Τι περιμένει ένας λαός από έναν ηγέτη;

 Τι περιμένει ένας λαός από τον κάθε  Γιώργο Παπανδρέου και όποιος στο διάολο ακολουθήσει μετά από αυτούς, αλλά και από όσους προηγήθηκαν ήδη; Γιατί τους πλήρωνε και τους πληρώνει με τον ιδρώτα και το αίμα του;

 Περιμένει να βγουν και να πουν αλήθειες, όσο βαριές και επικίνδυνες μπορεί να είναι αυτές, για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Τότε ο λαός από μόνος του θα έθετε τους ίδιους και τις οικογένειές τους πάνω από τις δικές του και θα έβαζε τα στήθια του μπροστά για να τους προστατέψει.

Το ηγετικό χάρισμα δεν γεννιέται με την εκλογή στο ηγετικό υπούργημα ούτε το αποκτά κανείς με τον καιρό, «μαθαίνοντας» να ασκεί ηγεσία. Ο ηγέτης είναι ηγέτης προτού τον εκλέξουν για ηγέτη. 

Είναι έτοιμος να ηγηθεί επειδή έχει στόχους, πιστεύει στους στόχους του με μαχητική αποφασιστικότητα. Τόσο οι στόχοι του (το διαγνωστικό του χάρισμα σφυρηλατημένο στο αμόνι επίπονης σπουδής) όσο και το πείσμα για την επίτευξή τους, είναι δεδομένα αμέσως ευδιάκριτα στον λόγο του ηγέτη: Δεν υπάρχει λέξη περιττή ή συμβατική όταν μιλάει, ούτε παραμικρή έκφραση που να αποβλέπει στον εντυπωσιασμό και όχι στην ουσία.

Αυτά από την πρώτη στιγμή, όταν ακόμα ευχαριστεί τους εκλέκτορες για την εκλογή του. Η λιτότητα λόγων, χειρονομιών, συναισθηματικών διαχύσεων εγγυάται το ηγετικό χάρισμα. Οπως και η ικανότητα αξιολόγησης της ανθρώπινης ποιότητας: Ποιοι είναι οι άμεσοι συνεργάτες του ηγέτη, οι επιτελείς του, ποιοι τον πλαισιώνουν στις δημόσιες εμφανίσεις του – αν απαιτεί από τους επιτελείς του να τον κρίνουν αδυσώπητα, να ελέγχουν απροκατάληπτα και να μεταφέρουν με συνέπεια στην πράξη τη στρατηγική του.

Ο συμβιβασμός με τη μετριότητα, με ασήμαντα αναστήματα ανθρώπων που (προφανώς υστερόβουλα) συνέργησαν στην εκλογή του ηγέτη, είναι τεκμήριο απουσίας ηγετικού χαρίσματος. 

Το ίδιο και ο συμβιβασμός με σκοπιμότητες για την εξασφάλιση «ισορροπιών» στο εσωτερικό της όποιας κουζίνας ή καμαρίλας: κομματικής, κυβερνητικής, αρχιεπισκοπικής – οποιασδήποτε. Οσα προσόντα κι αν θρυλείται ότι διαθέτει ένας καινούργιος ηγέτης, ακυρώνονται κυριολεκτικά όταν διανείμει θώκους ή ανεχθεί να παραμείνουν σε θώκους ασημαντότητες, μόνο για να ξεπληρώσει υποχρεώσεις, να εξοφλήσει εκδουλεύσεις υποστηρικτών του, να χρυσώσει το χάπι σε αποτυχημένους ανταγωνιστές του. Η ανοχή της μετριότητας προεξοφλεί με αδήριτη νομοτέλεια το Βατερλώ του ηγέτη 

Αν δεν μπορεί να κάνει ο σημερινός κάτι τόσο απλό, θα έπρεπε  να κάνει κανώ και ας έφτανε κωπηλατώντας μέχρι τη Μινεσότα.

Αλλά τι λέω! Σήμερα είναι διαφορετικά τα πράγματα. Το χρίσμα για να γίνει κάποιος  πρωθυπουργός είναι να πάει στην Αμερική, να πάρει από κει το βάπτισμα του πυρός, κατόπιν να περάσει και από τη λέσχη μπιλντεμπεργκ για να πάρει τις απαραίτητες οδηγίες και συμβουλές  και εφόσον περάσει από όλα αυτά τα σταδία και αποδεχτεί όλα αυτά που έχει στο μυαλό της η παγκοσμιοποίηση τότε μπορεί να γίνει αρχηγός κόμματος  και πρωθυπουργός .

Τέτοιους ηγέτες δεν τους χρειαστήκαμε και δεν θα τους χρειαστούμε ποτέ.

Ο Μέγας Αλέξανδρος έφτασε μέχρι την Ινδία γιατί ήταν στην πρώτη γραμμή μαζί με τον απλό στρατιώτη του.Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έμεινε στην Ιστορία γιατί υπερασπίστηκε την Βασιλεύουσα μέχρι θανάτου μαζί με τους στρατιώτες του και τον απλό κόσμο. 

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος και τόσοι άλλοι ήρωες του 1821 έμειναν στην Ιστορία σαν ήρωες, γιατί ήταν στην πρώτη γραμμή με το λαό και τους στρατιώτες τους.

Τέτοιους ηγέτες θέλουμε για να μας οδηγήσουν μπροστά. Υπάρχει κανείς, έστω κι ένας;

Ο Νέος  Ηγέτης για να καταφέρει αυτό που καρτεράει το Εθνος απο αυτόν; Δηλαδη την ανάτασή μας και την απελευθέρωσή μας απο τα δεσμά των τοκογλύφων και των λαμογιών της πολιτικής;

• Να έχει πάνω απ όλα, την Ελλάδα στην καρδιά, στη ψυχή και στο μυαλό του. Τουτέστιν, να είναι θερμός ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ. 
• Να έχει το θάρρος, τη γενναιότητα και τη καλλιέργεια ενός Αλεξάνδρου.
• Να έχει την αποφασιστικότητα και την πολιτική οξυδέρκεια ενός Βενιζέλου. 
• Να έχει την εντιμότητα ενός Καραμανλή και την απόφαση να κυβερνήσει τον τόπο, “στεγνώνοντας τη ψυχή του” όπως εκείνος και τέλος…
• Να έχει το ψυχρό και δολοφονικό βλέμμα ενός Πούτιν.

Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα αποκλείει να εμφανιστεί ηγέτης με στόφα ηγέτη. Τα κόμματα έχουν αποδειχθεί επαγγελματικές συντεχνίες, μαφίες διαπλεκόμενων συμφερόντων, όπου «σταδιοδρομεί» κανείς ξεκινώντας από τον συνδικαλισμό ή τις κομματικές νεολαίες, δηλαδή μόνο πειθήνια υποταγμένος στους όρους του συστήματος. Οσες προθεσμίες κι αν δώσουμε στους κατά συνθήκη ηγέτες, τόλμη ριζικών θεσμικών μεταρρυθμίσεων για κοινωνική ανάταξη δεν μπορεί να υπάρξει. Ο δημόσιος λόγος που ζητάει, δεκαετίες τώρα, πολιτική αλλαγή, θα παραμείνει εξωπραγματικό ευχολόγιο.

Έχουμε ηθικό χρέος κύριοι. Ο Ελληνισμός δεν είναι φυλετική ιδιότητα, είναι πολιτισμός.

Ιωσήφ