Αν δεν ξέρεις τι να κάνεις τότε κάνε κάτι.

Στον  Έλληνα του σήμερα,  ο φόβος και η αμηχανία για την οικονομική κρίση που βιώνει σήμερα η χώρα μας είναι συναισθήματα που ζωγραφίζονται έντονα στο πρόσωπο  και αποτελούν το καθημερινό  θέμα των συζητήσεων του . Όλοι αναρωτούνται  τι θα συμβεί  από δώ και πέρα, ενώ  παγωμένοι παρακολουθούν τις εξελίξεις με αγωνία,  ψάχνοντας μάταια για μιαν  απάντηση. Αλήθεια τι συμβαίνει; Τι  μας περιμένει από εδώ και πέρα; Τι θα κάνουμε;

Όλοι έχουμε κατανοήσει, ότι ο κλοιός που μας περιβάλει στενεύει ασφυκτικά, χωρίς να γνωρίζουμε τις συνέπειες και την κατάληξη αυτής της πορείας.  Οι βεβαιότητες, επάνω στις οποίες στηρίξαμε την καθημερινότητά μας, ........

αποδείχθηκαν πλασματικές και η βάση των προσδοκιών μας μοιάζει πλέον να παρασύρεται από την κινούμενη άμμο των εξελίξεων. Οπωσδήποτε δεν χάθηκαν ολοσχερώς οι αναφορές στην ελπίδα. Συνθήματα όμως του τύπου "μόνο ο λαός θα μπορέσει να δώσει λύση ή διέξοδο" παραμένουν δυστυχώς χωρίς χειροπιαστό αντίκρισμα, επειδή δεν συνοδεύονται από μια ρεαλιστική στρατηγική, δεν προβάλλουν συγκεκριμένη και υπαρκτή οργανωτική βάση, δεν εδράζονται σε συνολική εκτίμηση των δεδομένων. Κατ' αυτόν τον τρόπο, ο λαός οδηγείται μοιραία για μια ακόμη ακόμη φορά στους ήδη φθαρμένους και ξεδοντιασμένους εκπροσώπους του κομματικού κατεστημένου κοινοβουλευτικής "δημοκρατίας" αγγλοσαξονικού τύπου, τους οποίους ούτως ή άλλως δεν εμπιστεύεται στο βαθμό που απαιτούν οι συνθήκες τυπικής νομιμοφάνειας.

Όσο όμως κι αν αυτοί πάκτωσαν μια πελατειακή κοινωνία επί δεκαετίες, μεγάλος αριθμός κόσμου τους έχει γυρίσει τα νώτα, προδιαγράφοντας, ότι όλοι αυτοί που ευαγγελίζονται την γέννηση μια νέας διακυβέρνησης, είναι στην ουσία ανοργασμικοί. Και δεδομένου, ότι τίποτε δεν είναι δυνατόν να προκύψει μέσω παρθενογενέσεως, το μόνο δεδομένο που προδιαγράφει πλέον το νοσηρό καθεστώς είναι η τερατογένεση. Το όλο σύστημα του   κυβερνητικού αδιεξόδου φαίνεται καθόλα επιθυμητό και κλιμακούμενο από τα κέντρα της εξουσίας, τα οποία υπέρκεινται των λιμοκοντόρων του κομματικού κατεστημένου της χώρας (ή ορθότερον προτεκτοράτου). Έχει καταστεί προφανές, ότι η εντέχνως κλιμακούμενη κοινωνική, οικονομική, περιβαλλοντική κρίση, κρίση αξιών, ιδεών και παιδείας - πριν αυτή μετατραπεί σε άμεση κρίση συρρικνώσεως της εδαφικής επικρατείας - θα επεκταθεί σε έντεχνη ζοφερή κυβερνητική κρίση.

