Πανεπιστήμιο νέοι και πολιτική

Ζούμε σε μια πολύ άχαρη εποχή. Εποχή χωρίς όνειρα και ελπίδες. Εποχή γκρίζα, διαβρωμένη από την αναξιοπιστία, το ψέμα, την υποκρισία, τη διγλωσσία και την αναξιοκρατία. του σήμερα είναι η πτώση των αξιών, η κατάρρευση των ιδεολογιών, η αμφισβήτηση των προτύπων, η υποχώρηση της συλλογικής δράσης προς όφελος του ατομισμού, η εξαφάνιση των ηρώων και η υποκατάστασή τους από star.

Παλαιότερα η πολιτική δράση, οι ιδεολογικοί αγώνες ήταν ιεροί. 

Έδιναν νόημα στη ζωή των ανθρώπων και φτερά στην ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Το είδαμε τότε στο Πολυτεχνείο. Σήμερα, η πολιτική βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορούμενου. Θεωρείται ως βασικός υπαίτιος για την παρακμή της εποχής. Η διαπίστωση αυτή έχει μια δόση αλήθειας. Αλλά δεν εξηγεί όλη την αλήθεια. Για την εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η κοινωνία και κατ' επέκταση η πολιτική, υπάρχουν διάφορα αίτια. Το αποτέλεσμα όμως είναι ότι οι νέοι απομακρύνονται από τα κοινά, αποστασιοποιούνται από την πολιτική, αναπτύσσουν δική τους γλώσσα επικοινωνίας την οποία οι παλαιότερες ηλικίες δεν καταλαβαίνουν.   

Προσωπικά μου αρέσει να επικοινωνώ με νέους ανθρώπους, να τους ακούω και να αντιλαμβάνομαι τους προβληματισμούς τους και τις αγωνίες τους. Ιδιαίτερα για κοινωνικούς αγώνες και τη πολιτική. Με ρώτησε πρόσφατα ένας πρωτοετής φοιτητής  ¨Γιατί  θα πρέπει να πολιτικοποιηθώ και να εγγραφώ αρχικά σε μία φοιτητική παράταξη και στη συνέχεια να κομματικοποιηθώ με την συμμετοχή μου στη νεολαία κάποιου κόμματος;¨.

Αγαπητέ φίλε. Τέτοια απάντηση φυσικά δεν μπορείς να τη δώσει κάποιος φοιτητής τη πρώτη ημέρα του στο πανεπιστήμιο. Θέλει χρόνο και πείρα. Αυτό σημαίνει ότι, εντάσσεσαι με πλήρη συνείδηση του τί περιμένεις και τί σε περιμένει. Αλλά προ παντός με πλήρη συνείδηση ότι, εσύ θα συμμετέχεις ενεργά και όχι σαν ενεργούμενο. Όχι σαν αφισσοκολλητής, χειροκροτητής και χαχόλος, αλλά σαν στέλεχος, η γνώμη του οποίου θα προσφέρει σε μηχανισμούς της εφαρμογής της πολιτικής του κόμματος που επέλεξες.

Υπάρχουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις. Κατ’αρχάς η αρνητική άποψη και για τα δύο. Υποστηρικτές της λένε: «Γιατί θέλεις αυτήν την δέσμευση; Κάτι πρέπει να σου λείπει, που με την δέσμευση αυτή επιχειρείς ή πιστεύεις ότι, θα το αποκτήσεις. Μήπως όμως αυτό που επιχειρείς μέσω πολιτικής και κόμματος μπορείς με τις ικανότητές σου να το έχεις και πανταχόθεν ελεύθερος, αδέσμευτος και ανεξάρτητος να το απολαμβάνεις με όλην σου την ψυχή και με συνέπεια και συνείδηση; Και από πάνω να μπορείς με χωρίς τύψεις να προβαίνεις σε κριτική;

Η εκμετάλλευση των νέων ξεκινά απο τα Πανεπιστήμια με τις παρατάξεις και την στρατολόγηση φοιτητών. Στην Ελλάδα είναι ελάχιστοι οι πολιτικοποιημένοι και μη κομματικοποιημένοι γιατί τα «κοράκια»(κόμματα) έχουν πέσει με τα μούτρα στην υφαρπαγή ψήφων αποχαυνώνοντας τον εγκέφαλο και την σκέψη των νέων. Άλλωστε κανένα κόμμα δεν θέλει να έχει σκεπτόμενους ψηφοφόρους παρα μόνο άβουλους και χωρίς γνώμη ψηφοφόρους. Η κατάντια στης Ελλάδα σε αυτό οφείλεται. Στα κολλημένα μυαλά.

