Ωδή στην αγάπη

Από την Λίλιαν

Σ' αγαπώ..........

Δεν είναι ερωτική δήλωση, ούτε ομολογία, άλλα μία ερωτική κραυγή.

Σαν περάσει ή πρώτη ομολογία, "σ' αγαπώ" δε θα πει πια τίποτε. Είναι, απλώς, μια επανάληψη του παλαιού μηνύματος , πού γίνεται μ' έναν τρόπο αινιγματικό ασχέτως καταλληλότητας των συνθηκών. Το αγαπώ δεν απαρέμφατο, υποκείμενο και αντικείμενο αλλά όλα αυτά εμπεριέχονται μέσα στη λέξη τη στιγμή πού την προφέρουμε. 

Το σ' αγαπώ δεν έχει αποχρώσεις.   Κατά κάποιον τρόπο λέγοντας σ' αγαπώ είναι σαν να παραδέχομαι ότι δεν υπάρχει κανένα θέατρο της ομιλίας, και ότι η λέξη αυτή είναι πάντα αληθής.

Το σ' αγαπώ δεν έχει τέλος. Είναι ή λέξη της δυάδας (μητρικής, ερωτικής)· μέσα της, καμιά απόσταση, καμιά παραμόρφωση δεν έρχεται να χαράξει το σημείο- δεν είναι μεταφορά κανενός πράγματος.

Το σ' αγαπώ δεν είναι φράση, αγκιστρώνεται σε μια οριακή κατάσταση όπου αυτός που το λέει  αιωρείται σε μια σχέση αντικατοπτρισμού με τον άλλο".  

Η λέξη  έχει νόημα μονό τη στιγμή πού την ξεστομίζω. Δεν υπάρχει μέσα της άλλη πληροφορία, καμιά διαφύλαξη, καμιά αποθήκευση νοήματος. Πρόκειται για ένα "φραστικά τύπο", όπου οι συνθήκες υπό τις όποιες λέω σ' αγαπώ δεν μπορούν να ταξινομηθούν. Το σ' αγαπώ είναι απερίσταλτο και απρόβλεπτο.

Το σ' αγαπώ δεν προέρχεται από κάποια  γλωσσολογική βάση αλλά  ο τρόπος έκφρασης είναι  μάλλον μουσικός. Όπως ακριβώς στο τραγούδι, έτσι και στην προφορά του σ' αγαπώ, ο πόθος ούτε απωθείται  ούτε αναγνωρίζεται, αλλά απλώς γίνεται αντικείμενο ηδονής. Ή ηδονή δε λέγεται, όμως ή ίδια μιλά και λέει: σ' αγαπώ.

Κι εγώ -Σ' αγαπώ.

Οι δύο προφορές μας ξεστομίζονται ταυτόχρονα χωρίς ή μια να έπεται της άλλης, για να πεις ότι εξαρτάται απ' αυτήν.  Ανταλλάσσω τον πόθο μου με κάποιον άλλον, προς τούτο απαιτείται πάντα ο χρόνος της μεταβίβασης.

  

Το κι εγώ εγκαινιάζει μια μετάλλαξη, όπου οι παλαιοί κανόνες καταρρέουν, τα πάντα είναι δυνατά - ακόμη κι αυτό: να αρνηθώ να σε κατέχω. Πρόκειται για μια επανάσταση  πού δεν απέχει, ίσως, από την πολιτική επανάσταση διότι, και στη μια και στην άλλη περίπτωση, ή φαντασίωση μου έχει να κάνει με το απόλυτο Νέο.

  

Το σ' αγαπώ είναι ενεργητικό. Αυτός πού δε λέει σ' αγαπώ (πού μέσα από τα χείλη του το σ' αγαπώ δε θέλει να περάσει), είναι καταδικασμένος να εκπέμπει τα πολλαπλά, αβέβαια, αμφίβολα, φειδωλά σημεία του έρωτα, τους δείκτες του, τις "αποδείξεις" του: χειρονομίες, βλέμματα, αναστεναγμοί, υπαινιγμοί, ελλειπτικά σχήματα και θα πρέπει να παραδώσει τον εαυτό του στην ερμηνεία. Το υποκείμενο αυτό εξουσιάζεται από τα ερωτικά σημεία, είναι αλλοτριωμένο μέσα στο δουλικό κόσμο της γλώσσας με την έννοια ότι δεν τα λέει όλα (δούλος είναι αυτός που 'χει κομμένη γλώσσα και δεν μπορεί να μιλά παρά μόνο με νεύματα, εκφράσεις, μορφασμούς).