Ξανάρχισε η μετανάστευση στη Λήμνο;

Το ερώτημα των νέων είναι πιο επίκαιρο από ποτέ: «Στην Ελλάδα δε βρίσκω δουλειά, μήπως πρέπει να μεταναστεύσω»; Αυτό το ερώτημα δυστυχώς η Λήμνος τόχει ξαναζήσει.

Νέοι άνθρωποι  ψάχνουν να βρουν   τη λύση στα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Η οικογένεια συμπάσχει, αλλά το πρόβλημα παραμένει. Η ανεργία παραμένει στα ύψη και οι νέοι προσπαθούν να δώσουν λύση στο προσωπικό και οικογενειακό πρόβλημα της σύγχρονης Ελληνικής οικογένειας, την έλλειψη δουλειάς και χρημάτων.

Η μετανάστευση είναι μια διαδικασία απώλειας. Κάποιος που θα αποφασίσει να φύγει θα περάσει διάφορες συναισθηματικές φάσεις: ‘Άρνηση, Διαπραγμάτευση Θυμό, Θλίψη και αποδοχή όπου έρχεται και η τελική απόφαση. Η τελική απόφαση έχει και αυτή τη δική της σειρά συναισθημάτων! Τα ερωτήματα πολλά και διαδοχικά Μήπως είναι καλύτερα να μείνω; Να μείνω έναν χρόνο και βλέπουμε; Αν δεν υπήρχε αυτή η καταραμένη κρίση, δεν θα το σκεφτόμουν καν.

Αν κάποιος φύγει, μπορεί να αισθανθεί θυμωμένος και απελπισμένος: «Μα τι ήρθα σε αυτό τον τόπο να κάνω», μπορεί να νοιώθει θλιμμένος: « Δεν είναι αυτό που ήθελα, νοσταλγώ την πατρίδα μου» κ.α.  Αντίστοιχα αν αποφασίσει να μείνει: « Τι ήθελα και έμεινα; Πάλι δεν βρίσκω δουλειά», θλίψη: «Δεν το τόλμησα να φύγω και να τα αποτελέσματα, δεν έχω όρεξη για τίποτε» κ.ο.κ

Τα συναισθήματα μεταβάλλονται συνεχώς, μέχρι που θα έρθει η στιγμή που θα νοιώσει ώριμος/η με την επιλογή και τα συναισθήματα του. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές είναι καλό να χρησιμοποιεί όποιες πηγές στήριξης μπορεί ώστε να στηριχθεί και εν τέλει να απολαύσει τη ζωή όπως την έχει επιλέξει.  

Όταν κάποιος πάρει την απόφαση να φύγει τελικά,  θα συναντήσει διάφορες αντιδράσεις. Πολλοί επαινούν την πράξη ως σοφή και απαραίτητη, κάποιοι άλλοι (συνήθως οι συγγενείς) δε συμφωνούν ή αντιδρούν πολύ άσχημα.

Το άτομο βρίσκεται ανάμεσα σε δύο καταστάσεις πολύ πιεστικές. Τη δική του προσωπική ανάγκη να «φύγει» γιατί έτσι κρίνει καλύτερα και από την άλλη πλευρά η απόφαση του αυτή μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στο να χωρίσει   από το/τη σύντροφο του ή να αφήσει «πίσω» πικραμένους και θυμωμένους γονείς. Για κάθε «Ναι» που χρειάζεται να πούμε στη ζωή μας,  αναγκαστικά,  χρειάζεται να πούμε ένα «Όχι» κάπου αλλού.

Όσο και αν είναι δύσκολη μια τέτοια απόφαση, θα ανακαλύψουμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε « μονά - ζυγά  δικά μας ». Αυτή η απόφαση είναι αυστηρά προσωπική και δε γίνεται να μετατεθεί σε κάποιον άλλο. Οι σοβαρές αποφάσεις χρειάζονται χρόνο και ίσως και κάποια μορφής βοήθειας. Η επικοινωνία με ανθρώπους εμπιστοσύνης για τους δισταγμούς που υπάρχουν, ανθρώπους λίγο αποστασιοποιημένους αλλά καλοπροαίρετους ώστε να  δώσουν κάποιες δημιουργικές ιδέες που θα  ωθήσουν στην απόφαση ή θα διαλύσουν τυχόν ψευδαισθήσεις.

Όπως και να έχει η τελική ευθύνη για τη ζωή, είναι στα χέρια των νέων μας. Καλό είναι πάντα να θυμόμαστε ότι,  λίγες είναι οι οριστικές και αμετάκλητες αποφάσεις στη ζωή ενός ανθρώπου. Μπορούν να δοκιμάσουν (είτε να μείνουν λίγο ακόμα είτε να φύγουν) και έπειτα από κάποιο χρονικό διάστημα όπου θα έχουν κάνει το καλύτερο που μπορούν, να διαπιστώσουν ότι χρειάζεται να αλλάξουν γνώμη. Το σίγουρο όμως είναι ότι οι ξενιτεμένοι μας Λημνιοί έχουν να τους διδάξουν πολλά.

Μόλλη