Απάντηση στη Λίλιαν

Μύθος η πραγματικότητα;  Πίστη η απιστία;

Αγαπητή Λίλιαν διάβασα το αρθρο σου και προβληματίστηκα. Συμφωνώ μαζί σου βέβαια σε κάποια πράγματα αλλά  σε κάποια άλλα όχι.

Δεν πιστεύω ότι η απιστία έχει να κάνει μόνο με την αναστάτωση των ορμονών στη ηλικία μεταξύ 40-50 των γυναικών. πιστεύω ότι είναι ένα θέμα πολυπαραγοντικό. Βεβαια η διαταραχή των ορμονών μπορεί να επιφέρει κάποιες αλλαγές στο σώμα μας, στη συμπεριφορά μας, στη ψυχολογία μας, αλλά παράλληλα με αυτή τη διαταραχή μήπως όντως συμβαίνει και κάτι άλλο;

Μήπως η ορμονική διαταραχή αυτή έρχεται σε μία ηλικία που μια γυναίκα γνωρίζει πλέον καλά το σώμα της, τις επιθυμίες της τις συναισθηματικές και τις οργανικές της ανάγκες, παράλληλα συνειδητοποιεί ότι ο χρόνος κυλά ότι η ζωή της χάνεται; Μήπως  το συναίσθημα αυτό  γίνεται πολύ πιο έντονο μέσα σε έναν αδιέξοδο γάμο ή σχέση   όπου η καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις κατήργησαν τον έρωτα την επιθυμία τη φροντίδα προς τον άλλον σύντροφο;

Η αναζήτηση σε μια εφήμερη σχέση μπορεί έχει να κάνει με την ανάγκη για επικοινωνία, ευχαρίστηση της σεξουαλικής επαφής αλλά όλα αυτά δεν είναι ανθρώπινα συναισθήματα με  διαφορετικό όνομα;

Μήπως ωριμάζουμε, μεγαλώνουμε και συνειδητοποιούμε σαν γυναίκες ότι ζητάμε κάτι διαφορετικό. Μήπως ο ρόλος γυναίκα σύζυγος που πολλές από εμάς έχουμε ή ο ρόλος γυναίκα -μητέρα, γυναίκα- εργαζόμενη και νοικοκυρά, είναι κάποιοι ρόλοι με πάρα πολλές υποχρεώσεις που μας κάνουν και ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό, δηλαδή  ότι είμαστε γυναίκες και ότι γυναίκα σημαίνει φροντίδα και αγάπη για τον εαυτό της;

Αλλά θα θέσω το εξής ερώτημα. Μας έμαθε κανείς να αγαπάμε τον εαυτό μας; Η άποψή μου είναι ότι θα πρέπει να αφουγκρασθούμε τη φωνή της ψυχής μας και μέσα από μια βαθύτερη αναζήτηση να αισθανθούμε τι είναι αυτό που μας λείπει. Να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και παράλληλα να μάθουμε  και στους άλλους να τον αγαπούν.

Μόλλη