Φιλανδοποίηση 'γιοκ'

Ο Έλληνας σήμερα έχει τα χάλια του. Μοιάζει με το πυγμάχο που δέχεται καταιγισμό κτυπημάτων από τον αντίπαλο και παραπατάει ζαλισμένος στο ρινγκ έτοιμος να πέσει κάτω. Τα μέτρα οικονομικής αφαίμαξης, ‘γροθιές στο στομάχι.’ Τα μέτρα απώλειας εθνικής κυριαρχίας ‘γροθιές στο σαγόνι’. Εθνική υπερηφάνεια…. Άστο καλύτερα. 

 Ξένοι  πολιτικοί αναλυτές και θεωρητικοί στρατηγιστές θεωρούν ότι η επιβεβλημένη ανάγκη του Έλληνα για ασφάλεια στην οικονομική άλωση, θα τον οδηγήσει τελικά στη φιλανδοποίηση με τη Τουρκία.

Ο όρος αυτός της «φινλανδοποίησης» (finlandization) ιστορικά περιγράφει και κωδικοποιεί το ιστορικό των σχέσεων της Φινλανδίας με την τσαρική Ρωσία και αργότερα με τη Σοβιετική Ένωση μέχρι και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.Ευρύτερα περιγράφει τη διαδικασία κατά την οποία μια μικρή σε μέγεθος χώρα που συνορεύει με μια μεγαλύτερη αποκτά με συγκεκαλυμμένο τρόπο (τόσο συνειδητά όσο και ασυνείδητα) εξάρτηση από την ισχυρότερη, αντιδρώντας αυτόματα και πάντοτε θετικά σε κάθε αίτημα του ισχυρού γείτονα. Η συμπεριφορά αυτή υποκρύπτει μια αμυντική «στρατηγική λογική», η οποία πηγάζει από ένα  σύνδρομο φοβίας ότι μια μη κατευναστική συμπεριφορά θα οδηγήσει σε σύγκρουση και η μικρή σε μέγεθος χώρα θα χάσει περισσότερα.

Οι λέξεις, όπως έχετε διαπιστώσει στα ΜΜΕ έχουν αρχίσει να χάνουν  το νόημά τους και χρησιμοποιούνταν ως ευφημισμοί αποκρύπτοντας την πραγματικότητα. Η λέξη εθελοδουλεία έγινε απλά «καλή γειτονία». Η υποταγή στον ηγεμόνα έγινε «ειρήνη» ενώ η αποποίηση κυριαρχικών δικαιωμάτων κατέληξε να είναι «συνεταιρισμός για την ειρήνη». Όσο για το ιστορικό των σχέσεων των δύο λαών αυτό έπρεπε να συμβαδίζει με τη θεώρηση του ισχυρού.

Ως διεθνολογικός πλέον όρος η «φινλανδοποίηση» καταδεικνύει τους κινδύνους που συνεπάγονται οι «επιθέσεις φιλίας» που λαμβάνουν χώρα στο πλαίσιο μιας ιστορικής αντιπαλότητας, η οποία όμως δεν αίρεται, και μιας ταυτόχρονης στρατιωτικής ανισότητας που επιβαρύνεται από την απουσία πολιτικής βούλησης και αποτρεπτικής στρατηγικής εκ μέρους της μικρότερης σε μέγεθος χώρας.

  Οι «επιθέσεις φιλίας» που δεν αίρουν τη πραγματική  αντιπαλότητα μεταξύ κρατών αποτελούν αναπόσπαστο μέρος μιας επιθετικής στρατηγικής κίνησης που αποβλέπει στην ψυχική άλωση του αντιπάλου, προσδίδοντας στην εθελοδουλία του μορφή νορμάλ συμπεριφοράς.

Στην περίπτωση της Ελλάδας παρακολουθούμε διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις να έχουν οδηγήσει την Ελλάδα στην κατηφόρα της «φινλανδοποίησης». Την προσαρμογή αυτή της Ελλάδας στα δεδομένα της τουρκικής ισχύος οι Τούρκοι, με τελευταίους εκφραστές το δίδυμο Ερντογάν - Νταβούτογλου, σφυρηλατούν συνεχώς με εναλλαγές «επιθέσεων ειρήνης» και επιδείξεων δύναμης.

Αυτό που δεν ξέρουν καλά ούτε καν η κυβέρνηση πιστεύω είναι ότι, ο Έλληνας είναι παράδοξο ον. Ο Ελληναράς που είχε αποκτήσει μία ποιότητα ζωής που του πρόσφεραν τα δανεικά και μία ψεύτικη πραγματικότητα και του  έδωσαν οι ψεύτες πολιτικοί του,  δεν θα ήθελε να την χάσει με τίποτα. Ακόμα και  μία πιθανότητα αναμέτρησης με τη Τουρκία θα εύρισκε πολλούς ομοϊδεάτες της φιλανδοποίησης.

Σήμερα όμως τι έχει να χάσει; Την ποιότητα ζωής, τις καταθέσεις, τις διακοπές;  Νόμιζαν ότι με υποχθόνιους μεθόδους   θα εξουδετέρωναν την εθνική του υποδομή, πολεμώντας ότι είχε ψηλά στη συνείδησή του. Την Ορθοδοξία, την Οικογένεια και το καθήκον προς τη πατρίδα. Γελάστηκαν όμως. Η δραχμή καταργήθηκε αλλά ο φοίνικας υπάρχει και ξαναγιενιέται. Όσο για τους Τουρκους θα τους το πω φιλανδοποίηση γιοκ ή αλλιώς στη γλώσσα τους.

Gelip cesaret ederse..............Üzerin  getirmek veya kalkan gelmek

Ιωσηφ