Αγριοκούνελο και Λήμνος

Γράφει ο Βενιαμίν

Αποδεχόμενος πλήρως την πρόταση του Στέλιου Κανταρά θα ήθελα να πώ ότι, το πρόβλημα μας δεν είναι μοναδικό στον κόσμο. Η επέμβαση του ανθρώπου έχει λειτουργήσει σωτήρια για τη πανίδα. Δηλητηρίαση με αέριο, φράχτες, κυνήγι, δολώματα και κυνήγι με κουνάβια έχουν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν ώστε να ελέγχονται οι πληθυσμοί των κουνελιών, αλλά πιο αποτελεσματικές είναι ορισμένες ασθένειες όπως η μυξωμάτωση και η ασθένεια calicivirus. Οι προαναφερθείσες ασθένειες αποτελούν το σημαντικότερο κίνδυνο για την επιβίωση των κουνελιών.

Οι μέθοδοι ελέγχου του πληθυσμού που χρησιμοποιήθηκαν δεν έφεραν αποτελέσματα, οπότε το 1950 εισήχθη ο ιός της μυξωμάτωσης και λόγω της μεγάλης πυκνότητας των πληθυσμών του αγριοκούνελου εξαπλώθηκε ραγδαία σε όλη την Αυστραλία μέχρι το 1953. Το 98% των αγριοκούνελων που προσβλήθηκαν από τον ιό απεβίωσαν. Από τότε και μετά χρησιμοποιήθηκαν και άλλες μορφές βιολογικών και χημικών μεθόδων για τον έλεγχο του πληθυσμού τους.

Τα κουνέλια είναι τόσο δραστήρια που είναι δυνατό να μειώσουν τα διαθέσιμα της τροφής σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Το 1985 – 1986 μελέτες έδειξαν ότι τα διαθέσιμα τροφής σε κάποιες μειώθηκαν σε τέτοιο βαθμό που οι βοσκοικανότητα αυτών έφτασε τα 1,35 – 1,44 πρόβατα/10 στρέμματα. Σε άλλες περιοχές η βλάστηση απομακρύνθηκε εντελώς.

Όλα τα παραπάνω είναι λίγο πολύ γνωστά σε εμάς τους Λημνιούς. Κάναμε φεστιβάλ, ομιλίες, μελέτες, κ.λ.π. Από εκεί και πέρα ποιος κάνει τι?

Πρότασή μου αντί για να χαλαρώνουμε με τις αποζημιώσεις, και με  επικηρύξεις να εξετασουμε εάν  υπάρχει νομική ευθυνη των αιρετών εκπροσώπων της πολιτείας,  για εκούσια πλημμελή εκτέλεση καθηκόντων  για τη φθορά ή απώλεια περιουσίας πολιτών. Αν αυτό ισχύει τότε τη θεωρία θα γίνει πράξη.

Αυτό έγινε σε Ευρωπαϊκή χώρα πρόσφατα και τα κουνέλια εξαφανίστηκαν.

Όλα τα άλλα κατά τη γνώμη μου είναι ημίμετρα και δεν λύνουν το πρόβλημα

Βενιαμίν