Δέν είναι εξ άλλου πολύ καλύτερα να σκεφθείς την αγκίστρωση σου, αφού προηγουμένως έχεις μελετήσει την επιστήμη της πολιτικής, τις διάφορες ιδεολογίες, την ιστορία της πολιτικής και των κομμάτων σε σχέση με τις ιδεολογίες και όσα αναφέρονται στην απαραίτητη μόρφωση για έναν που θέλει να δεσμευθεί με τον όρο "μου κάνει ή όχι" για να μπορώ να πράξω ανάλογα;»

Συνοπτικά οι άνθρωποι  με σαφή αρνητική άποψη  πιστεύουν ότι, η κομματικοποίηση, όπως ορίζεται σήμερα, με όλες τις δεσμεύσεις στην ανεξάρτητη κρίση, όλους τους περιορισμούς στην ελεύθερη πολιτική σκέψη και έκφραση, είναι τροχοπέδη στην πολιτική ανάπτυξη του ατόμου, άρα η κομματικοποίηση δεν δημιουργεί πολίτες (ενεργούς πολιτικοποιημένους) αλλά υπηκόους σε απόψεις και γνώμες μιας μικρής ηγετικής ομάδος ενώ η πολιτικοποίηση σημαίνει ότι έχεις μια πολιτική ταυτότητα και μια κριτική ικανότητα των πολιτικών πραγμάτων, η κομματικοποίηση σημαίνει ότι είσαι ένας άβουλος πολίτης υπάκουος χωρίς δικαίωμα αντίρρησης της πολιτικής του κόμματος και δεν διαθέτεις τίποτα από τα παραπάνω.

Υπάρχει βέβαια και η θετική άποψη που ισχυρίζεται ότι « Η σωστή οριοθέτηση του θεσμού ενός κομματικού σχηματισμού έχει να κάνει με την συλλογική προσπάθεια, τον αμοιβαίο διάλογο, την ομαδική έκφραση πολιτικού λόγου. Εξ ορισμού, έπεται της πολιτικοποίησης του ατόμου. Πρώτα πολιτικοποιούμαι και μετά κομματικοποιούμαι. Εξ ορισμού επίσης, δεν μιλάει ούτε για δέσμευση, ούτε για εξάρτηση, ούτε βεβαίως για ελεγχόμενη κρίση.

Είναι γνωστό σε όλους ότι η πολιτικοποίηση είναι απαραίτητη προϋπόθεση της ελευθερίας. Είναι υποχρέωση του κάθε μέλους της κοινωνίας. Είναι ο παράγοντας εκείνος που δημιουργεί υπεύθυνους και ενεργούς πολίτες, που συμμετέχουν ενεργά, ελεύθερα και αδέσμευτα σε κάθε πολιτική ή κοινωνική απόφαση και εν τέλει, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για πραγματική ισονομία, ισότητα (δανεικός όρος) και ίσες ευκαιρίες στη ζωή ενός λαού.

Η πραγματική αλήθεια σε ότι  αφορά στις φοιτητικές νεολαίες των κομμάτων είναι ότι  ένα μεγάλο ποσοστό γίνεται μέλος σε μια νεολαία για να τύχει διαφόρων ευκολιών, οι οποίες είναι τα ανταλλάγματα για τη συμμετοχή τους σε αυτές. Ένα άλλο ποσοστό γίνεται μέλος επειδή είναι κάποιοι φίλοι του και θεωρεί πως "πρέπει" να γίνει και αυτο.

Σαφώς και γίνεται μια πολιτικοποίηση μέσω των νεανικών παρατάξεων , αλλά αυτή είναι μονόπλευρη - λογικό - , και δεν ενδιαφέρονται και οι ίδιοι για περαιτέρω ενημέρωση , καθώς θεωρούν πως αφού βρίσκεσαι σε μια παράταξη , πρέπει να πιστεύεις ότι αυτή εκφράζει τις θέσεις σου , και κάθε ενημέρωση για κάτι το διαφορετικό είναι περιττή και αχρείαστη. Άρα οι πιο πολλοί μπαίνουν σε ένα αυλάκι απο το οποίο δύσκολα θα βγούνε.

Για να δώσω όμως μία άμεση απάντηση στον αγαπητό μου φίλο, ΝΑΙ είμαι υπέρ της πολιτικοποίησης ως υποχρέωση και όχι απλώς ως δικαίωμα. Επίσης είμαι κατά της κομματοποίησης και , πιο συγκεκριμένα, κατά της ύπαρξης κομμάτων, όταν αυτά έχουν ως βασικό συστατικό την γνωστή ‘’κομματική γραμμή’’.

Η πολιτική είναι κρίση, είναι άποψη, είναι όραμα, είναι αγώνας, είναι πρόοδος.
Η κομματοποίηση είναι δέσμευση σε μια ιδέα, στο όνομα της συλλογικότητας και της ομαδικής προσπάθειας, που δυστυχώς στις μέρες μας παίρνει την μορφή της φίμωσης, της υποχρεωτικής συγκατάβασης, της άκριτης ακολουθίας σε κάποιο κομματικό ‘’δόγμα’’.

Αυτό πιστεύω πως συμβαίνει σήμερα.

Αν πραγματικά θέλεις να κομματικοποιηθείς, πιστεύω πως κάθε πολιτικοποιημένος νέος, οφείλει να κομματοποιείται ΜΟΝΟ για έναν λόγο. Για να μπορέσει, εκ των έσω, να αλλάξει αυτή τη σάπια νοοτροπία της δογματικής συγκατάβασης, που υπάρχει στα κόμματα και να μπορέσει να αναδείξει την ελεύθερη κριτική, τον αδέσμευτο διάλογο, την υποκειμενική άποψη.

Η επιλογή είναι δική σου


Μόλλη