Σημείο Ελέγχου Τσάρλι

Το σημείο ελέγχου  Τσάρλι (Charlie), είναι από τα κορυφαία σύμβολα του ψυχρού πολέμου και η επιτομή του χωρισμού δύσης και ανατολής στο Βερολίνο. Για περίπου 30 χρόνια αυτό το σημείο ελέγχου αντιπροσώπευε όχι μόνο τη χωρισμένη Γερμανία αλλά και το σημείο όπου συνόρευαν δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ήταν το σημείο όπου οι «Δυτικοί» περνούσαν στην Ανατολική πλευρά, με τα πόδια ή με το αμάξι, ενώ για μερικούς Ανατολικό-Γερμανούς ήταν η διέξοδος για την ελευθερία.

Στο αντιπροσωπευτικό σημείο Τσάρλι βρίσκεται σήμερα και ο Έλληνας. Έφθασε στο σημείο αυτό (λίγοι το έχουν συνειδητοποιήσει) αφού ακολούθησε δρόμους λανθασμένους! Ακολούθησε σκοτεινές διαδρομές που εξαιτίας της ζοφερής οικονομικής κατάστασης κατηφορικές, εύκολες αλλά δυστυχώς που οδήγησαν από την Δυτική ελεύθερη πλευρά προς την ‘’Ανατολική’’, της στέρησης της φτώχειας και της δυστυχίας. Στη νέα πραγματικότητα Ο Έλληνας-Τσάρλι, δεν κατάφερε να συλλάβει το νόημα της δρώσας πραγματικότητας -‘’Wirkliahkeit’’ κατά τους Γερμανούς- με αποτέλεσμα μέσα στον παρατεταμένο ύπνο του, να ευδαιμονεί  σε νεφελώματα παραισθήσεων, με οδηγούς αυτούς που επιμένουν στην απολύτρωση και τον εξωραϊσμό των προβλημάτων και με την ελληνική Βουλή να απαντά στον ταπεινωτικό εκβιασμό με τα 2/3 να ψηφίσει ΝΑΙ στην πολιτική της αποστέωσης και εξαθλίωσης.....................

  

Ο Έλληνας Τσάρλι, δεν ξέρει πότε να μιλήσει, πότε να πράξει και συνήθως πάντα δεν αναλογίζεται το ΓΙΑΤΙ το κάνει. Πιστεύει ότι μόνο αυτός έχει μυαλό χωρίς βέβαια να καταλαβαίνει τι είναι  συλλογικότητα. Τον ακούς να λέει ότι χρειαζόμαστε μία νέα αντίληψη, ειλικρίνεια, εντιμότητα και νέα πολιτική προσέγγιση των πραγμάτων. Δεν το εννοεί όμως. Ποια είναι όμως αυτή η πραγματικότητα;

Οι περισσότεροι από μας έχουμε περάσει από τα γραφεία των Βουλευτών. Η γραμμή αυτή είναι πάρα πολύ λεπτή μεταξύ του «πάρε τα χρήματα αυτά για να μου κάνεις αυτή τη δουλειά», και «κάνε μου αυτή τη δουλειά και θα σε ψηφίσω». Αξιοκρατία μία άγνωστη λέξη. Πώς να μην φθάσουμε στο Τσάρλι;

Ακούμε στις ειδήσεις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, κατάργηση φορέων και μας πιάνει πυρετός, κατάθλιψη και όλα τα συνοδευτικά. Είναι έτσι όμως? Πριν από αρκετό καιρό υποβλήθηκε ερώτηση από τον Βουλευτή του ΠΑΣΟΚ κο Καχριμάκη για τους κρατικούς φορείς. Η απάντηση δόθηκε από την κα Παπανδρέου, η οποία ήταν αποκαρδιωτική. 596 καινούργιοι φορείς επί Νέας Δημοκρατίας, 70 επί ΠΑΣΟΚ. Βελτιώθηκε η προσωπικότητά μας και  η ζωή μας; Πως όλα αυτά τα καινούργια μορφώματα θα μας εμπόδιζαν να φθάσουμε το σημείο Τσάρλι όταν μας  έπνιξαν στη  γραφειοκρατία, το χαρτοβασίλειο και ανθρώπους που καταλάμβαναν καρέκλες χωρίς λόγο.

