Οι Έλληνες πολιτικοί και η κρίση

Υπάρχουν τριών ειδών πολιτικοί. Αυτοί που καινοτομούν υλοποιώντας το όραμα τους και ο λαός τους ανακηρύσσει ηγέτες, αυτοί που κάνουν ότι τους υπαγορεύουν συγκεκριμένα συμφέροντα εγχώρια και ξένα, τα ανδρείκελα της πολιτικής όπως αποκαλούνται  και  αυτοί που προσπαθούν να καταλάβουν τι γινεται. Στην τρίτη κατηγορία φαίνεται ότι ανήκουν δυστυχώς οι  περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί της εποχής μας, οι οποίοι, σε περίοδο κρίσης, έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια.  

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Αυτοί οι δήθεν εκπρόσωποί μας, ως μετά Χριστό προφήτες, προβλέπουν χάος, αφορίζουν τους πάντες και τα πάντα, έχουν μνήμη χρυσόψαρου και πουλάνε εύηχα συνθήματα με σκοπό να γίνουν αρεστοί,  ιδιαίτερα αυτή τη δύσκολη ώρα. Οι ενέργειες τους, δυστυχώς για τη πατρίδα μας, είναι ανεύθυνες γιατί προτείνουν λύσεις και πρακτικές που οδήγησαν στην χρεοκοπία. Είναι εκ των πραγμάτων άκαρπες και αδιέξοδες γιατί τόσο το χρέος όσο και το έλλειμμα της χώρας εξασφαλίζουν το άτοπο των πρακτικών αυτών.

Είναι ιδιοτελείς γιατί προτάσσουν το πιο στενό συμφέρον έναντι του συλλογικού. Είναι συγχρόνως βαθιά υποκριτικές γιατί πλασάρουν την ιδιοτέλεια ως προστασία των κοινωνικών αγαθών και τελικά  είναι επικίνδυνες γιατί προάγουν το χάος και την γενική διάλυση. Με μια λέξη, είναι ανήθικες. Είναι αναγκαίος ο στιγματισμός τους και είναι αναγκαία η αντικατάστασή τους.

Όταν θερμόαιμοι άρχιζαν να επιτίθενται σε κάποιους από αυτούς, να τους γιαουρτώνουν και να τους σαπίζουν στο ξύλο, μέσα σε ένα περιβάλλον πλήρους   απαξίωσης, άρχισαν να αντιλαμβάνονται τη πραγματικότητα.  Άρχισαν να προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα (από περικοπές των μισθών των βουλευτών ως την άρση της βουλευτικής ασυλίας)   για να δημιουργήσουν ένα αίσθημα εμπιστοσύνης στους πολίτες, χωρίς να θέλουν να αποβάλουν την συντεχνιακή νοοτροπία που καλλιεργήθηκε με τη μεταπολίτευση στους κόλπους τους.

 Ακούστε υποκρισία  «Τώρα που ζητάμε από τον λαό πρωτοφανείς θυσίες, πρώτοι εμείς να περικόψουμε τα προνόμιά μας. Όταν ηγείσαι, έχεις αυξημένες ευθύνες». Η πραγματικότητα είναι ότι οι συνολικές τους αποδοχές αυξήθηκαν και όχι άλλο έκλεισαν και τα στόματα των υπαλλήλων της βουλής δίνοντας τους το μοναδικό προνόμιο να είναι οι μόνοι δημόσιοι υπάλληλοι με μεγάλο μισθό που παίρνουν 15 μισθούς.

Υπνώτισαν τον κόσμο με τη βοήθεια του διαπλεκόμενου μοντέλου ενημέρωσης (κρατική διαφήμιση, χαριστικά δάνεια και επιδοτήσεις, εκδοτικές οφειλές, άδειες κλπ) οι οποίοι ακόμα και τώρα απαιτούν να πληρώνονται ακόμα και εάν το προϊόν της εργασίας τους δεν έχει αγοραστές. «Δεν έχουν κανένα πρόβλημα αν ο πλούτος της κοινωνίας αντί σε κοινωνικές δαπάνες πηγαίνει στη συντήρηση δεκάδων τηλεοράσεων και ραδιοφώνων, δημιουργώντας πολιτικό χρήμα».

Την ώρα της κρίσης δεν μπορούμε να λέμε πως η κρίση δεν αφορά εσάς και ας πληρώσουν οι άλλοι, ούτε μπορείτε να κρατάτε όμηρο την κοινωνία, απαιτώντας να πληρώσουν τον μισθό σας οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι. Εσείς είστε υπεύθυνοι  για το τι έγινε στη χώρα και εσείς  θα πρέπει να αναλάβετε αυτήν την ευθύνη».

Λέγεται συχνά πως η κρίση στρέφει την μια πολιτική ομάδα εναντίον της άλλης. Η πραγματική όμως  χειρουργική τομή,  είναι εκείνη που διαπερνά τις διάφορες ομάδες των κομμάτων στο εσωτερικό τους. Είναι προφανές ποιο δρόμο πρέπει να προκρίνουμε και να ενισχύσουμε, αν επιθυμούμε να αποφύγουμε την κατάρρευση της χώρας.