Η ‘νέα τάξη πραγμάτων’ και η Ελληνική δεξιά

Ο κ. Σαμαράς, στην προοπτική της διαδόχου πολιτικής καταστάσεως, με διάγγελμά του απάντησε στις εξαγγελίες του πρωθυπουργού μετά  την επίσημη διακήρυξη πτωχεύσεως στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών και υπεραμύνθηκε το Ζάππειο ΙΙ,   δηλαδή τα μέτρα τα οποία ετοίμασαν τα κυκλώματα της "νέας τάξης" σε περίπτωση που στραβώσει η ακολουθούμενη πορεία.

Ποιόν επιχειρούν να δουλέψουν με αυτά τα  επιχειρήματα οι υποστηρικτές της Ελληνικής δεξιάς, επικαλούμενοι ανύπαρκτη αντιπαλότητα του πολιτικού χώρου στον οποίον ανήκουν προς την "νέα τάξη", εμάς ή τους εαυτούς τους;

Η τάση της παράταξής τους είναι να ερμηνεύσουν το φαινόμενο της "νέας τάξης" με βάση τις σταθερές της κομματικής τους ιδεολογίας. Στόχος τους δεν αποτελεί το θεωρητικό ξεκαθάρισμα γύρω από το φαινόμενο, ούτε κατά συνέπεια η εκπόνηση και προώθηση στόχων, οι οποίοι ανάγονται σε αυτήν την λογική. Αποσκοπούν να κάνουν χρήση των δεδομένων της "νέας τάξης" μόνο και μόνο για να αποκτήσουν επιπρόσθετα επιχειρήματα στην προοπτική ενισχύσεως της κομματικής τους ιδεολογίας.

Eντοπίζουν την αφετηρία της "νέας τάξης" στα σύγχρονα συμφέροντα των μεγαλοτραπεζικών  οίκων, τα οποία κυριαρχούν παγκοσμίως. Η θεώρησή τους δηλαδή στηρίζεται στην οικονομία.

Για τους δεξιούς υπεύθυνοι της "νέας τάξεως" και πίσω από τις τράπεζες βρίσκονται οι "σοσιαλιστές". Βασικό επιχείρημα, το οποίο δρομολογούν προς αυτήν την κατεύθυνση, είναι η πράγματι ανταποκρινόμενη στην πραγματικότητα προσπάθεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή νεωτέρου, να ελιχθεί στο μέτρο του δυνατού, όσο αυτός ήταν πρωθυπουργός, ενάντια στις πιέσεις των "συμμάχων", επιχειρώντας ανοίγματα στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδος. Αυτό το δεδομένο το αντιδιαστέλλουν στην απροκάλυπτη, βάσει σχεδίου και προωθημένη στη βάση πολιτικής εξαπάτησης του συνόλου υποδούλωση της Ελλάδας στο ΔΝΤ.

Τα δεδομένα, τα οποία αποκαλούνται με έντονο κατά κανόνα τρόπο οι ανήκοντες στην λαϊκή δεξιά ισχύουν το δίχως άλλο ως τέτοια. Είναι όμως αυτά κατάλληλα, ώστε να εξαχθούν τα συμπεράσματα, που αυτοί επιθυμούν; Ή επιχειρούν να ανάγουν τις συγκυρίες σε νομοτέλειες, διαστρεβλώνοντας στοιχειώδη δεδομένα και αξιοποιώντας τον τρόπο με τον οποίο ακριβώς η "νέα τάξη" επιχειρεί να παρουσιάσει τα πράγματα, αποσκοπώντας στην προώθηση των μετά την ανοικτή πτώχευση λύσεων, που έχει στο συρτάρι; Με αποτέλεσμα να βολοδέρνει οι κοινωνία για μια ακόμη τετραετία στο επόμενο μέλλον και μετά άντε βρέστα.

Δικαιούνται, λοιπόν οι δεξιοί να επικαλούνται αντιπαλότητα ενάντια στην "νέα τάξη";
Νομίζω, ότι εκ των πραγμάτων οι λίγοι εναπομείναντες υποστηρικτές του Κώστα Καραμανλή δικαιούνται. Σε αυτόν και στον ανελέητο πόλεμο από τις δυνάμεις της "νέας τάξης", που αυτός δέχθηκε με απανωτά κτυπήματα κάτω από την μέση.

Αυτό το δικαίωμα δεν ισχύει όμως για τους δεξιούς γενικώς, και ιδιαίτερα για τους υποστηρικτές της Ευρωπαικής δεξιάς, ή του Αντώνη Σαμαρά γενικότερα. Η επιχειρηματολογία της Ελληνικής δεξιάς εντοπίζει το κέντρο της "νέας τάξης" στα εξουσιαστικά δεδομένα των ΗΠΑ και αντιπαραβάλει σε αυτά την πολιτική των Ευρωπαϊκών χωρών της ΕΕ.

Αυτό που παραβλέπεται με αυτήν την προσέγγιση είναι το τελικό κίνητρο, το οποίο διέπει την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, της επιβολής ολοκληρωτικού πλανητικού κράτους, την κατάργηση του ρευστού χρήματος και την επιβολή της πανθρησκείας.

Το κίνητρο αυτό δεν είναι οικονομικού χαρακτήρα, αλλά αφορά καθαρά την εναπόκτηση δυνάμεως επιβολής. Κάποιοι στοχεύουν στον ολοκληρωτικό μας έλεγχο, ώστε να μας επιβάλουν κάτι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ.

Ιωσήφ