Μία τραγωδία που πέρασε απαρατήρητη

Διαβάσαμε στις ειδήσεις ότι την 1-2-12 βρέθηκε το άψυχο σώμα του 74χρονου Π. Μ, ο οποίος ζούσε πολλά χρόνια στο Σκόπελο της Γέρας μαζί με τον θετό γιο του. Ο μοναχικός γέροντας βρέθηκε νεκρός στο κρεβάτι και το πρόσωπο του ήταν φαγωμένο από τα ποντίκια ενώ ο  θετός γιός του δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί το θάνατο του πατέρα. Ίχνη εγκληματικής ενέργειας δεν βρέθηκαν, ενώ προανάκριση για τα ακριβή αίτια θανάτου διενεργείται από το Α.Τ. Γέρας Λέσβου. 

Ο Σαίξπηρ στον ‘Άμλετ  λέει «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». Το σάπιο έγινε ανεκτό στις μέρες και έτσι φτάσαμε στην κατάσταση διαρκούς ατιμωρησίας και απάθειας.
Ο συνάνθρωπος, ο άνθρωπος της διπλανής  πόρτας  που ανήκε στην ευαίσθητη κοινωνική ομάδα ήταν μια μειονότητα που δυστυχώς είχε παθητικοποιηθεί.


Η πραγματικότητα έρχεται να το επιβεβαιώσει σε ό,τι αφορά τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες το πρόβλημα με τις κοινωνικές δαπάνες.

Σταθερή έστω αυστηρή πολιτική δεν διαφαίνεται να υπάρχει για την έξοδο μας από την κρίση, ενώ τα αστικά κόμματα και η κυβέρνηση  -εις κανένας από τους δύο δεν ασχολείται με τις Ε.Ο. Η μόνη εκφρασμένη πολιτική είναι αυτή που θέλει να προστατεύει τους μισθούς και τις συντάξεις, για παροχές ούτε λόγος. Η ρευστότητα των ασφαλιστικών ταμείων είναι ανύπαρκτη, άλλωστε και το τοπίο στις συντάξεις και τις παροχές είναι θολό. Σήμερα βλέπουμε ότι οι πολιτικές κινούνται στον άξονα των δαπανηρών  ιδρυμάτων. Όλα αυτά τα κρατικά ιδρύματα ανέκαθεν υπήρξαν κέντρα αποκατάστασης του κομματικού στρατού και εξυπηρέτησης της εκλογικής πελατείας δεξιάς και αριστερής.

Ένα προωθημένο κοινωνικό σχέδιο δράσης αξιοποιώντας και το νομολογιακό κεκτημένο δεν θα οδηγούσε τον συνάνθρωπο μας Π. Μ. στην δοκιμασία της βιολογικής αντοχής με τα γνωστά σε όλους μας  αποτελέσματα. Αυτό το εξαιρετικά αυτό ευαίσθητο ζήτημα θα 'επρέπε να ήταν ζήτημα άμεσης προτεραιότητας μαζί μεπολλά  άλλα, όπως της στήριξης της οικογένειας, του ανέργου που βρέθηκε στο δρόμο, αστέγων, Βοήθεια στο Σπίτι ,ΚΑΠΗ. Οι ενέργειες της δραστήριας Προέδρου Κοινωνικής Προστασίας και Αλληλεγγύης κας Αναστασίας Αντωνέλλη δεν μπόρεσαν να φέρουν ανατροπή στις δυσάρεστες εξελίξεις και η απάντηση δόθηκε  στις δηλώσεις στο  τηλεοπτικό κανάλι της Μυτιλήνης. Η αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να αντικαταστήσει το κράτος Πρόνοιας. Η ζωή όμως ξέρει να εκδικείται και να φέρνει την ανισσοροποία στα δρώμενα, στην περίπτωση μας είναι ο υιός Μ.

Για τον υιό Μ. συντρέχουν ειδικοί λόγοι υγείας οι οποίοι θέτουν σε σοβαρό  κίνδυνο την ζωή του και από πληροφορίες του blog βρίσκεται σε ασφαλές χώρο στην Αγιάσσο.

Ποιο θα είναι το μέλλον του? Ποία θα ήταν η ιδεατή λύση? Αν ζούσαμε στην ιδανική Πολιτεία του Πλάτωνα οι Δήμοι και οι Περιφέρειες θα έπρεπε να αναλάβουν  να αντιμετωπίσουν σοβαρά ορισμένα κομμάτια της κοινωνικής πολιτικής. Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο και να ενισχύσουν το κομμάτι που ονομάζεται ανεξάρτητη διαβίωση. Δεν ξέρουμε αν υπάρχουν προσπάθειες αλλά αυτές  πρέπει να είναι συνυφασμένες  με το κομμάτι της εργασίας. Η ασυλοποίηση υποσκάπτει τα θεμέλια της κοινωνικής συνοχή, ενισχύει την αρνητική στάση του κοινού και οδηγεί στην περιθωριοποίηση. Θέλουμε κάτι τέτοιο? Σίγουρα όχι ,διότι τα άτομα αυτά θέλουμε να κινούνται στην γειτονιά μας, θέλουμε να αποκτήσουν κοινωνικές δεξιότητες, τέλος θέλουμε να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή.

Εδώ χρειάζεται υποστήριξη και μια συμβουλευτική προσέγγιση προς τους γονείς, οι οποίοι ζούνε με το άγχος τι θα γίνει το παιδί τους όταν πεθάνουν . Σίγουρα θα ήταν διαφορετική η τύχη πολλών παιδιών αν μπορούσαμε να στηρίξουμε την οικογένεια ώστε να αφήσει το μέλος να κάνει το επόμενο βήμα.

Σε μια τόση βαθειά οικονομική και κοινωνική πολιτική κρίση που διέπει την Ελλάδα χρειάζονται ΑΚΤΙΒΙΣΤΕΣ. Θα κλείσω γράφοντας αυτό που είναι κοινό μυστικό στην περίπτωση του Π. Μ.
ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΟΧΟΙ.
Λεωνίδας Μαχαίρας