Το πορτραίτο του Dorian Gray

Δεν ξέρω αν έχετε ποτέ ακούσει ή διαβάσει για το «πορτραίτο του Dorian Gray». Προσωπικά τo είχα ξεχασμένο αλλά πρόσφατα μου το θύμισε ένα επίκαιρο ποίημα του Κ. Καρυωτάκη.

Είναι ένα αριστούργημα του Oscar Wilde με κεντρικό θέμα  το πορτραίτο ενός ανθρώπου του Dorian Gray, που έφτιαξε ένας φίλος του ζωγράφος.   Ο νέος Dorian για πρώτη φορά ανακαλύπτει το μεγαλείο της ομορφιάς του  και καταλαμβάνεται από την αγωνία του μήπως αυτή η νεότητα και η ομορφιά με το πέρασμα του χρόνου χαθούν. Τότε λοιπόν κάνει μια ευχή: αυτό το πορτραίτο μόνο του να μπορούσε να γερνάει και εκείνος να παραμένει πάντα νέος.

 Με τη μαγεία της ευχής, ο Dorian διατηρεί τη χάρη και τη νεότητά του. Το πορτραίτο του μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο άσχημο καθώς χαράζονται πάνω του τα στίγματα της ψυχικής διαφθοράς, των ελαττωμάτων και της φαυλότητας του νέου Dorian, ο οποίος  πιστεύει ότι η τέχνη του να ζεις είναι πιο σπουδαία από την ίδια τη ζωή και ότι η έρευνα της ομορφιάς είναι ο μόνος λόγος που αξίζει να ζεις.

 Ο Dorian Grey  μεταμορφώνεται σ’ ένα τέρας που δεν ξέρει πια να διακρίνει το Καλό από το Κακό παρά μόνο, όταν κοιτάζει το πορτραίτο του. Ακολουθεί μια ζωή κοσμική, επιπόλαιη και άσωτη.  Τελικά  βλέποντας το πορτραίτο του καταλαμβάνεται από φόβο μπροστά στο φρικτό θέαμα που φέρνει στα μάτια του.

Είναι ο τύπος του ανθρώπου που παρουσιάζει με ωραίο και δόλιο τρόπο θέματα φαύλα και πολλές φορές χυδαία προσπαθώντας να προσελκύσει το ενδιαφέρον των συνανθρώπων του και να τους οδηγήσει στην εξαπάτηση ματαιώνοντας τα όνειρά τους και τις ελπίδες που έτρεφαν από την ωραιότητα των λόγων του.

Το αίσθημα του ναρκισσισμού και της εγωιστικής ικανοποίησης να είναι περίβλεπτος και να επιφυλάσσει στον εαυτό του μια προνομιούχο θέση μέσα στην κοινωνία τον οδήγησε στην απογοήτευση. Αφού κανείς δεν μπορεί να αποφύγει το πλήρωμα του χρόνου που θα έρθει αργά ή γρήγορα και που θα ανταμείψει τον καθένα μας σύμφωνα με τις πράξεις του και το έργο που πραγματοποίησε στην πορεία του.

Το πορτραίτο λοιπόν του Dorian Grey στράφηκε εναντίον του, τον εκδικήθηκε γιατί λειτούργησε σαν καθρέφτης της ψυχής του που είχε αρχίσει να μαυρίζει από την κραιπάλη, την ακολασία και την άσωτη ζωή του ιδίου.

Επομένως ο Dorian είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Υποκριτής, αλαζόνας, υπερφίαλος, ψεύτης, ικανός για όλα όχι σπάνιος όμως. Σήμερα συναντάται σε όλες τις σχέσεις «προσωπείο με προσωπείο».

Μήπως σε αυτό το πορτραίτο βλέπουμε και εμείς το πρόσωπό μας; 
Μήπως θα πρέπει να μιλήσουμε ειλικρινά με τον κακό μας εαυτό  και να διορθώσουμε τα ελαττώματά και τη ματαιοδοξία μας;
Μήπως πρέπει να καλιεργήσουμε τον άνθρωπο μέσα μας;

Μόλλη Μαχαίρα