Οι Κοτζαμπάσηδες

Γράφει ο Ιωσήφ

Στα χρόνια της τουρκοκρατίας, το γένος μας είχε ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει δύο εχθρούς, έναν εξωτερικό, δηλαδή τον τούρκο και έναν εσωτερικό, δηλαδή τους προσκυνημένους έλληνες, τους πρόθυμους υποτακτικούς τοποτηρητές της τούρκικης εξουσίας, τους κοτζαμπάσηδες. Ο επαναστατημένος ραγιάς νίκησε και έδιωξε τον τούρκο, αλλά δυστυχώς ηττήθηκε από τον δεύτερο.

Στη συνέχεια οι κοτζαμπάσηδες,….. έφυγαν από την επαρχία, γιατί εκεί θα φθείρονταν χωρίς προνόμια και κτήματα και εγκαταστάθηκαν στις μεγάλες πόλεις, όπου  ασχολήθηκαν με το μεταπρατικό εμπόριο και όχι με παραγωγικές δραστηριότητες, και με τη πολιτική, στην οποία εισήλθαν κατά ομάδες (καθόσον δεν υπήρχαν άλλοι ικανοί και με γνώσεις να ασχοληθούν) εφάρμοσαν μια διαμεσολαβητική πρακτική, συνεχίζοντας τα ρουσφέτια που έκαναν επί τουρκοκρατίας και δυστυχώς δεν ασχολήθηκαν με παραγωγή πολιτικής.  

Προκειμένου αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν αυτό που ήξεραν (δηλαδή διαμεσολάβηση), έπρεπε κατ’ αρχήν να αυτονομηθούν από τις κοινωνικές διεργασίες και τα κοινωνικά προβλήματα και απλά να μεσολαβούν μεταξύ του Έλληνα που παρέμενε ραγιάς και μιας ανώτερης εξουσίας, στην οποία μετέθεταν όλες τις ευθύνες. Τέτοιες εξουσίες βρήκαν τόσο στο εσωτερικό ( λίγο το παλάτι, αλλά κυρίως τον τεράστιο κρατικό γραφειοκρατικό μηχανισμό που οι ίδιοι έφτιαξαν από την αρχή για να δημιουργούν επίτηδες προβλήματα, για τα οποία έπρεπε τάχα να μεσολαβούν αυτοί για να επιλύονται, αλλά και για να βολεύουν την εκλογική τους πελατεία), όσο και στο εξωτερικό, δηλαδή στις μεγάλες δυνάμεις. Έφτασαν οι ευτελισμένοι να δημιουργήσουν και κόμματα  

Μιλάμε για τέτοια κατάντια κοτζαμπασισμού.

Δυστυχώς αυτή η κατάσταση, αυτό το ολιγαρχικό κοινοβουλευτικό σικέ πολίτευμα  και αυτή η νοοτροπία έφτασε ως τις μέρες μας και συνεχίζει ακάθεκτη και ακόμα χειρότερη.

Ίσως λοιπόν ήρθε η ώρα κάτι να κάνουμε.

Πρέπει να τελειώσουμε αυτό που ξεκινήσαμε το 1821, πριν οι σημερινοί απόγονοι των τότε εκπροσώπων της τούρκικης εξουσίας, μας ξαναφέρουν ακόμα και τους ίδιους τους τούρκους πίσω.