Όταν μία αγάπη φεύγει.

Απομόνωσα ένα τμήμα κειμένου από το όμορφο βιβλίο της Μάρω Βαμβουνάκη. «Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης.» Τα μηνύματα που βγάζει είναι πράγματι μοναδικά και πραγματικά επί ‘ξύρου ακμής’.

 

........''Πως να μην είναι ο έρωτας πανίσχυρος;...ακυρώνοντας τα όρια, τα πρέπει και καθετί μέχρι τώρα γνωστό...; Που αλλού ο άνθρωπος δεν είναι ταυτόχρονα άγγελος και θηρίο πρωτόγονο;

Οι έρωτες που μας σημάδεψαν καμία σχέση δεν έχουν με φιλία...δε μπορούν να προσποιηθούν -δεν επιτρέπεται- την αεράτη άνεση της χαρωπής φιλίας...είναι πάντα πληγωμένοι και πάντα θυμωμένοι, σαν παιδιά προδομένα από τους γονείς τους. Έτσι πρέπει. Ο έρωτας είναι απολίτιστος, όχι πολιτισμένος, δεν πίνεις μαζί του έναν καφέ για να πεις τα νέα σου για να δώσεις μετά φιλάκι στον αέρα και να πετάξεις ένα βάναυσα ανάλαφρο : Να μη χαθούμε ή Τα λέμε..................

Στον έρωτα υπάρχει φόβος...ξυπνάς μια μέρα και διαπιστώνεις πως ο άλλος κρατάει τη ζωή σου στα χέρια του...Όσο αυξάνεται ο πόθος αυξάνεται και η εξάρτηση...ο πανικός της εγκατάλειψης.

Όποιος ερωτεύτηκε αληθινά δε μπορεί κατόπιν να γίνει ειλικρινά φίλος με όποιον ερωτεύτηκε. Δεν υποφέρεται αυτή η μετάλλαξη...Αν είναι δυνατόν να χωρίσει κανείς χωρίς πόλεμο. Δίχως φρίκη, κακίες, ζήλιες, εξευτελισμό, εκδικητικότητα... Η ερωτική σχέση είναι μαχαιρια και η κρούστα που με τον καιρό πετυχαίνουμε είναι μια ύπουλη κρούστα, να σχιστεί ξανά, με μια μικρούλα αφορμή, να αιμορραγήσει.

Γι' αυτό οι χωρισμένοι εραστές τείνουν να συκοφαντούν με μικρότητα στους άλλους και στον εαυτό τους το αγαπημένο πλάσμα που έχασαν. Για να μειώσουν την οδύνη της απώλειας, μειώνουν την αξία του προσώπου. Και για να κρατηθούν ετσι μακριά, να έχουν λόγους να τον αποφεύγουν. Να γεννηθεί καλύτερα ανάμεσά τους μια εχθρική παρεξήγηση που σαν τάφρος να τους προστατεύει απ' την επιδρομή της θανάσιμης έλλειψης, της θανάσιμης νοσταλγίας. Για να αντέξουν στον χαλασμό. Κι αυτό ...είναι πιο συγκινητικό και ανθρώπινο κι ας δείχνει απολίτιστο, κακόβουλο, μικροπρεπές και βάρβαρο. Πολύ πιο φυσιολογικό από το να γίνουν φίλοι, να τα λένε στο τηλέφωνο όλα, να βγαίνουν έξω με τους νέους συντρόφους τους, να αισθάνονται άνετα. Φέρονται σαν τίποτα να μην έγινε, γιατί, όντως, ποτέ τίποτα δεν έγινε.

…………………………………………………………………………………………

Συμφωνώ σε όσα λέει.. Όταν έχεις νιώσει, έχεις πονέσει δύσκολα γίνεσαι με τον άλλο απλοί φίλοι και συνυπάρχετε σα να μην τρέχει τίποτα.. Και τουλάχιστον, αν μη τι άλλο, θέλει κότσια για να το παραδεχτείς αυτό!!!

Πάρις