Vexillum

Λεωνίδας Μαχαίρας

Mετά τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο, αναπτύχθηκε μία ιδιαίτερη επιστήμη η σημειολογία και αγγλιστί Vexillogy όπου vexillum σημαίνει λάβαρο . Η σημειολογία έχει ως αντικείμενο μελέτης όχι μόνο την χρήση, τη λατρεία και εξέλιξη των σημαιών  αλλά μας παρέχει πληροφορίες για το μέγεθος της ανθρώπινης φαντασίας καθώς και της έλλειψης φαντασίας.

Ο νεοελληνικός μηδενισμός και η δίνη στην οποία έχει πέσει η πατρίδα μας αναδύεται ένα νέο vexillum το γνωστό μας μνημόνιο. Είναι δυνατόν το νέο vexillum να επιτύχει την ανάταξη της οικονομίας, την δίκαιη κατανομή των βαρών, την ηθική ισορροπία των μέτρων, την βιωσιμότητα και διαχειρισιμότητα του δημόσιου χρέους;

Μέχρι τώρα μπορούμε να δικαιολογήσουμε την άνοδο των spreads από το γεγονός ότι η διεθνής οίκοι αξιολόγησης και οι κεφαλαιαγορές ανησυχούν για την ικανότητα της ελληνικής δημοκρατίας να αποπληρώσει τα χρέη της. Οι συνεχείς υποβαθμίσεις εκ μέρους των οίκων δείχνουν ότι αυτά τα επιτόκια που πρέπει να πληρώσουμε αντιστοιχούν στην διαβάθμιση που έχουμε πλέον και αυτό είναι πολύ κακό για να πάρει μπρος η ιδιωτική οικονομία. 

Αν προχωρήσουμε μάλιστα στην ανάπτυξη ενός μοντέλου, θεωρώντας το δημόσιο μία εταιρία η οποία πρέπει να φέρει τον ισολογισμό της σε μία ισορροπία η μη τήρηση και απόλυτη εφαρμογή ισοδυναμεί με παράβαση. Τι πρέπει να κάνουμε χωρίς το μνημόνιο ή τι μέτρα θα έπρεπε να πάρουμε;

Το μνημόνιο κάνει τρία πράγματα:

Α) Προσπαθεί να επιτύχει δημοσιονομική εξυγίανση

Β) Να δώσει μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα στην ελληνική οικονομία με σκοπό την μακροχρόνια ανάπτυξη.

Γ) Την σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος

Το λάθος είναι ότι η δημόσια συζήτηση και ο δημόσιος διάλογος έχει παγιδευτεί αποκλειστικά και μόνο στο κομμάτι εκείνο του μνημονίου που έχει να κάνει με την δημοσιονομική σταθεροποίηση. Το σύνολο της πολιτικής και οικονομικής δημόσιας συζήτησης έχει παγιδευτεί στην εφαρμογή του μνημονίου και στην διαχείριση των πολιτικών και κοινωνικών κρίσεων. Δεν έχει εμπλουτιστεί με κάποια αναπτυξιακό χαρακτήρα. Δεν έχουν ληφθεί ούτε τα απαραίτητα μέτρα μη δημοσιονομικού κόστους. Δεν είναι απαραίτητο μία δημοσιονομική παρέμβαση να έχει κάποιο δημοσιονομικό κόστος. Τα μέτρα που έχουν να κάνουν με την εξάλειψη της γραφειοκρατίας, διαφθοράς, (η ΤΡΟΙΚΑ τοποθετεί την φοροδιαφυγή στην 7^η θέση άμεσων ενεργειών)  εισφοροδιαφυγή, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων απαιτούν μόνο πολιτική βούληση. Επομένως έχουμε παραμελήσει αυτό το κομμάτι της επανεκκίνησης της οικονομίας.

Αν είχαμε μία διαφορετική αναπτυξιακή τροχιά της οικονομίας θα μπορούσαμε να ευελπιστούμε σε μεγαλύτερα φορολογικά έσοδα και μικρότερη ανεργία.

Όμως ότι κινείται οφείλεται στο κράτος μειώνοντας τόσο το δημόσιο τομέα το οποίο παράγει το 60% του ΑΕΠ ή συμμετέχει με ένα μεγάλο ποσοστό στην διαμόρφωση της απασχόλησης και του προϊόντος πρέπει σύντομα να αποκαταστήσουμε αυτό το κενό με κάτι άλλο. Δηλαδή να δώσουμε κίνητρα στον ιδιωτικό τομέα να συμπληρώσει τα κενά που άφησε ο δημόσιος τομέας. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πρέπει να μειώσουμε τα ελλείμματα. Αυτό είναι το κλειδί διότι τα ελλείμματα θα μας πουν π[όσοι φόροι θα επιβληθούν ή ποίες δαπάνες θα πρέπει να κοπούν.

Ο κίνδυνος πτώχευσης της χώρας μας οδηγεί να πληρώσουν 23% για βραχυχρόνιο δανεισμό, 16-17% για μεσοπρόθεσμο με τέτοια επιτόκια δεν επενδύει κανείς και δεν υπάρχει καμία κινητικότητα που να δίνει ώθηση στην οικονομία.

Μερικοί πολίτες πιστεύουν ότι κακώς βρεθήκαμε στο μνημόνιο, να εκκινήσουμε εκ του μηδενός και το κυριότερο να δούμε το θέμα της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη.

Σε πρόσφατη έρευνα της Public Issue ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν θέλει να αναγνωρίσει το χρέος. Η πραγματικότητα είναι ότι βρισκόμαστε σε στάση πληρωμών που έχει κηρύξει το δημόσιο (πλην μισθών και συντάξεων), τα ταμειακά διαθέσιμα βρίσκονται σε αρνητικό έδαφος, οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις των φορέων της γενικής κυβέρνησης (νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία, ΟΤΑ) διογκώνονται.

Όλα αυτά οδηγούν σε επικίνδυνους ΑΤΡΟΠΟΥΣ όχι μόνο για την ελληνική οικονομία αλλά και για την ελληνική δημοκρατία (Γ. Σουπιός). Πρέπει να ξέρει ο ελληνικός λαός πως σε περίπτωση που οδηγηθούμε σε αυτές τις ΑΤΡΟΠΟΥΣ μπροστά μας θα είναι η Αλβανία, Β. Κορέα, Κούβα.

Το να φύγουμε από το Ευρώ είναι μία μεγάλη κατάκτηση, μας εξασφαλίζει συνθήκες οικονομικής σταθερότητας που ποτέ δεν είχαμε στην ιστορία μας. Η μόνη βιώσιμη λύση για την Ελλάδα είναι η προσεχτική και συντεταγμένη εκμετάλλευση της αναδιάρθωσης του χρέους και οι ριζικές μεταρρυθμίσεις. Η έξοδος της χώρας μας από τη ζώνη του Ευρώ το πιθανότερο είναι να βρεθούμε στο περιθώριο όχι μόνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και της Παγκόσμιας κοινότητας χωρίς καμία δυνατότητα αναχρηματοδότησης, πτωχευμένη και απομονωμένη στα πρόθυρα του λοιμού.

Ίδωμεν