έχει τα κότσια να δημιουργήσει κανείς.

Οι μετανάστες δεν ψηφίζουν, οι αντιεξουσιαστές και μπαχαλάκηδες δεν πάνε σε κάλπες, οπότε βλέπεις τα τελευταία δύο χρόνια πως τραβάει την κατηφόρα.  Εεεεεεε. Τι να πω; Θα κοιτάξω να βρω ένα οποιοδήποτε δελτίο τύπου για ένα οποιοδήποτε θέμα που έβγαλαν τα κόμματα πριν είκοσι χρόνια και θα το κάνω επικόλληση. Τα ίδια με κάποιο σημερινό τους θα λέει οπότε δε θα καταλάβει κανείς τη διαφορά. Υπουργοί τσακώνονται, πηγαδάκια κυβερνάνε τη χώρα. Ρε που πάμε ρε……

Γιατροί, νταλικέρηδες, φαρμακοποιοί, Μ.Μ.Μ. , δικηγόροι, δημόσιοι υπάλληλοι   είναι σε κινητοποίηση. Έρχεται το ίδιο και στον ιδιωτικό τομέα. Διόδια σε λίγο δε θα πληρώνει κανείς. Τα εισιτήρια τα καταργήσαμε. Εγκληματικότητα και λαθρομετανάστες στο έπακρο. Ανεργία γύρω στο 12%, μισθοί ...έχουν πατώσει. Αυτό όμως που μου αρέσει είναι ο τρόπος  που αντιμετωπίζονται  τα προβλήματα του λαού. Έκλειναν οι νταλικέρηδες το δρόμο; Αμέσως ψηφίζω νόμο που το κάνω πλημμέλημα και τους κλείνω μέσα. Ούτε εγώ θέλω κλειστούς δρόμους απλά τη μέθοδο αναφέρω. Σταματήσαμε να πληρώνουμε διόδια και εισιτήρια; Πάλι πλημμέλημα πάλι σας κλείνω μέσα. Είναι τρομερή αυτή η ευαισθησία ρε παιδί μου. Γιατί να   κουραστείς να βρεις λύση; Μέσα  στη ψειρού!

Κάποτε οι Έλληνες ήταν υπερκαταναλωτές υλικών προϊόντων. Τα λεφτά όμως τελείωσαν κάποια στιγμή. Όλο το υπερήφανο έθνος απογόνων των Αρχαίων Ελλήνων έπεσε σε κατάθλιψη. Δε μείναμε όμως με τα χέρια σταυρωμένα.  Τι κάναμε;  Στραφήκαμε σε άλλου είδους καταναλωτισμό! Γίναμε καταναλωτές πολιτικών προϊόντων!  Μένουμε με απάθεια έξω από τις εξελίξεις της χώρας μας.

Άλλοι  παίρνουν τις πολιτικές αποφάσεις και άλλοι τις καταναλώνουν. Είτε αφήνουμε να μας αποκλείσουν με κάποιους τρόπους είτε αυτό-αποκλειώμενοι φροντίζουμε να είμαστε έξω από το παιχνίδι. Δε συμμετέχουμε σε τίποτα. Απλά τα καταναλώνουμε! Δεν προσπαθήσαμε καν να δηλώσουμε παρών . Δεν είμαστε σκεπτόμενοι πολίτες. Το επίπεδο είναι πολύ χαμηλό, ακόμη νομίζουμε ότι η πορεία είναι αντίδραση. Κολοκύθια είναι. Απλά εκεί βρίσκουν λόγω ύπαρξης οι συνδικαλιστές.

Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι το θέμα ότι μπορείς μόνο να νικήσεις το σύστημα αν είσαι μέσα του. Αν είσαι γνώστης του και ακολουθείς τις πρακτικές του. Όταν κάνεις απεργία , πορεία , σπας και απλά βγαίνεις και βρίζεις δημόσια είσαι απλά ένα ανθρωπάκι που γαργαλάει τα αχαμνά του συστήματος. Είσαι στην απέξω και απλά γαυγίζεις. Και φυσικά εννοείται ότι κανείς δε σε παίρνει στα σοβαρά.