Η διαπίστωση/σύνθημα, ότι η σημερινή παρέα, οι οποίοι υποδύονται την κυβέρνηση, θα φύγουν νύκτα, ή θα φύγουν με ελικόπτερο και τα τοιαύτα, όσο κι αν αποτελεί την πλέον αναμενόμενη των περιπτώσεων, δεν μπορεί παρά να ικανοποιεί μόνο αισθήματα εκτονώσεως. Η ιστορία έχει δείξει στην περίπτωση του  Βενιζέλου, ότι η αναχώρησή του στο εξωτερικό, είχε ως μόνο στόχο να φορτωθούν τα αποτελέσματα της  πολιτικής του στις πλάτες των κομματικών του αντιπάλων, οι οποίοι, στο ποσοστό που έφεραν κάποια ευθύνη για την Μικρασιατική καταστροφή, αυτή ήταν απείρως υποδεεστέρα αυτής του "εθνάρχου".

"Αείμνηστος" ο ένας, "αείμνηστος" ο άλλος, "εθνάρχης" ο ένας, "πολιτικός ηγέτης" ο άλλος, στην ουσία πρόκειται για ένα μάτσο αχρείους, οι οποίοι κολύμπησαν με το βαρύ αζημίωτο στα βουρκόνερα του Ελλαδιστάν, επειδή κάποιοι ανώριμοι πολιτικά τους νομιμοποιούσαν τύποις δια της ψήφου των, για να αιμορραγούν μονίμως οι καλώς νοούμενοι και διάγοντες εν αξιοπρεπεία Έλληνες και να φθάσουμε σήμερα στην διόγκωση της γάγγραινας, με αποτέλεσμα να μας απειλεί πλέον ο ακρωτηριασμός και η ακατάσχετος αιμορραγία.

Όσο τεράστιες όμως κι αν ήσαν ανέκαθεν και διαχρονικώς οι ευθύνες του πολιτικού κατεστημένου,   ΤΗΝ ΒΑΣΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ. ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ. ΓΕΝΕΕΣ ΕΠΙ ΓΕΝΕΩΝ. Αγνοούμε σκοπίμως την ιστορία μας, αποδεχόμενοι τα ψευδολογήματα του επισήμου "εκπεδευτικού προγράμματος" ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ.

Με την παραπάνω διαπίστωση δεν λησμονώ να εξαιρέσω, αυτούς οι οποίοι αγωνίστηκαν - προσφέροντες συχνά τα πάντα - στο παρελθόν στο όνομα της ελευθερίας της πατρίδος μας.

Αναμφίβολα οφείλουμε απολογία ενώπιον του Ελληνικού λαού και έναντι αυτών.  Όχι διότι προδώσαμε τις αξίες τους. Διότι κάτι τέτοιο ουδέποτε συνέβη. Η απολογία που οφείλουμε αφορά   την ανεπάρκεια να δομήσουμε όραμα, το οποίο να μπορεί  να λειτουργήσει μακροπρόθεσμα και να δώσει προοπτική. Αφορά την συμπόρευσή μας μέσα σε ένα γενικότερο ρεύμα ενθουσιασμού χωρίς βάθος σκέψης και κριτικής ενδοσκόπησης, με επικρότηση του κάθε παλαβιάρη, ο οποίος πλασαριζόταν σαν "στέλεχος" επειδή είχε διαβάσει, χωρίς να κατανοήσει σε βάθος, δυο μπροσούρες. Οφείλουμε απολογία, επειδή ικανοποιηθήκαμε με στερεότυπα, χωρίς να επιτύχουμε λειτουργική ανάλυση , επειδή το σοκ των πολιτικών πισωγυρισμάτων μας οδήγησε κατά καιρούς σε άτακτη αδράνεια.

Καλά αυτά που μας λες θα μπορούσε να μας πει κάποιος. Τώρα τι συμβαίνει; Γιατί γίνονται όλα αυτά;  Να λοιπόν τι συμβαίνει! ΜΑΝΙΩΔΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ με στόχο να παραδώσουμε μία Ελλάδα μικρότερη και ταπεινωμένη στις επόμενες γενεές .

Αν δεν ξέρεις τι να κάνεις τότε κάνε κάτι.