"Δειλοί, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα προσμένουν, ίσως, κάποιο θάμμα"

Έχω καιρό να μιλήσω και να γράψω για τα Ελληνικά πολιτικά τεκτενόμενα αλλά οι απολογισμοί στο  τέλος του έτους το επιβάλλουν.

 Η  παλιά δεξιά αντιλαμβανόταν πάντα τα πράγματα με τρόπο άμεσο χωρίς πολλές σκέψεις. Πατρίς – Οικογένεια - Θρησκεία. Τελεία και παύλα. Ο κίνδυνος είναι ο κομμουνισμός. Τελεία και παύλα. Κάθε είδους κουλτουριάρηδες είναι επικίνδυνοι για το σύστημα.  Τελεία και παύλα. Το κατάλαβα. Το ένοιωσα το μίσος και τη σιχασιά για τους αντίχριστους, τα κομμούνια, τους θολοκουλτουριάρηδες. Οι συζητήσεις περιττεύουν. Είναι ξεκάθαρο και άμεσο. Και τρομακτικό. Όχι γιατί είναι περίεργο, πρωτοφανές, αλλά γιατί είναι αποδεκτό. Και κέρδιζε κόσμο  Ένα κόμμα  εκατομμυρίων ψήφων με δύναμη. .....

Μετά ήρθε ο φιλελευθερισμός και ο σοσιαλισμός. "Στη δημοκρατία που είσαι ελεύθερος να λες ότι θέλεις, αφού κανένας δεν θα σ΄ακούσει". Υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου, της σκέψης, των ιδεών. Από πότε υπάρχει ελευθερία και δεν το ξέρω. Μόλις σε βαφτίσουν, σε στέλνουν σε ένα σχολείο όπου λαμβαίνεις μια κατευθυνόμενη - για να μην ξεφύγεις - από όλες τις μεριές, υποτίθεται μόρφωση. Τελειώνεις πανεπιστήμιο και δεν έχεις ιδέα ούτε από ιστορία, ούτε από γεωγραφία, ούτε από φιλοσοφία ή  (είναι ανέκδοτο) αρχαία ελληνική γραμματεία! Μετά ως γνήσιο  χριστιανό ελληνόπουλο σπουδάζεις και μπαίνεις στο χώρο εργασίας σύμφωνα με τους κανόνες του κτηνώδους  συστήματος, και στο τέλος πεθαίνεις χωρίς να έχεις μάθει ποτέ τι σου συνέβη στ΄αληθεια.

  

 "Δειλοί, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα προσμένουν, ίσως, κάποιο θάμμα" Γράφει ο Βάρναλης αλλά ποιος τον διαβάζει πλέον.

Κατ' αρχήν στην Ελλάδα δεν έχουμε το στοιχειώδες. Δεν έχουμε έναν στοιχειώδη πολιτικό πολιτισμό, γιατί αυτά τα πολιτικάρια δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους. Η πατρίδα κινδυνεύει, η πατρίδα βουλιάζει, και πολεμάν σαν κατίνες ο ένας τον άλλον, εσύ έκανες εκείνο στο αυτό κι εσύ έκανες το άλλο. Δεν έχουν την παλικαριά, την εντιμότητα να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να αφήσουν τις κατινιές στην άκρη και να κουβεντιάσουν. Είναι τυχαίο; Μα ένας δεν αυτοκτόνησε απ' αυτούς εδώ τριανταπέντε χρόνια; Ένας δεν ζήτησε συγγνώμη, ένας δεν παραιτήθηκε;

 Γι αυτό λέω, ότι είναι πρόβλημα συνείδησης και όχι ιδεολογίας; Είναι πρόβλημα συμπεριφοράς κι όχι ιδεολογίας.

Το ελληνικό πείραμα είναι χαρακτηριστικό. Κι είναι ίσως το σημαντικότερο πείραμα που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην έναρξη της Νέας Εποχής που καταφθάνει σύντομα και που αρκετοί έχουν παραμυθιαστεί μέσα τους πως κουβαλάει μεγάλες αγκαλιές, συμφιλίωση, πνευματική ανύψωση, κλπ... έχουν ξεχάσει μια μικρή λεπτομέρεια. Ακόμα κι αν κάποια στιγμή ο άνθρωπος βρει ξανά το χαμένο παράδεισο, μέχρι να φτάσει εκεί, θα πρέπει να διασχίσει τη κόλαση. 

Κάποιοι ονειρεύονται τη παλαιά δεξιά. Ένα σύγχρονο κόμμα. Ψάχνουν για αρχηγό. Τον Μαρκεζίνη λένε. Βέβαια φρικάρουν με τη Χρυσή Αυγή αλλά τους χαϊδεύουν τα αυτιά λέγοντας αλληγορικά ότι '' οι κρεμάλες στις πλατείες έχουν στηθεί και περιμένουν τα θύματά τους''. Περιμένουμε εξελίξεις στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ αν θα προλάβει να γίνει βέβαια. Μέχρι τότε Ο Αντώνης ο σφουγγαράκης καλά κρατεί......

Και μη πεταχτεί κανείς και πει ισοπεδώνω τα πάντα και όλους τους καλοκάγαθους πολίτες, τους δημοκράτες κάθε μορφής, γιατί μπορώ να γράψω   εκατό χιλιάδες παραδείγματα της καθημερινότητάς μας όπου αποδεικνύεται πως ζούσαμε, ζούμε και θα ζούμε μέσα σε ένα απολυταρχικό, σκοταδιστικό και ανελεύθερο σύστημα. Έλεος. Στον ανθρώπινο πολιτισμό, όπως έχει εξελιχθεί στις τελευταίες χιλιάδες χρόνια ιστορίας του η πραγματική ελευθερία και η έμπρακτη δημοκρατία ήταν πάντα μια ατομική υπόθεση.

Βενιαμίν
(Με τη βοήθεια της σκέψης του Βασιλικού)