Το 1992 με Ανδριανόπουλο και με Στέφανο Μάνο είχαμε πρωτογενές πλεόνασμα.  ΔΑΠΑΝΗ – ΔΑΠΑΝΗ είχε ελεγχθεί και όποια δεν κρινόταν απαραίτητη προχωρήσει ακυρωνόταν . Ναι είχε συμβεί. Σήμερα η κα Κατσέλη μιλάει για νέο κόμμα, τι στιγμή που  όταν είχαν μειωθεί οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων στο Υπουργείο της, με το 1ο μνημόνιο δόθηκαν αυξήσεις με τη μορφή μισθοδοτικών δαπανών (υπερωρία).

Να πούμε για τον ΟΣΕ, την αμαρτωλή κατάσταση, ενώ είχε γίνει λόγος για περικοπές μισθών, δεν έγινε τίποτα και αυτό γιατί το Φεβρουάριο του 2011 έκαναν μία καινούργια συλλογική σύμβαση που μέσα υπήρχε διάταξη που έλεγε ότι αποκαθίστανται οι εισοδηματικές απώλειες των προηγούμενων χρόνων.

Να αναφέρουμε την περίπτωση ΕΠΟ, σήμερα η ΕΠΟ ζητάει το αυτοδιοίκητο, θέτοντας απαραίτητη προϋπόθεση το κράτος να μη μετέχει. Πως είναι δυνατόν να μη μετέχει σε πράγματα και καταστάσεις που επηρεάζουν την λειτουργία του.

Σε άλλες χώρες όπως Αγγλία, Γερμανία, δεν υπάρχει κρατική αστυνομία στα γήπεδα. Οι ομάδες έχουν ιδιωτική αστυνομία και αν συμβεί κάτι τότε, υπάρχουν ποινές ως επιπτώσεις. Η αστυνομία βρίσκεται στους δρόμους εκεί που εξελίσσεται η εγκληματικότητα και αναπτύσσεται η παραβατικότητα. Δεν αντιλαμβάνομαι το αυτοδιοίκητο, ενώ το κράτος θα πρέπει να τηρεί τη τάξη, αν είναι έτσι ας συμβεί το ίδιο και στα σουπερμάρκετ, λούνα παρκ και σε όλα τα μέσα μαζικής συγκέντρωσης. Αφού είναι ιδιωτικές εταιρείες, ας έχουν την ευθύνη για τη συμπεριφορά των οπαδών τους, όταν μάλιστα οι ίδιες προμηθευτούν εισιτήρια, ελέγχουν τις διοικήσεις των φορέων αυτών, συνεπώς ναι στην αυτονομία, ναι στο αυτοδιοίκητο, ναι όμως και στις υποχρεώσεις.

Τα παραπάνω παραδείγματα όπως παρατηρούμε δεν είναι από το απώτατο παρελθόν, αλλά από τα τελευταία 2 χρόνια, κατά τα οποία οι κυβερνήσεις ακολούθησαν πολιτικές ανακολουθίες, αφερεγγυότητες, μέτρα που έπρεπε να ληφθούν και δεν ελήφθησαν, νόμοι που επιτηδευμένα δεν εφαρμόστηκαν.

Στην παρούσα φάση δεν έχουμε την πολυτέλεια ούτε του χρόνου αλλά ούτε μπορούμε να «λαϊκίζουμε». Εμείς οι νέοι Έλληνες-Τσάρλι οφείλουμε να επιδείξουμε αυστηρότητα στους εκπροσώπους του Ελληνικού Κοινοβουλίου, σε αυτούς που αντελήφθησαν μετά από 2 χρόνια την πρωτόγνωρη κρίση, ενώ θα έπρεπε να συμμετέχουν περισσότερο. Είναι αδήριτη ανάγκη να ακουστεί η αλήθεια από τους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος, αφού είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την απώλεια της αξιοπιστίας, του βασικού χαρακτηριστικού της χώρας από τους ξένους εταίρους.

Υπάρχει λύση αλλά είναι επώδυνη και αυτή είναι η κατάργηση του σταυρού προτίμησης. Κακά τα ψέματα αυτός είναι ο προθάλαμος της διαφθοράς, η απαγκίστρωση του πολιτικού συστήματος από τη ρουσφετολογία και τις πελατειακές σχέσεις επιτυγχάνεται αρκεί να υπάρχει βούληση.

Η μικρή Ελλάδα μας με τις απεριόριστες δημοκρατικές δεξιότητες βρίσκεται στο σημείο ελέγχου Τσάρλι. Θα μείνει στο ιστορικό γίγνεσθαι ως μία παρεξηγημένη χώρα με διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο ή θα ανακτήσει την πρέπουσα θέση στην ισχυρή οικογένεια των ελεύθερων, ισχυρών, ευρωπαϊκών και δημοκρατικών λαών?  

Λ.Μ